Onze traditionele herfstwandelweek hebben we dit jaar in de nabijheid van de rivier de Ahr gepland. Het was moeilijk om de overnachtingen te plannen. De wijnfeesten zijn in volle gang en op gasten voor een nacht zitten ze niet te wachten. Met veel moeite vonden we 3 adressen voor elk 2 nachten. Vroeg in de morgen pakken we de trein naar Arnhem. Als we daar de ICE willen instappen, komt een verbaasde Jasper er uit op weg naar zijn werk. Nog in de morgen bereiken we onze bestemming. Al snel nadat we het station verlaten hebben,
lopen we op de Wacholderweg. Het suggereert dat we steeds door de jeneverbessen zullen lopen, maar dat zal slechts op een plek zijn. Het weer is grauw en grijs met zo nu en dan wat lichte regen. Eerst passeren we verwaarloosde en vergeten boomgaarden. Ze hangen nog vol met pruimen, appels en peren. We laten ze ons smaken en nemen nog wat voorrraad mee.
Vlak bij Blankenheimerdorf vinden we een schuilhut, waar we lunchen. Voor ons ligt een stuk blootgelegde Romeinse weg.
Hierna komen we bij het begin van het Seidenbachtal, waar diverse natuurreservaten liggen. Het landschap is hier mooi.
We lopen het dal een stuk in en klimmen er daarna weer uit om het dal aan de bovenzijde te blijven vervolgen. De weilanden staan hier vol met bloeiende herfsttijlozen.
We steken de Nonnenbach over en komen in het gelijknamige plaatsje waar aardige vakwerkgebouwtjes staan.
Hierna gaat het door de bossen naar de Eichholzbach en na die overgestoken te zijn, bereiken we spoedig het dorp Ripsdorf. Aan een kruising midden in het dorp staat de opvallende Johannes de doperkerk.
In april bloeien hier talloze pollen wildemanskruid en in juni vele orchideeënsoorten op de oude kalkriffen.
Op een gegeven moment dalen we af naar de Lampertsbach en na deze overgestoken te zijn gaat het omhoog naar onze eindbestemming Dollendorf. We zien het van verre liggen.
Op ons overnachtingsadres krijgen we een fraaie bovenwoning met alle voorzieningen, behalve wifi.
dinsdag 7 oktober 2014 Antweiler - Dollendorf 26,5 km 720 m stijgen 580 m dalen
We hebben afgesproken dat de heer des huizes ons deze morgen om kwart over acht naar Antweiler zal brengen. Stipt op tijd staat hij klaar. Aan het eind van de dag moeten we nog eten kopen en Lilian vraagt vor de zekerheid tot hoe laat de winkel open is. Dat blijkt tot vijf uur te zijn, eerder dan verwacht. Er wordt nog aangeboden eerst langs de winkel te rijden, maar Lilian slaat dat aanbod af. Later blijkt dat een grote vergissing. We worden in de regen in die plaats afgezet bij Bäckerei Manfred Klapperich, waar we een versnapering voor bij de koffie inslaan. Het gaat daarna meteen omhoog door het bos naar de plaats Rodder, die boven op het plateau ligt. In dit open terrein striemt de regen in ons gezicht.
Daarna via een mooie route omlaag. In het bos ontdekken we een volledig overwoekerde vervallen lange schuur, waarin een grote machine staat (een houtzaagmachine?). De machine is bedekt met oud hout.
Helemaal beneden komen we in het plaatsje Wirft. Daar zijn we blij met een bushokje waar we enigszins beschut van onze koffie met gebak kunnen genieten. Vervolgens lopen we langs de Wirftbach, de regen gaat nu over in buien met opklaringen. Na de beek voor de tweede maal te zijn overgestoken, zien we het kerkje van Kirmutscheid op een rots boven de beek liggen.
Kir verwijst naar kerk en mut naar mengen: hier komen de Wirftbach en de Trierbach samen.
De klokken van de kerk zijn meer dan 600 jaar oud. Het interieur is bezienswaardig, maar de kerk is natuurlijk weer op slot. Nu volgt weer een klim naar Hoffeld, een grotere plaats boven op het plateau. Over het plateau lopen we in de richting van de Ahr. In een bosje zien we twee rode wouwen zitten.
We dalen nu af naar de Ahr waar we langs gaan lopen over de oude spoorbaan.
Omdat je diep in het dal zit en aan de andere kant van de rivier een autoweg loopt, is dit geen route die je lang wil lopen. We gaan even van de route af om te proberen inkopen te doen in Ahrdorf. Op onze vraag aldaar of er een winkel is, worden we uitgelachen. Geen dorp heeft meer een winkel! Wij gaan weer naar de Wacholderweg. Nadat we een stukje geklommen hebben, vinden we een bankje met uitzicht voor de lunch. Als we verder gaan blijken we steeds verder van onze eindbestemming te geraken. De tijd begint te dringen en daarom keren we om en nemen een rechtstreekser route. Na een tijdje zien we de markering van de Wacholderweg weer, maar we begrijpen de loop van de route niet. Voor Andreashof gaan we weer van de route af om omhoog te klimmen voor meer uitzicht. Boven stormt het. maar we hebben een mooi uitzicht.
In de verte zien we de bult van de Aremberg en boven ons tellen we negen rode wouwen, die steeds over ons heen vliegen. Helaas hebben we geen tijd anders had ik graag wat plaatjes geschoten.
Na het passeren van een paar dalletjes komen we nog op tijd in Dollendorf aan. De deceptie is groot als blijkt dat de winkel nieuwe openingstijden heeft: open van 6.00 tot 12.00. We leggen onze situatie uit aan de huiseigenaren en krijgen wat te koken mee plus twee grote stukken net zelfgebakken taart. Zo kunnen we toch nog smakelijk eten en het gebak smaakt heerlijk.
woensdag 8 oktober 2014 Antweiler - Adenau 23 km 485 m stijgen 460 m dalen
Deze ochtend worden we weer naar bakkerij Klapperich gebracht, maar we zullen niet meer naar Dollendorf terugkeren. Het weer is beroerd, maar Lilian wil toch een iets langere en hogere route nemen dan eerst gepland. We gaan direct omhoog om over de z.g. Kameelrug te lopen. Voorlopig bevinden we ons in gesloten bos, maar nadat we een tijdje op hoogte zijn komen er open stukken en is er zicht.
Omdat de route nu niet op de gps staat, blijkt na de koffie dat we verkeerd lopen.
Met een stuk struinen en wat heroriëntatie weten we toch om de plaats Reifferscheid te komen en de geplande route weer op te pikken. Door wind en regen lopen we door bos en veld richting Dümpelfeld. Toch valt er nog wel wat te genieten.
Gelukkig blijkt de op de kaart getekende schuilhut boven deze plaats nog te bestaan, zodat we een droge lunch kunnen nuttigen. We hangen onze doorweekte regenkleding aan wat spijkers op en storten ons op de smakelijke broodmaaltijd.
Na deze pauze dalen we niet af naar Dümpelfeld, lopen we voorlopig hoog boven de Adenauer Bach. Na een paar kilometer moeten we toch afdalen en lopen verder over de voormalige spoorbaan. In Leimbach zien we nog een bijzonder daktafereel.
We gaan verder langs de andere kant van de beek naar Adenau. Als we vlak voor Adenau het bos uitkomen passeren we een oude grafsteen.
Ook komen we langs het begin van de 150 jaar oude ingang van de neogotische kruisweg.
Adenau is een grote plaats en we moeten er een heel stuk door lopen, voor we bij ons overnachtingsadres zijn. Helaas wordt de aantrekkelijkheid van Adenau een stuk minder door het vele verkeer dat zich door de plaats wringt. Compleet doorweekt melden we ons bij het jonge stel dat de vakantiewoning runt. Dit keer hebben we een wat kleinere woning in het souterrain. Boodschappen doen is hier gelukkig geen probleem, zodat er deze avond uitgebreid wordt gekookt.
donderdag 9 oktober 2014 Dümpelfeld - Adenau 23 km 670 m stijgen 610 m dalen
Deze ochtend laten we ons met de bus vervoeren naar Dümpelfeld. Boven ons verheft zich de 13-15 e eeuwse Cyriacuskerk. Misschien is het nuttig te zeggen dat de in 309 gestorven heilige Cyriacus aangeroepen moet worden bij bekoringen op het sterfbed,
Ter hoogte van de Hohe Warte gaan we van de route af om ook deze "berg" te doen. We passeren een stronk vol met gewone glimmerinktzwammen.
De top wordt "bekroond" met een hoogzit.
Tijdens de afdaling stuiten we op een verscholen hutje van de Eifelverein. De deur en ramen zijn met luiken vergrendeld.
Toch hebben onverlaten kans gezien een luik voor een raam open te breken en daarna de ruiten in diggelen te slaan. We zien banken vol glassplinters. Bij het huisje is een bank en ondanks de lichte regen lijkt ons dat een goede plaats voor de lunch. Plotseling worden we overvallen door een stortbui en we haasten ons onder de overkapping van een houthok,
een gedeelte van ons eten achterlatend.
Na de lunch passeren we een veldje waar de politie een zware conditietraining houdt. Weer een stuk verder komen we in het plaatsje Hochacht. Hier komen we er achter dat onze route niet naar de top van de hoogste berg van de Eifel gaat. We besluiten dit toch te doen en de extra kilometers en hoogtemeters voor lief te nemen. In de buurt van de top is een groot parkeerterrein, maar door het miserabele weer zijn er maar weinig mensen op de been. Boven op de top van de Hohe Acht (746 m) staat de Kaiser Wilhelmturm. Op een plaquette wordt de verering voor de keizer duidelijk gemaakt.
In der toren is ook een plaquette, die zeer verweerd is. De tekst is nog net leesbaar: GESTIFTET IM JAHRE DER SILBEREN HOCHZEIT DES KAISERPAARES 1906. We beklimmen de toren; door grote openingen giert de wind.
Boven staan we in de storm en kletterende regen met als uitzicht veel grijze wolken.
Soms valt er een gaatje in de wolkenmassa en hebben we wat zicht.
Ook zijn door de openingen van de toren nog wat herfstkleuren zichtbaar.
We verlaten de toren om het laatste dalende stuk van de tocht te voltooien.
Na een paar kilometer komen we op een veelsprong waar een eeuwenoud kruisbeeld staat, het Muellers Kreuz.
Een stuk verder besluiten we van de brede Forstweg af te gaan en door een dalletje verder af te dalen. Dat betekent veel hoog nat gras en pruttige en ondergelopen stukken. Langs het pad staan nog mooi bloeiende weideklokjes.
Als we ons onderkomen in Adenau bereiken zijn we blij alle natte spullen uit te kunnen trekken.
vrijdag 10 oktober 2014 Dümpelfeld - Altenahr 19,5 km 685 m stijgen 700 m dalen
Voor we vandaag weer met de bus naar Dümpelfeld gaan willen we nog iets van Adenau zien. De plaats heeft zwaar geleden in de 2e wereldoorlog, maar er zijn nog aardige plekjes. Buttermarkt ligt een heel eind van het centrum, maar hier staan een paar zeer oude vakwerkhuizen.
.
Vervolgens lopen we naar het centrum. Hier staan ook nog aardige vakwerkhuizen.
Ook lopen we de Johannes de doperkerk nog even in. De kerk die van oorsprong 10e eeuws is, werd in 1945 bij een bombardement grotendeels verwoest. Na de oorlog werd een nieuwe kerk gebouwd waarbij gebruik werd gemaakt van oude muurdelen. Het is binnen erg donker. Alleen de glas-in-loodramen zijn goed zichtbaar.
In een hoek vinden we nog wel een romaans doopvont.
De bus brengt ons weer naar dezelfde halte als gisteren en ook nu moeten we omhoog naar de Karl Kaufmannweg. We doen dit wel via een andere route die iets noordelijker loopt. Als we boven zijn kunnen we soms genieten van verre uitzichten. we zijn ook blij dat de regenjas vandaag uit kan.
Op verzoek van Lilian maken we nog een extra lusje. Hoewel het volgens de kaart niet kan, komen we toch goed uit op de Teufelsley. Dit is een 80 m lange en 18 m hoge kwartsietschistrots. Doordat het harder was dan de eertijds omringende rots steekt hij nu uit.
Een opa brengt zijn kleindochter hier de beginselen van het rotsklimmen bij.
Een tijdje late ris het lunchtijd en omdat de zon doorkomt willen graag een plekje buiten het bos. We gaan een stukje van het pad af naar een weitje waar we een perfecte plaats vinden tegen een boom.
Op de binnenkant van mijn fleece ontdek ik een kleurige wants.
Na deze pauze wordt onze stijging aan het begin van de dag weer volledig teniet gedaan door de afdaling naar Ahrbrück, maar vervolgens mogen we meteen weer steil omhoog. We komen op een plek waar een gedenkteken staat voor de slachtoffers van de heksenvervolgingen.
In de 17e eeuw werden hier vele van hekserij beschuldigde personen terecht gesteld. Was op iemand die verdenking gevallen dan werden ze net zolang gefolterd tot ze bekenden. De straf was zonder uitzondering de doodstraf. Langzaam stijgen we verder tot we op een kammetje komen met een ver uitzicht.
Aan het eind van dit kammetje zijn we op de Hornberg met een belvedère en uitzicht op Altenahr en de Ahr.
Hierna gaan we met vele zigzags naar beneden. Via Altenburg lopen we naar het station van Altenahr. Daar nemen we de trein naar Ahrweiler Markt. Ahrweiler is een nog geheel ommuurd stadje met stadspoorten en vele oude huizen. Vanaf het station loop je zo een stadspoort door. Wij hebben net buiten de stadsmuren een onderkomen gereserveerd aan de westkant van het stadje. We zijn er snel. We krijgen een appartementje in het souterrain, al weer kleiner dan het vorige. Wel hebben we de beschikking over een grote tuin. Deze avond gaan we uit eten. Via de stadspoort aan de westkant, de Obertor, betreden we de stad.
Aan de Markt vinden we in een eeuwenoud gebouw een goed adres voor onze avondmaaltijd. Het is er flink druk. Na het eten maken we nog een kleine stadswandeling. De gotische hallenkerk gewijd aan de heilige Laurentius valt het meest op.
zaterdag 11 oktober 2014 Altenahr - Ahrweiler 18,5 km 570 m stijgen 640 m dalen
Deze ochtend treinen we terug naar Altenahr om onze tocht voort te zetten. direct na het station lopen we over een fraai pad langs de Ahr.
We beklimmen een rotskam waar we uitzicht hebben richting Mayschoss.
De St. Nikolaus und Rochuskirche van deze plaats kunnen we goed zien.
Aan de andere kant van dit kammetje dalen we af en volgen de oever van de Ahr verder, We passeren de jeugdherberg waar we hadden willen overnachten, maar die volgeboekt was. Hierna gaat het omhoog naar de Schrock waar bovenop ook een belvedère staat.
Hier drinken we koffie. De vele bomen benemen helaas een groot deel van het uitzicht. Door de bossen gaat het langzaam omhoog naar de Steinerberg (531 m).
Even onder de top is een uitspanning : het Steinerberghaus, maar wij hebben de koffie al op. Hier is wel een ruim uitzicht, alleen recht tegen de nu laagstaande zon in. We blijven vervolgens mooi op hoogte. We lopen langs een groot weidegebied dat in de middeleeuwen bewoond was.
Aan de rand van de weide staan een paar mooie parasolzwammen.
Een grote kudde runderen heeft hier alle ruimte.
We willen nu naar de uitzichttoren op de Haeuschen en daar ook lunchen. Daar wacht ons een teleurstelling. We vinden alleen povere resten van wat eens een uitzichttoren was.
Onze lunchplek vinden we bij het Schwarzes Kreuz. Er staat op vermeld dat Stephanus Mohr uit Heckenbach op 10 augustus 1682 hier de dood tegen kwam. Vandalen meenden de onderzijde van het kruis te moeten bekladden.
Als we weer opstappen vinden we langs de kant van het pad een prachtige sponszwam.
Ook staan overal geweizwammetjes.
Aangekomen op de Steinhalskopf kunnen we een uitzichttoren beklimmen.
We dalen hierna snel af naar het Wingsbachtal waar we stuk van de nieuwe Ahrsteig lopen, een leuk klein paadje dat steeds van oever wisselt. We gaan eerst naar ons onderkomen om overbodige spullen daar achter te laten en spoeden ons daarna naar de Roemervilla die op korte afstand van ons verblijf ligt. Bij de aanleg van een nieuwe weg stootte men in 1980 op de overblijfselen van een Romeinse villa. Hierna vonden gedurende 10 jaar opgravingen plaats. De weg en een oprit werden zodanig verlegd dat het grootste deel aan de oppervlakte bleef, maar is wel geheel door wegen omsloten. Men kon het volgende vaststellen: midden in de eerste eeuw werd een villa gebouwd. Later in de eerste eeuw werd een grotere villa gebouwd, waarbij een kelder van het eerste gebouw behouden bleef.
Het gebouw met land moet er volgens een maquette zo uit gezien hebben.
De resten van de villa zijn nu geheel overdekt en zien er nu zo uit.
Het huis heeft geruime tijd leeg gestaan en werd in de vierde eeuw omgebouwd tot hospitium, waardoor vele grote ruimten onderverdeeld werden met op onderstaande foto de keuken..
Later in de eeuw werd het gebouw omgebouwd tot metaalsmelterij. Hierna heeft een aardverschuiving het gebouw verwoest en bedolven. In de 6e en 7e eeuw is er boven op de villa een vroegchristelijke begraafplaats geweest. Er zijn vele sarcofagen gevonden.
In de villa is de hypocaust (de heteluchtverwarming) vrijwel geheel in tact. Grote kanalen brachten de hete lucht onder de vloeren van de vertrekken.
Door holle stenen werd de lucht langs de wanden geleid.
Het zou te ver voeren alle 46 vertrekken te beschrijven.Vermeldenswaard is een halletje met tongewelf. Er waren voldoende scherven van de plafondversiering gevonden om dit terug te restaureren.
Ook zijn er nog vele resten van gedecoreerde wanden
en mozaïeken.
.
Na dit zeer interessante bezoek worden er boodschappen gedaan, waarna we de stad ingaan om daar nog wat van te genieten. Via de Obertor gaan we de stad in.
De straatjes achter de stadsmuur zijn schilderachtig.
Op een plek rijst een heel hoog bouwsel uit de stadsmuur.
In de stadsmuur bevindt zich ook de Bitzenturm, een verdedigingstoren die aan de stadskant open was. Met ladders konden de verschillende verdiepingen bereikt worden.
Ook is er nog een stuk weergang aanwezig,
die eindigt bij de Ahrtor.
In de nabijheid staat een aardig huisje.
Boven de deur staan de vroegere (eerste?) bewoners vermeld uit 1754.
Aan de oostkant van de stad bevindt zich de Nieder- of Rheintor.
In de poort hangt een reliëf uit 1500 van Christus aan de geselpaal.
Vele huizen hebben aardige details.
Tijdens ons verblijf zullen we diverse malen proberen de kerk te bezoeken, maar steeds is er een kerkdienst. We doen het dan maar met enige bezienswaardigheden aan de buitenkant zoals beeldhouwwerk
en deurversiering.
Als laatste gaan we langs de synagoge uit 1894. Deze werd in de Kristallnacht in 1938 in brand gestoken. Nu heeft men het gebouw gerestaureerd en is het in gebruik als cultureel centrum.
Hierna haasten we ons naar ons onderkomen. Na deze lange dag hebben we trek gekregen. Lilian zet weer een voortreffelijke maaltijd op tafel en daarna volgt de onvermijdelijke afwas in ons mini-keukentje.
zondag 12 oktober 2014 Ahrweiler - Heimersheim 14,5 km 680 rm stijgen 720 m dalen
We gaan vroeg op pad, doen de sleutel in de brievenbus en lopen door de stad. De zoveelste poging om de kerk te bezichtigen mislukt weer, nu omdat de kerk nog gesloten is. We hebben besloten niet onze oorspronkelijke route te volgen, omdat we niet zeker zijn dan op tijd bij de trein te zijn. We volgen vandaag de Ahrsteig. Al snel hebben Lilian en ik ruzie. Lilian wil de Ahrsteig eerst nog een stuk in de verkeerde richting lopen en ik ben bang dat we dan alsnog in tijdnood komen. Ik win, maar moet dat wel bekopen met enige tijd een boze Lilian die een eind voor me gaat lopen. Het is heel erg mistig. We lopen eerst door wijngaarden en de paden staan niet op de kaart. Voor de Ahrsteig zijn ook nieuwe paden aangelegd. Later komen we in het bos.
Op een veelsprong staat de Lourdeskapelle met een merkwaardig aanhangsel dat een grot moet voorstellen.
Ondanks dat hij wat afgelegen ligt, komen hier blijkbaar veel mensen gezien het aantal brandende kaarsen.
De rest van de wandeling lopen we voornamelijk over kleine aantrekkelijke paadjes.
Ook komen we de relaxbanken tegen die we kennen van de Eifelsteig, maar blijkbaar ook langs de Ahrsteig staan.
De Ahrsteig heeft een duidelijke markering.
Op vele plaatsen staat niet onverdienstelijk houtsnijwerk.
Langs het pad lichten de koraalzwammetjes fel op.
We beklimmen de Neuenahrer Berg waarop een uitzichttoren staat. Blijkbaar benamen gegroeide bomen het uitzicht, want er is een nieuw stuk bovenop gezet. Hier is goed te zien dat Bad Neuenahr een grote plaats is.
Als we later de Idienbach moeten oversteken gaat dat via een steil glibberig paadje.
Nadat we weer een flink stuk steil omhoog zijn gegaan volgt de defnitieve afdaling. We verlaten het bos en steken een Autobahn over en komen spoedig in het plaatsje Heimersheim waar tot mijn verrassing een grote romaanse kerk staat. De vreugde duurt kort, een bordje vermeld dat de toren van de Mauritiuskerk in zo' n bouwvallige staat verkeert dat hij in de kerk zou kunnen vallen. De kerk blijft tot nader order gesloten. Daarop gaan we maar verder naar het station. In Remagen hebben we een ruime overstap. Daar lopen we naar de Rijn om op ons gemak een broodje te eten. Ondertussen zien we talloze bejaarden inschepen op een cruiseschip. Als we via een andere route teruglopen komen we er achter in een historische stad te zijn. We passeren een Romeinse muur en vlak erna zijn we bij de romaanse St. Petrus-en-Paulusbasiliek, Natuurlijk is er op dat moment een dienst aan de gang, dus weer mis geschoten. Vlak bij de ingang in de voormalige sacristie schiet ik nog gauw een plaatje van een ontroerend gotisch grafleggingsmonument uit 1500. Het is nog te zien dat het een polychrome beeldengroep is geweest.
In de onmiddellijke nabijheid van de kerk staat nog een grote romaanse poort
met veel versieringen.
Hierna boemelen we naar huis. Voor 19 Euro kan je niet te veel verwachten. Onze najaarsvakantie zit er weer op. Ondanks het niet al te fraaie weer toch ook mooie momenten. Deze traditie mag er in blijven zolang mijn lijf nog wil.
