zondag 30 september 2018 Ede - Nauders
De appels zijn van de bomen dus kunnen we nu met een gerust hart even op vakantie gaan. Met de ICE reizen we naar Bazel en vandaar met de railjet naar Bludenz. Het is al donker als we daar aankomen. De dochter van de eigenaar van Gasthof Martha uit Nauders staat even later voor het station en rijdt ons in duizelingwekkende vaart binnen een half uur naar onze bestemming. Op onze kamer is niets aan te merken
en het eten is goed.
maandag 1 oktober 2018 Nauders - Bergstation Bergkastelbahn - Stieralm - Plamort - Reschen
13,7 km 900 m stijgen 730 m dalen
Na een prima ontbijt gaan we er tegen aan. Wij hebben een wandelarrangement van STAP-Reizen dat we de komende dagen tot een goed eind proberen te brengen. Het regent, dus goed ingepakt gaan we de grashelling direct tegenover het Gasthof omhoog.
Al spoedig zien we Schloss Naudersberg onder ons liggen.
Door wei en bos gaat het gestaag omhoog. We steken de Piengbach over.
In een wei staat een huisje met een flink overstekend dak. Hier kunnen we even droog koffie drinken.
We zien mooie oranje bekerzwammen.
En er komt flink wat water naar beneden.
Bij het bergstation van de Bergkastelbahn staan de nodige sneeuwkanonnen al opgesteld, terwijl de regen in sneeuw is overgegaan.
Hier wijken we van de beschreven route af. In plaats van de brede steenslagweg nemen we het iets hoger gelegen smalle pad aangeduid met Bullzone. Er staat ook een aardig houtsnijwerk.
De sneeuw laat een poederlaagje op de open helling achter.
In het bos overheersen de herfstkleuren van de bosbessen.
Omdat ons pad ook een geocacheroute is, zien we zo nu en dan aanwijzingen.
Op de hoger gelegen hellingen blijft de sneeuw goed liggen.
We naderen de Oostenrijks-Italiaanse grens. Bij de overschrijding krijgen we hiervan een bewijs.
In dit gebied liggen talrijke verdedigingswerken, die voor WO II aangelegd zijn. Als eerste zien we een tankbarrière.
Op dit punt wijken we weer van de route af om een uitzichtrots aan te doen, waar we mooi zicht op de Reschensee hebben.
Vervolgens gaan we via een klein paadje weer terug naar de route, waar een complex van bunkers ligt.
Lilian wordt nog even onder schot gehouden.
Rest ons nog een lange afdaling naar Reschen. Boven het dorp lopen we een flink stuk langs een enorme wal in aanbouw die het dorp tegen lawines moet beschermen. In Reschen is ons onderkomen in Villa Claudia snel gevonden. We worden hartelijk ontvangen en krijgen een flinke pot thee met gebak mee naar onze kamer. 's Avonds eten we in het Seehotel, dat zoals de naam al aangeeft, mooi aan de Reschensee ligt. Het eten is goed, waarna we een prima nachtrust genieten.
dinsdag 2 oktober 2018 Reschen - Planeil 20 km 750 m stijgen 665 m dalen
Na het ontbijt krijgen we behalve een lunchpakket ook twee zakken met streekproducten waaronder loodzwaar perenbrood. Goed dat we bagagevervoer hebben! Ook zit er een goede wandelkaart en een ov-kaart die zeven dagen geldig is bij. Vandaag beginnen we aan de Vinschger Hoehenweg, die min of meer het dal van de Etsch volgt.
Na een tijdje hebben we een terugblik op Reschen.
Als de zon aan onze kant over de bergkam komt, is dat een fraai gezicht.
We naderen het plaatsje Graun. In de Reschensee zien we nog een stuk van de oude kerktoren van Graun boven het water uitsteken.
Ze staan symbool voor een bizar stukje geschiedenis. Na WO I werd Zuid-Tirol aan Italië toebedeeld. Daarna volgde een systematische onderdrukking van de Duitstalige bevolking. Duits en Duitse (achter)namen werden verboden en Italianen werden massaal gedwongen zich in Zuid-Tirol te vestigen. In WO II verhuisden een groot aantal Zuid-Tirolers naar Oostenrijk en Duitsland. Na WO II ging de onderdrukking door. Degenen die protesteerden werden gemarteld, soms met de dood tot gevolg. In dit patroon past ook het onder water zetten van het gebied waar Reschen en Graun lagen. Hierdoor verloren talloze mensen huis, grond en bestaan. Ze kregen geen enkele vergoeding of vervangende huisvesting. Italië hoopte dat ze wel naar Oostenrijk zouden vertrekken. Ondertussen begon er een soort burgeroorlog te ontstaan, wat tot effect had dat er vele jaren later een zekere mate van autonomie werd toegestaan. Sinds 2001 is de autonomie nog versterkt.
Omdat de wind nog ijzig is zoeken we een beschut plekje bij een kapel boven Graun om koffie te drinken.
Hierna lopen we een flink stuk langs de Reschensee, eerst nog door het groen en daarna door een lawinegalerij.
Vervolgens gaat het omhoog door met lariksen bedekte hellingen, die tevens als weidegrond dienen.
Daarom moeten we zo nu en dan over een omheining.
We krijgen nu zicht op de Haidersee, wat wel een natuurlijk meer is.
Omdat de zon nu volop schijnt staan de zilverdistels mooi open.
Voor de appelpauze vinden we een heerlijk beschut hokje dat je op de zon kan draaien.
Er komt nog een plaatselijke bewoner langs op zijn hardlooprondje. Met hem hebben we nog een aardig gesprek. We kijken uit op het hoofddal dat nu nog hoofdzakelijk uit weidegronden bestaat.
Het gaat verder naar het dorpje Plawenn.
Hier blijkt de route te zijn verlegd. In plaats van meteen rechts over een asfalt verder te lopen, doorkruisen we het dorpje, waarachter een mooi keteldal ligt.
Aan het eind van het dorp dalen we af via een smal paadje langs een beek en komen een tijd later weer op de oorspronkelijke route. Op het laatste stuk naar Planeil kunnen we nog even uitrusten.
Nu de zon zo zijn best doet, zijn er veel insecten te zien.
Gasthof Gemse ziet er leuk uit. Op onze kamer is de tv met een designgrapje in een houtkachel veranderd.
woensdag 3 oktober 2018 Planeil - Spitzige Lun (2324 m) -Mals 13,5 km 725 m stijgen 1265 m dalen
Altijd weer jammer al je zo'n mooi onderkomen zo snel al weer moet verlaten. Wij lopen eerst via smalle straatjes omhoog door het dorp
met mooie doorkijkjes.
Als we wat hoger zijn, zien we het dorp mooi liggen
met op de achtergrond abdij Mariënberg
en slot Fuerstenburg.
We komen nu snel in het bos en pas na een lange klim hebben we weer zicht. Op een beschut plekje drinken we koffie terwijl we genieten van het burlen van de edelherten.
Door meer open terrein gaat het richting top.
Lilian raakt in de ban van uitgebloeide distels.
En dan zijn we bijna op de Spitzige Lun.
Tijd voor de topfoto, maar niet te lang, want het is ijzig koud.
We hebben 360 graden zicht, zoals op de Reschen- en Haidersee.
Ook hier krijgen we een bewijs van onze aanwezigheid.
Als we nog maar een klein stukje zijn afgedaald, lopen we al weer in de luwte en kunnen we genieten van de uitzichten, zoals op het Muenstertal.
Bij een meertje vinden we een heerlijk plekje om te lunchen.
Langzamerhand komen we in landbouwgebied.
Mals zien we al liggen.
Hier begint het grootste appelareaal van Europa.
Mals is een oud stadje met talrijke oude torens. Hieronder de resten van de Johanneskerk.
De St Janskerk is nog wel in tact.
Wij nemen onze intrek in hotel Greif. We krijgen een enorm appartement met groot dakterras.
Heerlijk eten en een goede nachtrust.
donderdag 4 oktober 2018 Matsch -Tanas 18,6 km 780 m stijgen en dalen
De start van deze dag verloopt niet vlekkeloos. In onze instructie staat dat we om 9.00 door een taxi naar het beginpunt van de wandeling worden gebracht. Als we om ons lunchpakket vragen, krijgen we te horen dat we dit zelf moeten klaarmaken. De vorige dagen kregen we dit mee. Bovendien blijkt dat er geen taxi zal komen, maar dat we de bus, die eens per uur rijdt, moeten nemen. Voor de bus komt, kunnen we nog even de gotische parochiekerk bekijken,
De inrichting is in barokstijl.
Al met al komen we vrij laat in Matsch aan. Vanaf hier slaan we een stuk Vinschger Hoehenweg over. We steken het dal van de Saldurbach over om aan de andere kant de route te vervolgen. Hier blikken we terug op Matsch.
We volgen enige tijd een kleine asfaltweg, maar dan volgt weer een klein paadje.
Steeds zijn er weer fraaie uitzichten.
De Hoehenweg heeft als symbool een voetafdruk.
De temperatuur is inmiddels aangenaam geworden en met zulke paadjes is het helemaal genieten.
Vroeger werden bijna alle hellingen voor landbouw gebruikt, zodat er nogal wat bouwvallen zichtbaar zijn.
Voor het eerst lopen we nu langs een Waal (bevloeiingskanaaltje) en wel de Geschneier Waal.
Helaas stroomt er nu geen water door, omdat het groeiseizoen nu voorbij is.
Langs een steile rotswand zijn houten bakken aangebracht.
Behalve voor het transport van water kunnen ze ook nog voor andere zaken gebruikt worden.
Het uitzicht op het dal is van weidegronden verandert in
appelgaarden.
Ondertussen doet de temperatuur zomers aan.
Veel vlinders laten zich nu zien, zoals het vrouwtje van de gele lucernevlinder.
We passeren met veel moeite een doorgang in een hek, waarbij we ons afvragen hoe mensen met een iets grotere omvang hier doorheen komen.
We blijven genieten van de omgeving.
Vlak voor onze bestemming moeten we nog moeite doen om niet al te nat aan te komen.
Het is al laat als we bij Gasthof Paflur in Tanas aankomen. Als we buiten een biertje willen drinken verdwijnt de zon al snel. Ons onderkomen kan zich niet meten met de verblijven van de vorige dagen. Vloeren kraken hevig, evenals het bed dat aardig doorzakt.
vrijdag 5 oktober 2018 Tanas - Schlanders 17,5 km 500 m stijgen 1400 m dalen
Het eerste adres waar we niet om half acht, maar vanaf acht uur kunnen ontbijten. Op tafel staat een mandje met wat hompen brood en een bolletje. We moeten nog een kwartier wachten voor het beleg komt: vier flinterdunne plakjes kaas en wat boterhamworst. Er wordt nog meegedeeld dat dit ook voor de lunch is.
Het weer is prachtig; dus we willen graag naar buiten
en van het landschap genieten.
De voetjes op de houten richtingaanwijzers geven de route aan.
We passeren een aantal eeuwenoude boerderijen. Sommige zijn gerestaureerd, andere zwaar vervallen,
maar wel bewoond en in gebruik.
Door het continue uitzicht blijft het hier heerlijk lopen.
Het lukt ons een parelmoervlinder te verschalken.
Diep beneden zien we het doel voor vandaag, Schlanders, liggen.
We komen in Talatsch met een aardig kapelletje.
Een mannetje tapuit komt in tegenlicht mooi op de foto.
Het gaat nu flink naar beneden en na enige tijd is de parochiekerk van Schlanders goed zichtbaar.
Door de warmte laten zich steeds meer hagedissen, zoals de ruïnehagedis, zien.
Als we Schlanders binnenlopen, komen we langs Slot Schlandersburg. Het is in 1200 gesticht en zijn huidige vorm stamt uit 1600.
Tegenwoordig is er o.a. de bibliotheek gevestigd.
Het heeft bijzondere schoorstenen.
Als we in ons hotel Goldene Rose aankomen wacht ons een verrassing. Onze bagage is niet aangekomen. Die blijkt nog in Gasthof Paflur te liggen. Na een uur arriveert de bagage alsnog en kunnen we gaan douchen. Het eten is uitstekend, de nachtrust minder, doordat er de hele nacht vuurwerk onder ons raam wordt afgestoken.
zaterdag 6 oktober 2018 Schlanders - St. Martin im Kofel 12 km 1100 m stijgen 70 m dalen
Het ontbijtbuffet heeft een duizelingwekkende omvang met een groot assortiment gebak. Wij houden het maar bij muesli met fruit en een broodje. Voor we op pad gaan bezoeken we nog even de parochiekerk. De gotische kerk is later in barokstijl ingericht.
In het altaar is de kroning van Maria prominent afgebeeld.
Bezienswaardig zijn verder het orgel,
de muur- en plafondschilderingen,
een gotisch doopvont met barok deksel
en borduurwerk van een baldakijn.
Als we de kerk van het kapucijnenklooster willen bezoeken is daar een dienst aan de gang.
We besluiten maar aan onze wandeling te beginnen. Spoedig zijn we buiten de plaats.
Hier nemen we niet de beschreven route, maar gaan de rotspartij op waar boven slot Schlandersberg ligt. Tijdens de afdaling gisteren zagen we het liggen.
Voordeel is dat onze route vrij uitzicht biedt terwijl de andere route door bos loopt. Het is vrij somber weer, terwijl het zo nu en dan regent. We winnen snel hoogte.
Schlanders zien we beneden ons liggen.
We komen bij slot Schlandersberg aan.
Het heeft een grote zonnewijzer op zijn gevel.
In de achtergevel is een groot modern raam aangebracht,
Na een klein stukje asfalt volgt weer een leuk stevig stijgend paadje.
In de regen houden we onze koffiepauze.
We komen nu eerder op de Hoehenweg dan via de beschreven route. Als die route zich weer bij de onze voegt zijn we snel bij de resten van hoeve Patsch, die al in 1325 genoemd werd. In de vorige eeuw was er een desastreuze brand. Nu zijn de resten enigszins gerestaureerd en er zijn vele open en overdekte picknickplekken. De regen is opgehouden en wij gaan hier lunchen.
De volgende ruïne is van de hoeve Zuckbichl reeds in 1277 genoemd.
Het is te merken dat het weekend is. Er passeren nu regelmatig groepjes mountainbikers.
We passeren nog een ruïne van de hoeve Laggar, al in 1290 genoemd.
Beneden ons zien we slot Annenberg liggen.
Aan de overkant van het zijdal is onze eindbestemming al zichtbaar; een groot boerenbedrijf.
Zover is het nog lang niet; het dal moet geheel omrond worden. Tijd voor een appeltjespauze, waarbij Marlene verorberd zal worden.
Daarna gaan we weer verder.
Tenslotte bereiken we onze bestemming. We hebben een heel aardig appartement dat goed verwarmd is.
Helaas is de temperatuur tijdens het avondeten ver beneden dat wat aangenaam is, ondanks dat de houtkachel even is aangedaan. De ruimte is daarvoor te groot en we zijn de enige gasten.
zondag 7 oktober 2018 St. Martin Im Kofel - Kasteel Juval - Tschars 16,5 km 375 m stijgen 1460 dalen
Het ontbijt is een overlevingszit; zelfs met twee fleeces aan verkillen we tot op het bot. Buiten kunnen we meteen flink omhoog, zodat het inwendige kacheltje goed gaat branden. Zo komen we bij het bergstation van de kabelbaan. Vele mountainbikers laten zich hier naar boven zeulen.
Iets verder staat het kerkje van St. Martin.
Ook hier is de inrichting weer in barokstijl.
In het altaar is Sint Maarten prominent afgebeeld.
Het orgel staat op een beschilderd balkon.
Er zijn vele muurschilderingen.
Vanuit de kerk kan je ook nog een in rotsen uitgehouwen kapel bezoeken, die ook aan Sint Maarten is gewijd.
We vervolgen onze route. Schapen staren ons nieuwsgierig aan.
Zo hier en daar ziet het er al aardig herfstig uit.
Op andere plekken kleurt het nog zomers.
Ondertussen zijn we op een kruisweg beland, die in de beschrijving als Knie-Killer beschreven staat.
Ondertussen blijven de uitzichten op de Ortlergroep prachtig.
We passeren een bijzonder gesneden crucifix.
Een vlinder die we vandaag veel zien vliegen lijkt op de heidevlinder, maar is toch iets anders.
Ook ziet Lilian nog een vluchtende bidsprinkhaan,
Tijd voor de koffiepauze op de Liegewiese.
Via heerlijke paadjes dalen we verder af.
Tenslotte lopen we nog een stuk langs Waalwegen maar nu met stromend water.
Boven ons nadert slot Juval.
Het laatste stuk gaat via een stenen pad flink omhoog. We kopen kaartjes voor de rondleiding en zetten ons daarna aan de lunch. Het slot is het zomerverblijf van de familie Messner. Reinold Messner is een bekende ex-bergbeklimmer die veel kunst van over de hele wereld heeft verzameld. Wat in de privévertrekken staat mogen we niet fotograferen, maar het kasteel zelf is zeer bezienswaardig. Hier volgt een selectie van wat er allemaal te zien is.
Het gedeelte van het kasteel dat als zomerverblijf dient.
De achterzijde van het woongedeelte vanaf de donjon.
De donjon kan beklommen worden, luchtig of minder luchtig.
Op elke verdieping hangen schilderijen, zoals im Schatten des K2 van J.G. Inca.
Nadat we enigszins overweldigd zijn met indrukken, wacht ons bij het verlaten van het kasteelterrein nog een verrassing.
Via de Stabner Waalweg lopen we richting Tschars.
We moeten Tschars helemaal doorlopen om bij ons appartement te komen. Ons welkom en instructies lopen geheel via de intercom zonder iemand te zien. Op het ruime appartement is weinig aan te merken. Enig minpuntje is dat het dicht bij een drukke autoweg ligt en dat is te horen. Die avond eten we in bij een pizzeria in het plaatsje Tschars. De Hoehenweg zit er op.
maandag 8 oktober 2018 Rabland - Meran 15 km 200 m stijgen 370 m dalen
Deze ochtend maken we kennis met de stem achter de intercom. We krijgen een uitstekend ontbijt en begeven ons naar het station. Een roodborstje zingt ons toe.
We komen langs een enorm koelhuis, dat is belegd met zonnepanelen, waar de appeloogst wordt opgeslagen.
Een lange rij tractoren met aanhangers vol appels staat te wachten om hun waar af te leveren.
We steken de zwaar gekanaliseerde Etsch over
en zijn dan snel op het station.
Snel nadat we in Rabland zijn uitgestapt komen we op het complex van Nonkel Taa. Het bestaat uit een museum, restaurant en een kapelletje. Alles staat in het teken van keizer Frans-Joseph en keizerin Elisabeth.
Op maandag is de boel echter dicht. Overal op het complex staan oude voorwerpen gemengd met volkskunst.
De tuin van het restaurant doet denken aan een tropisch oerwoud.
Op een rustig plekje aan de Etsch houden we koffiepauze.
Onze gasbrander en windscherm zijn een prima statief.
Kort hierna bereiken we de Algunder Waalweg, waar we onder de druiven doorlopen.
Hoe verder we over dit pad lopen hoe drukker het wordt. Het pad is op diverse stukken erg smal en het is moeilijk de tegemoetkomende stroom te passeren. Op een gegeven moment wordt het ons te veel en nemen we bij een splitsing een pad omhoog. Het gaat door bos en wijngaarden. De druiventrossen zijn hier keurig verpakt.
Wat hoger gekomen zijn we op een soort topje met enorme rotsblokken.
Via een klein paadje dalen we af door het bos en vinden een bankje met uitzicht voor de lunch. Later komen we via wijngaarden weer op de route. Beneden ons zien we de kerk van het dorp Algond liggen.
Hoe dichter we bij Meran komen, hoe breder de paden worden en we passeren enkele bruggen.
Ook staan hier veel kastelen, zoals Schloss Thurnstein
en Schloss Tirol.
Naast het pad zien we een smaragdhagedis
en boven ons een vink.
We hebben nu een weids uitzicht over het Etschdal.
Als we bij de Pulverturm van Meran aankomen
moet die beklommen worden. Eerst met een lange trap aan de buitenkant en dan door een poortje naar binnen
om vervolgens nog een stuk omhoog te gaan.
Boven kijken we mooi op de oude stad.
De kerktoren heeft twee wijzerplaten boven elkaar.
We dalen af naar de Passeier Tor. een stadspoort die al in 1349 genoemd werd.
Langs de rivier de Passer gaan we aangenaam op weg naar ons hotel. Wij volgen de Sommerweg met veel schaduw; de andere oever is de Winterweg.
We houden zicht op de stad.
In het lommerrijke park staat ook een standbeeld van keizerin Elisabeth (Sissi), die hier dikwijls verbleef.
Na een tijdje gaan we naar de andere oever. Daar werpen we nog een blik in de neogotische Evangelische Kirche.
Op ons hotel Windsor is wederom weinig aan te merken. Voor het avondeten moeten we wel de stad in.
dinsdag 9 oktober 2018 Meran en Innsbruck
Na een heerlijk ontbijt verlaten we ons hotel, wel nog met achterlating van onze bagage.
We gaan eerst naar de Sint Nicolaaskerk. Het heeft een bijzondere façade.
De heilige Nicolaas bevindt zich ook aan de buitenzijde van de kerk.
Er zijn nog veel muurschilderingen aan de buitenzijde, zoals die van een Christophorus.
Binnen is de kerk licht.
Het heeft een natuurstenen preekstoel
en een mooi roosvenster.
Verder valt een aardige madonna met kind op.
Naast de kerk staat de Barbarakapel, die vroeger op het kerkhof stond. Het heeft een in de rotsen gehouwen krekelhuis en een kunstig gewelf.
Aan de buitenzijde bevindt zich wederom een afbeelding van Christophorus.
We lopen door de Bozner Tor,
waar nog iemand op wacht staat.
De andere zijde van de stadspoort
draagt een wapensteen.
Op de andere oever ligt de Spitalkirche.
Het heeft een klein roosvenster.
We lopen vervolgens de Sissi-Weg, eerst langs de Kurpromenade die overdekt is.
De Steinerne Steg is de oudste brug van Meran, hier gaan we de Passer over.
Op de andere oever ligt de St Georgenkirche. Deze gotische kerk werd later in barokstijl ingericht en begin 20e eeuw nog uitgebreid.
Het heeft veel muur- en plafondschilderingen.
We passeren hierna Hotel Bavaria.
De toegang wordt bewaakt door twee immense leeuwen,
De hellingen van Obermals zijn zonovergoten, de grond is vruchtbaar en er is water. Vanaf de 13e eeuw vestigden hier zich veel adellijke families. We komen bij Schloss Rottenstein. De broer van keizer Frans Jozef kocht het later. Sissi logeerde hier ook.
Iets ver ligt Ansitz Reichenbach. In de tweede helft van de 19e eeuw woonde hier de arts Franz Tappeiner, die Meran als Kurort op de kaart zette.
Schloss Rubein dateert zelfs uit de 12e eeuw. Het is een enorm complex en heeft een groot park en je kan er in alle weelde overnachten. De hofhouding van Sissi is hier ingekwartierd geweest.
Vervolgens belanden we bij Schloss Pienzenau. Bij een bezoek van Sissi aan Meran werden in de stallen van het slot haar 27 paarden ondergebracht. Men kan er tegenwoordig tegen een normale prijs overnachten.
Het laatste kasteel is Schloss Trauttmansdorff. In 1870 verbleef Sissi hier langere tijd. Hier is nu een museum en een enorme botanische tuin van 12 ha met grote hoogteverschillen. Helaas laat ons tijdschema geen bezoek meer toe.
Via andere wegen en parken dalen we weer af naar de stad en zien we onderweg nog een muurhagedis.
We lopen nog langs het Stadttheater
en door de Vinschgauer Tor.
Aan de andere zijde bevindt zich nog een wapensteen.
Wij halen onze bagage op in het hotel en lopen naar het station, waar we de trein naar Bozen nemen en daar overstappen op de trein naar Innsbruck. Voor we daar met de nachttrein vertrekken hebben we nog wat tijd om Lilian wat van de stad te laten zien. We lopen over de Maria-Theresienstrasse
met de Spitalkirche.
Natuurlijk hoort der Neue Hof mit dem Goldenen Dachl ook bekeken te worden.
Keizer Maximiliaan I liet de erker bouwen ter gelegenheid van zijn derde huwelijk in 1494.
Hierna lopen we nog even naar de Hofburg, het in 1460 gebouwde paleis van de Habsburgers.
Wij installeren ons buiten op een terrasje pal bij het Goldenen Dachl voor de avondmaaltijd. Hier zien we drommen toeristen voorbijkomen. We hebben ook zicht op het 15e eeuwse Hoelblinghaus dat in de 18e eeuw zijn barokke gevel kreeg.
Vlak naast ons staat de Stadtturm uit 1450, die later een nieuwe bekroning kreeg.
De zon verdwijnt achter de bergen en het Goldene Dachl wordt verlicht.
We zijn heel tevreden met dit plekje; goed eten en veel om je heen te zien. Daarna gaan we toch echt naar de nachttrein, waarin we meteen kunnen instappen. Het is wel even wennen na al die luxe overnachtingen, maar we krijgen wel een ontbijtje de volgende morgen! De vakantie zit er weer op en was heel geslaagd.
