zaterdag 30 januari 2016
Gisteravond de spulletjes voor de tocht bijeengezocht en als laatste de bergschoenen zorgvuldig ingevet. Als ik ze wil wegzetten zie ik dat een zool heeft losgelaten. Paniek! Het raadplegen van de site van Bever-Ede levert geen geschikte schoen op, maar Bever-Arnhem heeft nog wel één model. De nacht verloopt enigszins onrustig. De volgende morgen het adres van Bever nog even gecontroleerd en hij blijkt inderdaad verkast te zijn sinds ik daar de laatste maal was. Gelukkig ben ik met de trein snel in Arnhem, maar als ik de bewuste straat in het centrum af loop kan ik geen Bever ontdekken. Nogmaals paniek. Zorgvuldig bestudeer ik pand voor pand en tenslotte ontdek ik een portiek, waar een roltrap toegang tot de Bever-winkel geeft. Gelukkig is de schoen nog aanwezig en blijkt ook nog fors afgeprijsd te zijn. Ik kan weer opgelucht ademhalen en met de buit huiswaarts keren.
Na een niet geheel geslaagde warme middagmaaltijd gaan we met de trein naar Rotterdam. Daar stappen we over op de Thalys. In Brussel krijgen we te horen dat er technische problemen zijn, maar na een half uur stilstaan gaan we toch verder. Een stuk voor Parijs komt de trein weer tot stilstand. De bovenleiding is defect en we staan in een wachtrij om de plek des onheils te passeren. De zenuwen nemen toe, we gaan de nachttrein toch niet missen.... Met vijf kwartier vertraging komen we op Gare du Nord aan en nemen meteen de metro naar Gare d' Austerlitz. Doordat we een ruime overstap hebben komt alles toch nog goed. We sluiten ons aan bij een lange rij mensen die zeer chaotisch worden gecontroleerd voordat ze de trein in mogen. Na dit obstakel installeren we ons voor de spartaanse nacht.
.
zondag 31 januari 2016 Névache (1600 m) -
Refuge de Buffère (2061 m)
4,4 km 510 m stijgen 50 m dalen
We zijn blij als we in Briançon
onze benarde ligplaats kunnen verlaten. Anne staat al op ons te wachten en met haar busje gaat het richting Névache. Onderweg werk ik nog wat boterhammen naar binnen. Er ligt wel sneeuw op de weg, maar dat zorgt niet voor veel hinder. Op de parkeerplaats van Névache ontmoeten we eerst Tekko en Josien, die een probleem met hun auto hebben. Ze zijn over een steen gereden en nu brandt er een waarschuwingslampje voor de olie. Bijvullen doet het lampje niet doven. We zullen eerst gezamenlijk iets drinken in Les Creux des Souches.
We lopen daartoe het pittoreske plaatsje in. Ik schiet een plaatje van de klokkentoren van de chapelle Saint Antoine.
In de herberg maken we kennis met elkaar en ondanks pogingen een normale koffie te drinken wordt het toch een dubbele espresso. Hierna gaan we terug naar de parkeerplaats om lawinepieper, schep, sonde en reservebatterijen in ontvangst te nemen.
Dan kan de tocht echt beginnen. We lopen langs de vrij nieuwe kapel van de voor mij onbekende heilige Antonin.
Zolang we nog door het dal lopen zitten we tussen de dagjesmensen.
Soms lopen we in de mist.
We steken de Clarée over, waarna het serieus omhoog gaat.
Ondertussen is de zon gaan schijnen en dat maakt in combinatie met de stijging dat de innerlijke temperatuur snel stijgt. Een verkleedpauze helpt mij nog onvoldoende.
Soms verloopt het lopen op sneeuwschoenen niet zonder problemen.
We komen aan bij de Chalets de Buffère, waar een kapel van de heilige Ignatius
en onze hut, de Refuge de Buffère, staat.
Mijn kleren zijn doorweekt van zweet en ik heb het wel even gehad. De rest van de groep gaat een stukje verder om lawinepieper-oefeningen te doen,
terwijl ik me op een fraai bed met panoramisch uitzicht vlij. Als de groep enigszins verkild terugkomt, doen we nog een rondje kennismaking. Aan één zijde van de tafel is het reformatorisch blok gezeten, terwijl aan de andere zijde afvalligen zitten, van voornamelijk roomse huize. Er volgt een uitgebreider rondje kennismaking. Wim, een ex-ondernemer die zijn bedrijf in de handel van planten aan de volgende generatie heeft overgedragen. Kees, die zijn leven na een hartinfarct weer opnieuw aan het inrichten is (Je moet een berg beklimmen om uit een dal te komen). Tekko, apotheker en met zijn vrouw Josien, vogelspotters. Emanuel, die net als ik Deventer heeft gedaan, en daarna dierenarts is geworden in Canada, maar nu graag bij modelspoorlijntjes staat en zich nogal eens clownesk gedraagt. Bas, de enige niet 50-plusser van de deelnemers, die de tocht soms als een ontgroening ervaart. Anne, onze tochtleidster woont in Frankrijk met haar gezinnetje en is een brok enthousiasme.
Onze avondmaaltijd is voor een hut niet slecht. De rest van de avond storten een aantal mensen zich op Scrabble, de Franse puntentelling voor lief nemend. Op onze fraaie kamer is goed slapen geen punt.
maandag 1 februari 2016 Refuge de Buffère (2061 m) - Refuge du Chardonnet (2223 m.)
5,2 km 335 m stijgen 270 m dalen
De dag begint met een fraaie zonsopgang.
Het is weer even wennen aan het Franse ontbijt: brood met bijna vloeibare jam zonder bord. De jam lekt door de gaten in het brood en bezorgt je lekker plakkerige handen en tafel.
Deze morgen zit ik met een hels dilemma. Ik wil mee met de groep, maar twijfel of ik weer problemen zal krijgen. Om mezelf en de groep niet mogelijkerwijs in problemen te brengen speel ik op safe en blijf deze morgen nog op de hut, terwijl de rest naar de Col de de Buffère (2427 m) gaat.
Ik wordt uit de verblijfsruimte verbannen, omdat drie man personeel de hut gaat zuigen, soppen en van schoon beddengoed voorzien. Mijn plaats is het halletje bij de ingang. Aan het eind van de ochtend krijg ik een teken dat ik weer in de verblijfsruimte mag plaatsnemen en krijg als troost een pot thee. Het duurt niet lang meer voor de groep terugkeert. Het was en mooi tochtje.
Op de col hadden zij uitzicht op de Ecrins.
In de hut eten we ons lunchpakket op, die elke dag voorzien zal zijn van een bak stevige salade.
Hierna mag ik in beweging komen. Via een andere route dan gisteren dalen we af naar de Claréevallei, waarna we nogmaals omhoog gaan.
Het lopen gaat me nu wel goed af. Aan de overzijde van het dal is Refuge Ricou zichtbaar, waar we later deze week zullen overnachten.
We houden nog een pauze
en stomen dan door naar de hut. Hier krijgen we met Tekko en Josien een piepklein, bloedheet kamertje, waar je je kont nauwelijks kan keren. De deur kan alleen gesloten worden door er een wig onder te schuiven. Na het eten wil Anne nog even oefenen met een van de twee noodtentjes. Vijf personen gaan vrijwillig naar het koude terras om onder het doek te duiken.
Bij het potje scrabble doet Anne nu mee en laat een heel andere kant van haar persoonlijkheid zien. Ze is fanatiek bezig om de overwinning binnen te slepen en als ik een spelregel anders interpreteer dan zij is de (gespeelde?) verontwaardiging groot. Er wordt gemaild met familieleden en de spelregels verschijnen op de smartphone, maar mijn visie houdt stand. De erop volgende nachtrust is niet groot door een onverantwoord hoge temperatuur in de kamer, ondanks dat het raam openstaat.
dinsdag 2 februari 2016 Col du Chardonnet (2638 m) 8,6 km 500 m stijgen en dalen
Josien en Tekko klagen steen en been over hun doorwaakte nacht in de oven. Maar dat is nog niets vergeleken bij de nacht van Anne. Haar privilege om op een aparte kamer te mogen liggen is haar noodlottig geworden. Horden punaises de lit (bedwantsen) hebben zich op haar gestort en haar uiterlijk van top tot teen geschonden. De bedwants is in Frankrijk een groot probleem. Een vrouwtje legt gemiddeld vier eieren per dag en toeristen kunnen ze gemakkelijk meenemen naar een volgende overnachtingsplek.
Na het ontbijt werken we ons omhoog naar een dalletje dat vanuit de hut niet zichtbaar is. Toch ziet het weer er veelbelovend uit.
Omdat we relatief vroeg in het jaar op pad zijn staat de zon nog erg laag, zodat we eerst ondanks de strak blauwe lucht nog in de schaduw lopen.
We passeren een groot rotsblok met een Nepal-look versiering.
Even voor de pas komen we in de zon
en dan kunnen we genieten van een prachtig panorama.
Josien probeert een groepsfoto te maken
en dan rennen om zelf nog op de foto te komen.
Gelukt!
Achter van l naar r: Tekko, Anne. Emanuel, Wim, Bas, Leendert
Voor: Josien, Kees, Lilian
Het uitzicht op de Ecrins is fraai.
We gaan nog een stukje hoger, waar nog sporen van een vroegere grafietmijn zijn.
Later was er een militaire post. Anne vindt er een deel van een kachel. Ook zien we hier een stel sneeuwhoenders. Dan duiken we over een randje een zijdal in.
Er volgt een schitterende afdaling door de maagdelijke sneeuw.
Een stukje moeten we ruim uit elkaar lopen i.v.m. mogelijk lawinegevaar.
Als we bij wat rotsen uitkomen wordt een pauze in gelast. De een neemt nog een toppie,
de ander vertrekt naar dromenland.
Ook mag iedereen met de lawinepieper twee "slachtoffers" lokaliseren en opgraven. Voor het eerst gaat me dit goed af, waarschijnlijk mede doordat de apparaten de laatste jaren sterk verbeterd zijn.
Hierna volgt de rest van de afdaling naar de hut.
Een schitterende dag!
woensdag 3 februari 2016 Refuge du Chardonnet (2.223 m) - Refuge Laval (2.010 m)
10,1 km 480 m stijgen 690 m dalen
Vandaag ziet het weer er heel anders uit. Het sneeuwt en er staat een stevige wind. Het let ons niet een poging te doen om op de Col du Raisin (2691 m) te komen voor we naar de volgende hut gaan.
Anne constateert dat ik mijn rugzak niet goed heb dicht gedaan.
Hoe hoger we komen hoe meer last we krijgen van windvlagen en het zicht is ook minimaal. In het zicht van de haven wordt er op 2.500 m besloten om te keren.
Als we weer bijna bij de hut zijn klaart het kortstondig op.
In de hut pakken we de rugzakken voor het vervolg van de tocht.
Het blijft sneeuwen en we dalen geleidelijk af naar de Clarée. Bas wil wat van zijn bagage kwijt en daarom lopen we een stukje terug naar de Auberge La Fruitière.
Deze horeca zit stampvol, maar wij mogen ons op een zoldertje installeren, waar we de lunch kunnen nuttigen. Vervolgens lopen we stroomopwaarts boven de Clarée. We passeren mooie oude boerennederzettingen.
Anne vertelt ons iets over het harde leven hier in het verleden.
We passeren even later de Chapelle-oratoire Saint-Barthélémy,
waarin zich een houtgesneden piëta bevindt.
Even verder steken we de Clarée over.
Er wordt een waterspreeuw gesignaleerd en Tekko en Josien wagen zich in de diepe sneeuw langs de oever om nog wat blikken op het beestje te kunnen werpen.
We naderen onze bestemming Laval.
Het laatste stuk zijn we uit het bos en heeft de harde wind vrij spel. Na een paar honderd meter lopen zijn we bijna diepgevroren. De hut biedt ons gelukkig een warm (en niet te warm) onderkomen. Voor het eerst hebben we een tweepersoons bed al is het dan op een slaapzaal.
Ook hier kunnen we ons gedurende de avond verpozen met scrabble.
donderdag 4 februari 2016 Moedige poging om de Col des Muandes (2.828 m) te bereiken
14,1 km 640 m stijgen en dalen
De hemel is strak blauw, maar door en stormachtige wind is de lucht regelmatig vol met stuifsneeuw. Bovendien is de temperatuur ver beneden nul. Het is dus zaak goed ingepakt te zijn.
We zijn nog niet lang op weg of er is al weer een pauze nodig om de kleding aan te passen.
Daarna worstelen we ons tegen de storm verder.
De omgeving is hier heel fraai.
Aan het eind van het dal komt de Refuge des Drayères (2.189 m) in zicht.
De hut is nog niet geopend, maar we hopen ons daar even te kunnen opwarmen.
We mogen naar binnen en ze zijn zelfs bereid warme choco voor ons te maken. Twee honden scharrelen tussen ons door en er woont ook een Nederlandse vrouw met een klein kind.
Na deze aangename verpozing gaan we de strijd tegen de elementen weer aan.
Dat valt niet altijd mee. Door de harde wind is op de ene plek vrijwel alle sneeuw weggeblazen en vlak ernaast ligt weer een hoog sneeuwduin. Dat blijkt wel als ik mijn stokken er in steek.
Van dichtbij zien we sneeuwhoenders opvliegen. Bij het opvliegen hebben ze hun vleugels in de sneeuw gedrukt.
Als we denken een wat beschut plekje voor de lunch gevonden te hebben, vliegt er nog steeds stuifsneeuw over ons heen.
Hoewel we manmoedig verder ploeteren besluit Anne op een gegeven moment de strijd te staken.
We zijn tot het Lac des Muandes gekomen op zo'n 2.600 m.
Als we enige tijd later omkijken verdwijnt ons spoor in het niets,
Even lijkt het er op dat Emanuel slachtoffer wordt van deze expeditie, maar er volgt een wonderbaarlijke opstanding.
Anne neemt het verstandige besluit ook op de terugweg de Refuge des Drayères aan te doen, zodat we daar even kunnen opwarmen en iets warms kunnen drinken.De delen van ons gezicht die aan de elementen zijn blootgesteld zijn duidelijk herkenbaar,
De terugweg lopen we gedeeltelijk langs de rivier. Het begint al te schemeren en we worden continu bestraald door fijne sneeuwkristallen die ons helemaal inpakken met een laagje ijs.
Moe, maar voldaan bereiken we de hut. Het eten zal smaken!
vrijdag 5 februari 2016 Refuge Laval (2.010 m) - Col du Grand Cros (2.848 m) - Refuge Ricou (2.115 m) 9,7 km 860 m stijgen 750 m dalen
De lucht is weer strakblauw, maar de stormachtige wind is verdwenen. Het belooft een mooie dag te worden, al zullen we even moeten wachten voor de zon ons bereikt.
We gaan meteen steil omhoog, terwijl de hemel een kleurspel toont.
Na een half uurtje zien we het dal in de volle zon achter ons liggen.
Plotseling ziet Josien op flinke afstand een gems op de rotsen. Dankzij veel zoom weet ik hem dichterbij te halen.
Er volgt een koffiepauze, waarna er zo weinig sneeuw ligt dat de sneeuwschoenen tijdelijk uit moeten;
en een pre-lunchpauze,
waar Anne met het thuisfront belt.
Gelukkig is het zeker geen straf om nu in het zonnetje te zitten. Na de lunchpauze gaat het echt naar de Col. Plotseling ontvouwt zich een weids panorama, waar wij ons door Kees laten vastleggen.
Emanuel heeft last van zijn oog en heeft dat vakkundig door Josien laten dichtplakken. Hij ziet er nu wel bijzonder uit en gaat met Anne op de plaat.
Even onder de Col houden we in de luwte nog een pauze, waar Anne een zeer toepasselijk gedicht declameert.
Bergland
H. Marsman
Dwalend over de hoogten
gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten;
vaag herinnert het zich, dat in de spleten
halverwege den top kleine roofvogels huizen
en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten;
in het dal moeten huizen staan
en vreedzame dieren gaan
grazend over de weiden.
‘hoe lang zal de heugenis aan het dal nog kunnen duren?’
vraagt het zich af; want reeds nu zijn de uren
doorgebracht op de hoogten
tot tijden geworden die niet meer kunnen verstrijken,
en ondenkbaar de reis
die het lichaam eenmaal terugvoert
naar het ondenkbare laagland,
terwijl de ziel blijft vertoeven
in die poolzee van licht en ijs.
Hierna wordt er tien minuten stilte in acht genomen. Heel indrukwekkend.
Dan gaat het weer verder dalwaarts.
Tijdens de afdaling kunnen we lang ons gemaakte spoor volgen. Emanuel dreigt weer in de sneeuw te verdwijnen.
Er is beraad over de te volgen route. We kunnen via een andere route terug, maar wel met kans dat we op onze schreden moeten terugkeren. Met één stem tegen wordt besloten dit te doen en het blijkt goed te kunnen. Het is een mooie route. Op een steil stukje gaat vrijwel iedereen onderuit en daarom probeer ik wel rechtop te blijven.
Als we de zon achter de bergen zien gaan is er een prachtige halo zichtbaar.
Het was weer een schitterende dag. De Refuge Ricou is knus en gezellig. We zijn de enige gasten.
Morgen alweer de laatste dag.
zaterdag 6 februari 2016 Refuge Ricou (2.115 m) - Névache (1600 m) 8,2 km 30 m stijgen 560 m dalen
Alweer een fraaie zonsopgang!
Ook de omringende bergen zijn roze gekleurd.
Na het ontbijt nemen we afscheid
en dalen we af naar de Clarée-rivier, die we blijven volgen.
In de watervalletjes buitelt het water over het ijs naar beneden.
Hier zien we een paar maal de waterspreeuw van dichtbij. Restanten van bloeiende planten kunnen ook fraai zijn.
Josien maakt nog een paar mooie macro's.
Bas haalt zijn achtergelaten bagage weer op en op een geschikte plek gaan we gaten graven om sneeuwprofielen te beoordelen.
Het valt op dat dicht bij elkaar gelegen profielen nog sterk kunnen verschillen. Met de hand zijn stevige en minder stevige laagjes voelbaar.
Dan komt Névache echt in zicht. We houden nog een laatste pauze waarbij we weer 10 minuten stilte in acht nemen. De echte stilte van boven komt hier niet terug. In Névache leveren we onze geleende spullen in bij het busje van Anne en gaan dan gezamenlijk lunchen in het ons bekende restaurant, waarbij nog eens gememoreerd wordt dat het een heel geslaagde week was, waarbij Anne ons voortreffelijk begeleidde. Dan komt het onvermijdelijke afscheid nemen. Wij gaan met Anne mee; Tekko en Josien rijden ook mee tot de garage in
Briançon waar hun auto staat. Als we in Les Vigneaux aankomen klinkt een luid mama, mama. Als ik de deur open, kijkt dochterlief mij verschrikt aan, maar mama is snel gevonden. Wij nemen de reservesleutel van Tekko in ontvangst en gaan er snel weer vandoor, omdat Anne maar kort bij haar gezinnetje kan blijven.
Toetje: Les Vigneaux - Argentière 8.3 km 240 m stijgen 360 m dalen
Bij het kerkhof van Les Vigneaux begint een prachtig voetpad dat heerlijk in de zon ligt.
We komen uit in La Bâtie des Vigneaux waar we afdalen naar de torrent Gyronde. We moeten het dal nog een stuk stroomopwaarts volgen om met een brug aan de overkant te komen. daar pikken we de GR 653D op. Dat paadje stijgt voornamelijk. Een stukje langs een afgrond, waar het pad verijsd is, moet met de nodige omzichtigheid genomen worden, maar verder is het probleemloos. In Argentière beklimmen we een rots waar een tour d'horloge op staat.
We passeren een leuk buurtje met een rijk versierd huis uit de 16e eeuw.
Vlak erbij liggen de resten van het kasteel uit de 11e eeuw.
Weer wat lager ligt het romaanse kerkje St. Jean uit de 12e eeuw
met aardige ingangspartijen.
Ons beoogde restaurant bij het station is gesloten. De enige andere optie is een pizzeria aan de andere kant van de plaats. We zijn daar de enige gasten, maar het afhaalbedrijf loopt wel goed. Onze nachttrein komt de volgende morgen zelfs te vroeg aan in Parijs. We gaan te voet naar het Gare du Nord, waarbij we diverse militairen passeren. De controle voordat we de Thalys in mogen gaan lijkt minstens zo streng als bij een vliegveld. Half drie 's middags zijn we thuis en kunnen alweer terugkijken op een geslaagde vakantie.
Met dank aan Josien; een aantal van haar mooie foto's zijn ook in dit verslag verwerkt.
