Vandaag hebben we weer een wandeling van Grasduinen uitgezocht. Het zal een grauwe grijze dag worden. Wij bussen vanuit Arnhem naar Doornenburg in de regen. Als we daar uitstappen is het droog. Wij lopen eerst door de bebouwing naar de Waaldijk, waar echter in de verste verte geen rivier te bekennen is; de Gendtse Waard is hier zeer breed.
In Gendt zien we vanaf de dijk de hervormde kerk liggen. Kerk en toren zijn niet meer met elkaar verbonden. Het 12e eeuwse schip is vroeger wegens bouwvalligheid gesloopt. De gemeente kerkt in het 15e eeuwse koor. De 14e eeuwse toren is van de gemeente.
Aan de andere zijde van de dijk bevinden zich vele plassen die ontstaan zijn door kleiwinning voor steenfabrieken. Als een soort monument staat een stukje spoor in de uiterwaard opgesteld.
Aan de rand van Gendt staat een middeleeuwse toren, dat een restant is van het vroegere kasteel Poelwijk.
Wij lopen de Gendtsewaard in, passeren de grote steenfabriek De Zandberg en bereiken de Waal. We lopen een stukje langs de rivier en gaan dan lunchen op een zandstrandje.
We lopen naar de steenfabriek terug en volgen de Waal stroomopwaarts. Aan de overzijde op het strand staat een groep konikpaarden.
Langs de oever bloeit de zeer giftige doornappel.
Dan komen we op een punt waar de boel flink op de schop is gegaan. Op een opgeworpen heuvel prijkt een imponerend beeld.
Wij gaan van de Waal af en lopen dwars door de uiterwaard.
Het laatste stuk bevat veel plassen met ooibos.
Als de route de winterdijk weer gaat volgen, ziet Lilian een klein paadje en gaat zonder overleg de uiterwaard weer in. Omdat ik op de kaart geen uitsluitsel heb dat dit mogelijk is, neem ik de beschreven route en zijn we tegen mijn zin gescheiden. Ik loop onder aan de dijk en sta plotseling door een strookje riet gescheiden naast een geringde ooievaar.
Later loop ik weer boven op de dijk. De zon komt door en meteen is het zeer broeierig warm. Een pikzwarte lucht passeert op enige afstand. Het scheepvaart verkeer op de Waal is druk.
Lilian belt dat ze weer op de dijk is en na enige tijd zijn we weer herenigd. We duiken de Klompenwaard in, een leuk stukje natuur, waar het rivierwater vrij spel heeft. Gelukkig staat het water nu erg laag. Aan het eind komen we bij het 19e eeuwse fort Pannerden dat de splitsing van de Rijn in Waal en Pannerdens Kanaal moest bewaken.
Een luchtfoto laat de situatie goed zien.
Lilian poseert nog voor de ingang.
Wij volgen de dijk langs het Pannerdens Kanaal een aanbod voor gratis vervoer met een elektrische tuk-tuk negerend. We hebben mooi zicht op de Klompenwaard.
Ter hoogte van de Sterreschans duiken we de uiterwaard weer in, maar dat is geen succes. De begroeiing is zo dicht dat de voortgang zeer traag is. Wel schrikken we moeder patrijs met twee jongen op. We lopen vast op een hoge omheining, die we alleen door de lage waterstand vlak langs het water kunnen passeren. Bij het veer naar Pannerden gaan we de dijk maar weer op. Na een tijdje zien we de contouren van kasteel Doornenburg.
Daar aangekomen gaan we op het terras van het restaurant zitten, maar een bui drijft ons naar binnen. Hierna lopen we om het kasteel met grote binnenplaats heen.
We komen uit bij de oudste eik van Nederland, hoewel voor dat predicaat weinig bewijs is, evenals voor de benaming duizendjarige eik,
Vanaf dit punt hebben we een mooi gezicht op het kasteel en de slotkapel.
Wij lopen naar de bushalte, waar de bus naar Nijmegen met een kwartier vertraging arriveert. In Nijmegen-Lent nemen we de trein, maar ook dit gaat niet voorspoedig. Met ruim een half uur vertraging komen we in Ede aan. Op zich geen onaardige wandeling, maar veel te veel asfalt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten