Tweede kerstdag reizen we door naar de moeder van Lilian. 's Avonds gebruiken we met de familie van Mieke een aangeklede broodmaaltijd.
maandag 27 december 2010
De volgende morgen nemen we de bus naar station Venlo, waar we 10.15 aankomen. Vrijwel gelijktijdig rijdt onze taxi voor met Kees en Henk, waarna we gezamenlijk naar de Eifel rijden. De autosnelwegen zijn goed berijdbaar. Bij Blankenheim gaan we een wandeling maken, die ik thuis op de GPS heb uitgezet. De voorziene parkeerplaats blijkt nog geheel ondergesneeuwd, zodat we de auto in een bocht van een geruimd secundair weggetje zetten. Na 200m lopen komen we bij een boerderij en belanden we in de diepe sneeuw.
Maar ook hier beginnen we aan te wennen. Door de gevallen ijsregen zijn de takken van de bomen dik met ijs bedekt.
Gelukkig komen we onderweg nog bankjes tegen om uit te rusten.
Soms lijkt de omgeving surrealistisch.
Na enige tijd komen we bij het Russenkruis.
Velen hebben hier er al over gebogen om de naam te kunnen verklaren, maar niemand heeft een verband met Russen kunnen ontdekken. Maar het kruis blijft Russenkruis heten. Er volgt een
fraaie afdaling en na nog een tijdje ploeteren
bereiken we de auto weer. We rijden door naar Kelberg waar we in ons onderkomen hartelijk ontvangen worden door de gastvrouw. We hebben de hele bovenverdieping met vloerverwarming. In de huiskamer worden we ook verwelkomd op een bordje.
Alle vertrekken zijn zeer ruim. Er worden boodschappen gedaan (ook hier zijn de winkels tot 20.00 uur geopend en op loopafstand) en gekookt. En natuurlijk een wandeling voor morgen uitgezet. Een gps is nu geen luxe. Vele paden zijn totaal onzichtbaar. Ook moet er rekening gehouden worden dat we nu geen grote afstanden kunnen afleggen.
dinsdag 28 december 2010
Vandaag gaan we de omgeving ten noorden van Kelberg verkennen.
Langs een bosrand lopen we omhoog. Als we markeringen het bos in zien gaan volgen we die. Ze leiden naar een dal en de markeringen volgen het dal, terwijl we aan de andere kant van het dal verder moeten. Dus mogen we door de sneeuw naar boven ploeteren, wat geen eenvoudige klus is. We zijn blij als we weer boven zijn.
Even later steken we een grote sneeuwvlakte over. In de sneeuw zien we midden tussen gestrooide appels de huid van een gevild zwijn liggen.
Dat strooien van voer voor het wild zorgt dat we soms wat meer ontspannen kunnen lopen. De sporen van 4wheeldrives zijn stevig genoeg om op te lopen.
Maar lang duurt dat niet; wij gaan gaan door de diepe sneeuw richting de top van de Rote Heck (640 m). Op de top staat een wildzit, waarvan we de balken gebruiken om te zitten en al etend te genieten van het uitzicht.
Tijdens de afdaling lopen we door beukenbos dat flink beijzeld is. Vele takken zijn onder hun gewicht bezweken.
We lopen nu richting de Elsberg (605 m). We hebben uitzicht op het enorme complex van de
Nürnbergring. Behalve een racecircuit is er ook een vakantiedorp, een middeleeuwse burcht en een
Romeinse villa. Wij laten dit alles in de diepte aan ons voorbij gaan. De Elsberg zelf is volledig bebost, dus geen uitzicht. We dalen weer af richting Kelberg. Voor we in Kelberg zijn maken we nog een op en neertje naar de Barbarakapelle. In een weiland staan Schotse Hooglanders die net door een boer bijgevoerd worden.
Het is een wonder dat deze beesten nog kunnen zien met zoveel haar voor hun ogen. In de heg zien
rozenbottels eruit als sieraden.
Dan komt de kapel in zicht.
Naast de deur hangt het luidtouw en daar wordt gebruik van gemaakt.In de kapel hangen vele krukken van zieken die hier genezen zouden zijn. Naast de kapel is nog een Ehrenfriedhof, waarvan de kruizen diep in de sneeuw staan.
Via leuke paadjes dalen we weer af naar Kelberg. We passeren nog een aardig beekje, de Forellenbach.
Lilian en Henk gaan nog boodschappen doen en raken enigszins verstrikt in de sneeuw.
woensdag 29 december 2010
Deze dag is de omgeving ten zuiden van Kelberg aan de beurt. Na het verlaten van de bebouwde kom is meteen weer zwaar omhoog ploegen.
Aan de bosrand is alles nog dik in ijs verpakt.
Boven gekomen lijkt het of we op een zandverstuiving zijn uitgekomen, maar is slechts een eindeloze sneeuwvlakte.
In het bos vinden we een Grillhütte, waar we ons aan het denkbeeldige vuur warmen.
De volgende bos rand levert weer sprookjesachtige taferelen op.
In het weiland naast ons staat een groep paarden die nieuwsgierig staan te kijken hoe we moeizaam door de sneeuw baggeren.
Dan laten ze zien dat met hun buik bijna in de sneeuw nog prima kunnen draven.
Via een beekdal dalen we af en houden halverwege onze koffiepauze. Ook de elzenkatjes hebben nog een harnas van ijs.
Daarna dalen we verder af naar het Mosbruchmoor, dat in een kom ligt. Het is hier behoorlijk mistig.
We lopen rond het moeras om daarna de bosrand van de Hochkelberg aan te houden.
Als we na een stevig klimmetje de bosrand bereikt hebben, vinden we een bankje om te lunchen met uitzicht op het Moor. Het is bijzonder dat we hier 40 minuten kunnen zitten zonder koud te worden. Hoewel we alle dagen de zon vrijwel niet zien, is het niet onaangenaam doordat het vrijwel windstil is. Door de bossen gaat het verder omhoog.
Als we bijna boven zijn komen we bij een militair complex: fotograferen verboden, bij betreden wordt men direct neergeschoten. Nog een overblijfsel van de koude oorlog? Op de Hochkelberg (675 m) bereiken we het hoogste punt voor deze dagen. Tijd voor een groepsfoto!
Tijdens de afdaling zakken we herhaaldelijk diep weg.
Op een tak vind ik nog een fel geel gekleurd korstmos.
De mist wordt steeds dikker. Dank zij de GPS blijven we op het juiste spoor.
We komen nog langs een charmant hutje voor een laatste pauze. ́
's Avonds worden er pannenkoeken gebakken, maar dat is geen doorslaand succes. Later op de avond wijdt Henk ons in de geheimen van het hartenjagen.
donderdag 30 december 2010
Nu gaan we aan de westkant van het plaatsje lopen. We volgen kilometers lang het dal ten zuiden van de Trierbach. Over het grootste grootste deel van de route is gereden en
het gaat ligt op en af, dus het schiet goed op.
Ook hier staan paarden in de wei. met hun hoeven zijn ze druk bezig sneeuw weg te schrapen om
zo nog wat te kunnen eten.
Vlak voor het plaatsje Rotenbach komen we bij de gelijknamige beek. Op geringe afstand van de oever bevinden zich vulkanische bronnen. Enkele zijn door ijzeren ringen beschermd.
Het water is sterk ijzerhoudend en er komen steeds grote bellen met koolzuurgas boven. In de bron groeit bronmos.
Op andere plaatsen waar het bronmos niet onder de rand groeit is het boven water met ijs bedekt,
onder water helemaal bedekt met roodbruine ijzerverbindingen.
Daarna lopen we om Rothenbach heen en bereiken vervolgens Meisenthal. Hier staat een aardig huis en een kapel.
Lilian oppert dat het lopen nu wel erg vlot gaat en wil er nog een stuk aanbreien. We besluiten het dal van de Hühnerbach te volgen. Na enige tijd gaan we lunchen, maar daarna blijkt het pad volledig dicht gegroeid. We gaan even wat hoger in het dal lopen en moeten daarvoor steil omhoog.
Als we onder een boom doorlopen vallen vruchten van de haagbeuk op.
Als we bij het brongebied van de Hühnerbach komen steken we al klimmend een vlakte over. Boven gekomen hebben een fraai uitzicht.
Geleidelijk klimmen we verder omhoog waarbij van de winterse pracht blijven genieten.
Op een zessprong houden nog een laatste rust.
Een stuk verder bereiken we het hoogste punt Hochkreuz (560 m). Er is overigens geen kruis te bekennen. Dan volgt nog een lange afdaling naar Kelberg. Omdat het de laatste avond is, gaan we uit eten. We hebben de keus tussen een hotel en een pizzeria. Omdat er in het restaurant van het hotel niemand zit en in de pizzeria wel, besluiten naar de laatste te gaan. Het blijkt geen slechte keuze.
vrijdag 31 december 2010
Voor tienen moeten we de woning verlaten hebben. Er wordt hartelijk afscheid genomen van mevrouw. Daarna rijden we met de auto richting Blankenheim om daar nog een afsluitende wandeling te maken. De parkeerplaats aan de Schafbach blijkt ook hier nog niet geruimd, dus zetten we de auto goed mogelijk aan de kant. We lopen door een mooi dal en gaan later door het bos omhoog. Dan komen we uit op een vlakte waarvan grote delen omgewoeld zijn door dieren die op zoek waren naar voedsel.
Als deze moeizaam hebben overgestoken, duiken we het bos weer in en dalen later af naar een beekdal. Behalve diepe sneeuw levert dat ook nog diverse barricaden op.
Al met al blijft het landschappelijk mooi. Teruggekomen zetten we richting Heerlen. Als onze
bestemming bijna bereikt hebben, blijkt de Tom Tom een Stom Stom geworden. Uiteindelijk zijn we in de goede straat, maar die blijkt door de vele sneeuw praktisch onbegaanbaar, zodat we het laatste stuk te voet doen. Anya heeft voor ons een fraai gedekte tafel klaarstaan en bij haar genieten we een soort verlaat kerstdiner. Daarna rijden we verder naar Eindhoven, waar Henk en wij de trein
naar huis pakken. Ondanks het kleine groepje was het een zeer geslaagde en gezellige korte vakantie.
