donderdag 15 oktober 2009
Om half acht 's morgens vertrekken we met de trein. In Arnhem stappen we over op de ICE om er al weer een uurtje later in Duisburg uit te stappen. We hebben nog een uur voor de trein naar Berlijn vertrekt, dus op naar de koffie en voor mij met gebak. Om half drie stappen we in Berlijn op de trein naar Praag. In Bad Schandau stappen we om 17.36 uit. Het is erg koud en er valt natte sneeuw; veel beschutting is er niet. Dan wordt er omgeroepen dat ons boemeltje naar Krippen een flinke vertraging heeft. Nog net niet bevroren stappen we in om een paar minuten later weer uit te stappen. Nu volgt nog een wandeling van een kwartier naar ons hotel Erbgericht uit de 16e eeuw. Snel krijgen we een ruime kamer, maar de ingang bevindt zich wel in de buitenlucht, wat niet zo comfortabel is. We moeten opschieten, want het buffet met avondeten sluit om acht uur. In een bar in de kelders van de voormalige brouwerij drinken we nog een kopje koffie.
vrijdag 16 oktober 2009 18,5 km
Vroeg opstaan heeft deze dag geen zin, want de eerste mogelijkheid om de Elbe over te steken is om 9.41.
Het ontbijtbuffet is in dezelfde zaal als bij het avondeten en heeft de uitstraling van een bedrijfskantine. Hoewel het weer niet uitnodigend is, zijn we blij als we de benen kunnen strekken. We lopen een klein stukje naar het voetveer. Deze brengt ons naar het plaatsje Postelwitz.
We komen langs zes huizen die een man in 1650 voor zijn zes zonen liet bouwen.
Bij een ander huis staan de waterhoogtes van de Elbe gedurende de laatste twee eeuwen.
Na dit plaatsje bereiken we spoedig de eerste zandsteenformaties, waar we tussendoor wandelen.
Even later moeten we ons door, over en onder takken worstelen.
De sneeuw is op de nog bebladerde bomen gevallen en vele kunnen de last niet meer dragen. Dit zullen we deze dag nog vele malen meemaken. Hierna gaat het verder met ladders en trappen. Bij de ladders is het noodzakelijk je handen te gebruiken, maar het metaal is ijskoud; de aangetrokken handschoenen zijn echter zeer snel verzadigd met vocht.
Hoe hoger we klimmen op weg naar de Schrammsteine, hoe meer sneeuw er ligt, maar de uitzichten zijn wel fraai met dit witte dek.
We moeten weer langs dezelfde weg terug en vlak bij de laatste ladder vinden we een droog plekje onder een overhangende rots voor de lunch, hoewel warm anders is.
Nauwelijks zijn we weer op pad of we moeten ons onder een omgevallen berk wurmen.
Verder gaat het tussen de besneeuwde zandsteenblokken.
Dan gaat het weer omhoog door de Breite Kluft. Het is hier zeer glibberig.
Boven gekomen lopen we soms langs afgronden, dan weer door besneeuwde bossen.
In de buurt van de Kleine Winterberg hebben we geruime tijd een mooi uitzicht.
Na een tijdje gaan we via een smalle kloof omhoog naar de Kuhstall, een 11 m hoge en 17 m brede uitholling in de rotsen.
Hier zouden vroeger roofridders gestolen vee hebben ondergebracht.
Het restaurant hier vlakbij blijkt geheel verlaten. We dalen af totdat we bij de brug over de Kirnitzch komen. Deze blijkt afgezet te zijn. We gaan er toch maar over en lezen op een pamflet aan de overzijde dat de bossen minstens 4 dagen afgesloten zijn wegens het gevaar voor omvallende bomen. Een boete van 10.000 EURO wordt bij overtreding in het vooruitzicht gesteld.
De Lichtenhainer Wasserfall, waar nu nu langs komen, behoort zeker niet tot de imposantste van Europa. We zijn blij dat we drijfnat en verkild nog net op tijd zijn voor het nostalgische trammetje door het Kirnitzschtal naar Bad Schandau, die ook langs ons hotel Forsthaus komt. Dat scheelt ons nog een uur lopen. Omdat er geen drukknoppen zijn vertellen we de bestuurder, waar we er uit willen.
Plotseling zien we ons hotel aan ons voorbij schieten en ik ren naar voren om de bestuurder tot stoppen te manen. Hij schrikt en is zich meteen bewust van zijn omissie. Het hele stuk achteruitrijdend brengt hij ons alsnog naar ons hotel. Het hotel is sfeervol en onze kamer prima. Helaas blijkt de waterdruk op deze bovenste verdieping niet genoeg om de douche te laten werken of het toilet te spoelen. Gelukkig komen er nog momenten waarop het wel mogelijk is.
zaterdag 17 oktober 2009 24,6 km
We verlaten het hotel in de mist. Vlak erna gaan we van de weg door het dal af en klimmen omhoog naar Mittelndorf. Hier begint de Panoramaweg. De fraaie uitzichten moeten we er maar bij denken; we lopen door de sneeuw met zo nu en dan een beetje zicht.
De Panoramaweg eindigt in Altendorf. Van hier dalen we we af naar het dal van de Sebnitz, maar als we beneden zijn, staat er een bordje dat de Wanderweg gespert is.
Eigenwijs als we zijn gaan we toch door. In het dal loopt geen autoweg, wel een spoorlijn. We lopen steeds dicht bij de rivier, waarbij we het spoor meerdere malen kruisen. Dan blijkt waaruit de versperring bestaat. De rivier heeft het pad naar een bruggenhoofd weggespoeld, maar inventieven
hebben er een pallet tegenaan gezet, zodat met enige acrobatiek en kracht we toch op de brug komen. Hierna is het tijd voor koffie. Een stukje verder zien we de contouren van een grote fabriek.
Het blijkt de linoleumfabriek van Kohlmühle te zijn, die in de DDR tijd honderden werknemers telde. Hij is nog steeds in bedrijf, maar er werken nu veel minder mensen.
Na het station van Ochelbaude gaan we het dal van de Polenz in, nu stroomopwaarts. Al spoedig lopen we over een mooi paadje naast de rivier.
We passeren de Walterdorfer Mühle en zien op het stuk hierna opvallend veel tonderzwammen.
De rivier stroomt nu meer tussen de rotsen.
Als we bij gasthof Polenztal komen, besluiten we Burg Hohnstein te bezoeken. Dit betekent wel een flink klimmetje omhoog en daarna weer terug naar het Polenztal. Het is gelukkig een aardig pad naarboven en na niet te lange tijd staan we voor de burcht.
In 1935 werd het een jeugdherberg voor de Hitlerjugend. Tegenwoordig wordt het geheel geëxploiteerd door de Naturfreunde en de toegangsprijs bedraagt een kopje koffie in het restaurant op de binnenplaats, maar daar is het zo druk dat we dat maar laten schieten. Het is eigenlijk een complex van drie burchten en een fraaie tuin.
Wel aardig om te zien, maar niet spectaculair.
Het uitzicht moet wel de moeite waard zijn, maar wij zien alleen mist en regen. Via een andere route verlaten we Hohnstein weer. In het Polentztal stijgen we naar de Hockstein; het laatste stuk via trappen omhoog door een smalle spleet in de rotsen. Boven gekomen gaan we via een stalen
brug over die spleet en zien we de trappen diep onder ons.
Ondanks het mistroostige weer hebben we zo nu en dan aardige doorkijkjes. Door beukenbossen gaat het nu naar de Amselsee, een stuwmeer aangelegd on 's winters ijsblokken te kunnen zagen. Nu kan je er met mooi weer bootjes huren. Het is nu niet ver meer naar ons hotel Amselgrundschlösschen, een uitstekend hotel met prima kamer. De enige dissonant is een gezelschap dat tijdens het tafelen nogal aangeschoten is en de geluidsnormen ver overschrijdt.
zondag 18 oktober 2009 Rathen - Koenigstein 17,5 km
We lopen deze ochtend eerst weer terug richting Amselsee en gaan vlak ervoor omhoog naar de Bastei. Als we bijna boven zijn hebben een mooi uitzicht naar beide zijden over de Elbe, ondanks het aanhoudende zeer matige weer.
Even later hebben we gezicht op Bastei, een 76 m lange zandstenen brug 200 m boven de waterspeigelvan de Elbe.
Hij geld als de topattractie van de Sächsische Schweiz vanwege de prachtige panorama's rondom. Voor 1,50 Euro krijgen we even later toegang tot de in 1469 verwoeste Felsenburg Neurathen. Het geheel is toegankelijk gemaakt met vele trappen en bruggen en van uitleg voorzien.
Bovendien zijn de uitzichten als de nevels wat optrekken spectaculair.
Hierna lopen we over de Basteibrug.
Op de rotsen ernaast zijn nog trappen zichtbaar van de voormalige burcht. De andere zijde van de burcht is per auto bereikbaar en we belanden dan ook in een toeristencircus dat we zo snel mogelijk achter ons willen hebben. We dalen geleidelijk in de koude regen af en lopen door een soort kloof waar later een beek door stroomt. Onder een overhangende rots houden we pauze en vervolgen onze route naar Stadt Wehlen aan de Elbe. Hier moeten we de rivier weer oversteken. Ondanks de gestage regen ligt een stoomboot er idyllisch bij.
Als we met het veer aan de overkant zijn gaat het omhoog naar de Rauenstein. Ook hier hier weer staalconstructies om boven te komen. Tussen de buien door hebben we zicht op de vesting Königstein.
Even later gaat het met lange trappen weer omlaag. We komen langs Bergstatstätte Fels Rauenstein, maar die laten we rechts liggen. Er volgt nu een lang stuk door de bossen, waarbij we zelf een variant aanbrengen om niet het dorpje Naundorf te hoeven aandoen. Nadat we flink op en neer zijn gegaan, lopen we door een soort grot.
We dalen af naar het plaatsje Thürmsdorf en hebben nog een goed zicht op de vesting Königstein.
Daarna gaat het weer omhoog. En langs de enorme parkeergarage voor de vesting bereiken we ons hotel Neue Schänke. Ook dit hotel is niet slecht. Ik krijg de beste hoofdgang van deze vakantie. Helaas hebben we een tafeltje in de serre zonder gordijnen en mogen we uit kijken naar buiten.Aangezien er geen lichtje te bekennen is, zien we alleen maar een groot zwart vlak.
maandag 19 oktober 2009 Koenigstein - Gorisch 18,9 km
Hoewel we er eigenlijk geen tijd voor hebben, besluiten we eerst de vesting Königstein te bezoeken. Van ons hotel is het maar een klein stukje lopen en het weer ziet er veelbelovend uit.
De burcht is omstreeks 1200 gebouwd voor de koningen van Bohemen. rond 1600 werd het tot vesting verbouwd en gold als de sterkste vesting van Duitsland. Tot in de 19e eeuw resideerde er het Saksische Koningshof. De entree is al zeer indrukwekkend. Door de vestingwerken komt men bij een brug naar een toegangspoort.
De zon wint het duidelijk niet van de mist, maar het kopje boven in de poort is toch wel zichtbaar.
Daarna volgt weer een brug, maar deze loopt flink omhoog naar de eigenlijke toegangspoort van de burcht.
In de burcht kom je op nog steeds sterk omhoog lopend straatje, kompleet met valhek en de mogelijkheid om van boven van alles op je geworpen te krijgen.
Omdat het voor paarden ondoenlijk was karren met voorraden over deze steile weg omhoog te trekken, gebeurde dat met een handlier die door twee personen werd bediend.
Bovengekomen hebben we de burcht verlaten en staan we op een plein met veel gebouwen en veel groen. Aangezien de vesting een behoorlijke oppervlakte heeft moeten we een keuze maken uit de vele bezienswaardigheden. We gaan eerst naar het Brunnenhaus. In dit imposante gebouw zorgde men voor de water voorziening van de hele vesting.
Aangezien die hoog op een rots ligt is dit geen sinecure. In 1563 liet keurvorst August een 152,5 m diepe waterput aanleggen.
Nog steeds wordt het water uit deze put gehaald met houten tonnen.
Bij het wandelen over de vesting valt op hoe ruim alles is opgezet.
Om ook de minder goed ter been zijnde of luie toerist tegemoet te komen is er tegenwoordig ook een lift langs de rotsen en omwalling om boven te komen.
Op het terrein bevinden zich vele kazernecomplexen en kazematten. Op de foto de oudste kazerne uit de 17e eeuw.
In de vele gebouwen zijn musea ingericht. In de burcht bevindt o.a. een museum dat alle oorlogen die Duitsland heeft gevoerd belicht.
Ook bevindt zich hier een immense gevangenis. Hier werden alle tegenstanders van de Saksische koningen opgesloten.
In de tweede wereldoorlog zaten er Poolse krijgsgevangenen en Franse officieren gevangen. Hierna bezoeken we de garnizoenskerk, die net gerestaureerd is. Gedeeltelijk is de oude beschildering intact gelaten.
De rest is frisch gestrichen,
dus ook het engeltje onderaan de preekstoel.
Onder een paleis voor een koningin ligt een immense wijnkelder, waar wij induiken.
Hier lag voeger het grootste wijnvat van Duitsland, maar de huidige mag er ook zijn.
Bij een schoonmaakactie van de waterput vond men 6 oude watertonnen, die men hier ook exposeert.
We verlaten nu de vesting en kijken nog eenmaal achterom naar het enorme burchtcomplex
en de flinke vestingmuren.
We dalen nu af naar het plaatsje Stadt Königstein dat we spoedig bereiken.
We lopen nog even de kerk in en bewonderen de galerijen en orgel.
Midden in het plaatsje staat een oude zuil die de reistijden per postkoets naar andere plaatsen aangeeft.
Zoals gebruikelijk gaat het nu weer omhoog. We zien aan de buitenkant van de plaats nog een kerk liggen.
Maar daarna gaan we het bos in met ook hier vele afgebroken bomen die ons de weg versperren. We gaan gestaag naar boven. Voor ons loopt een gezin met 2 kinderen die plotsklaps in een grot verdwijnen. Als wij er ook aankomen, rennen de kinderen er net verschrikt uit. Wij gaan op onderzoek uit en vinden achter in grot een stel jonge mensen die wildebeestengeluiden imiteren.
Na een tijdje zien we de Pfaffenstein 435 m voor ons liggen.
Daar bovengekomen blijken zich er op deze dag veel toeristen verzameld te hebben. Er is een restaurant en een uitkijktoren. We gaan snel verder en aanschouwen op een rustiger punt het uitzicht.
Tussen de rotsformaties dalen we schijnbaar eindeloos af.
Als we bij de bosrand aankomen besluiten we een stuk van de route af te snijden. We hebben nog wat tijd in te halen en bovendien vermijden we hier mee bebouwde kom en asfalt. We moeten hiervoor wel wat struinen en staan overwacht voor een mooie rotsklomp met vogelkop.
Als we het bos uitkomen hebben we weer zicht op de Pfaffenstein en in het bijzonder de op de alleenstaande rots op het eind, de Barbarine.
Volgens overlevering het versteende meisje Barbara, die door haar moeder werd vervloekt omdat ze een geheime liefde met de boswachter had. Nu gaan we op weg naar de volgende bult de Gohrisch (448 m). Voor we aan de eigenlijke beklimming beginnen krijgen we nog een waarschuwing waar we als routiniers alleen maar om kunnen lachen.
Boven is volledige rust en we vinden het een zeer fraaie top met verrassende uitzichten.
Bovendien doet de zon opeens haar best. Hoewel dat niet in onze beschrijving staat lopen nog een stuk verder tot het uiteinde van de rots, waar we beloond worden met nog mooiere vergezichten.
We dalen op een ander punt af dan volgens ons boekje, maar met de GPS vinden we feilloos ons Waldparkhotel Gohrisch. Het hotel heeft maar 10 kamers en heeft van binnen een luxe uitstraling. Na de maaltijd drinken we onze koffie in de lounge en doen een scrabbletje.
We hebben de hele lounge voor ons alleen.
dinsdag 20 oktober 2009 Gorisch - Krippen 18,9 km
In miezerig en nevelig weer verlaten we het hotel.
Bij de school in het dorp treffen we een gedenkwaardige spreuk aan die het al meer dan 100 jaar heeft uitgehouden. Nu gaan we omhoog naar de Papststein 451 m. Bovengekomen blijkt het uitzicht voor een groot deel verscholen onder een wolkendek.
De Liliënstein
en de Königstein
komen er net boven uit. Al lopend over de bult hebben toch nog iets uitzicht
en tenslotte zien we Pastdorf,
waar we naar afdalen moeten. Door dit dorp lopen we naar Cunnersdorf, waar we boven de school eenzelfde spreuk aantreffen als vanmorgen vroeg alleen 40 jaar eerder aangebracht.
Even verder treffen we nog een zeer oude boerderij aan achter een poortgebouw.
We lopen nu naar de Krippenbach waarbij we onderweg de "blotebillenboom" passeren.
Als we de Krippenbach gepasseerd zijn houden we lunchpauze. Daarna gaat met weer omhoog om de Kohllbornstein 372 m te besteigen. Hier hebben we mooi zicht op Krippen met ons hotel Erbgericht, de Elbe en de rotsen waar we de eerste dag met sneeuw liepen.
We dalen af naar ons hotel; het vijfdaags rondje is nu af .We krijgen dezelfde kamer en moeten ons weer schikken in het vroege buffet.
woensdag 21 oktober 2009 Rondwandeling vanuit Hrensko 23,4 km
We ontbijten zo vroeg mogelijk en nemen de trein naar Schöna. Daar varen we de Elbe over en komen zo in Hrensko in Tsjechië. We lopen langs de een zijrivier van de Elbe: de Kamenice. Opvallend zijn hier de grote hoeveelheid kramen en winkels, die allemaal bemand zijn met aziaten. Er worden vooral kleding, schoenen en lederwaren verkocht. Na deze kermis duiken we het dal van de Dlouha Bela in; helaas over een geasfalteerde autoweg. Wel zien we nog een waterspreeuw. Na twee kilometer gaan we van deze weg af en gestaag omhoog. De eerste bezienswaardigheid die we tegenkomen is een enorme overhangende rots waar heel vroeger mensen woonden zoals uit opgravingen is vast komen te staan.
We gaan verder omhoog naar de Prebischtor, de grootste rotsbrug van Europa. Deze komt spoedig in zicht.
Een van de Boheemse vorsten liet op deze plaats in 1881 een buitenverblijf bouwen.
Via dit gebouw kan je tegen betaling een wandeling maken over de omliggende rotsen.
Ondanks het super druilige weer doen we toch een poging. De uitzichten moeten met mooi weer zeer fraai zijn.
Wat wij zien is toch nog wel de moeite waard, hoewel het boven op de rotsen met een stevige wind net boven nul erg koud is.
Na deze bezienswaardigheid gaan we over een route die steeds op ongeveer 400 m hoogte loopt langs prachtige rotsformaties.
We dalen nu af naar Mezni Louka; op een boomstam lichten korstzwammen op.
Daarna lopen we een leuk verhard weggetje naar Mezna.
Halverwege breekt de zon door en wagen we ons aan de lunch.
Vanuit Mezna dalen we steil naar beneden de kloof van de Kamenice in.
De kloof is zo smal dat er voor een pad vaak geen ruimte is en we dan door galerijen
of tunnels moeten.
Ook hier laten de paddenstoelen zich ook niet onbetuigd, zoals de roodgerande houtzwam.
Dan komen we aan een stuk waar helemaal geen pad meer loopt. Dat komt bij deze rivier op drie stukken voor. Die gedeeltes heeft men gestuwd, zodat er gemakkelijk met bootjes gevaren kan worden.
De schipper van ons bootje geeft onderweg veel informatie doorspekt met anekdotes, grappen en grollen.
Halverwege passeren we een bootje uit de andere richting. De andere schipper trekt plotseling aan een kabeltje boven de rivier en meteen stort zich een kunstmatigewaterval naar beneden.
Het laatste stuk lopen we weer door de kloof
tot we weer bij het punt komen waar we vanmorgen de andere kant opgingen. We kijken hier nog een tijdje naar een waterspreeuw die druk bezig is zijn voedsel te verzamelen.
Het begint al aardig donker te worden als we aan de oever van de Elbe op de veerpont wachten.
Aan de overkant zijn we net op tijd voor de Tsjechische railbus die naar weer naar Krippen brengt.
Daar lopen we weer naar ons nu wel vertrouwde hotel Erbgericht.
donderdag 22 oktober 2009 Naar Dresden
Elke ochtend krijgen we bij het ontbijt een krantje van het hotel. Behalve het weer staan er ook veel tips in voor uitstapjes. Vanmorgen wordt er o.a. stilgestaan bij het panorama van Dresden. Omdat we vandaag toch naar Dresden gaan besluiten eerst het panorama te bezoeken omdat het flink buiten de binnenstad ligt aan de kant waar wij nu verblijven. Dus zitten we na het ontbijt in de trein naar Dresden Reick. Na een wandeling van ruim een kilometer komen op het terrein van voormalige gasfabriek van Dresden. Er staan 3 grote gashouders.
In de grootste past de Frauenkirche met gemak. Een aantal jaren gelden hebben ze de binnenkant en het dak opgeblazen omdat ze het plan hadden er een groot theater in te vestigen. Maar de kosten bleken uiteindelijk te groot zodat de voormalige gashouder er nu wat treurig bij staat.
Een andere gashouder is keurig opgeknapt en daarin bevind zich het panorama. Onder de naam Asisi panometer wordt hier Dresden in 1756 getoond.
Er moeten heel wat trappen beklommen worden voordat we het van boven kunnen aanschouwen alsof je op de toren van de Hofkirche staat.
Asisi heeft hier jaren aan gewerkt door oude plattegronden en afbeeldingen met de computer tot een panorama samen te voegen. Het resultaat is werkelijk schitterend. Achter het panorama doek is nog een immense ruimte waar zich een museum bevindt over de historie van Dresden.
Al met al een aanrader. Het is al weer bijna middag als we de gashouder verlaten. Van hier is het ook ruim een kilometer naar het park van het zomerpaleis.
De zon komt zowaar even door en op een bankje nuttigen we onze lunch.
Het park is ongrveer 200 ha groot en goed onderhouden. Er loopt een smalspoorbaantje door, er is een rosarium en een dierentuin. Rond het paleis bevinden zich vier geometrisch geplaatste bijgebouwen.
Als we door het park zijn is het nog een stukje lopen naar de oude stad. Het eerst zijn we bij het stadhuis, maar van buiten vinden we het maar een somber gebouw.
Vervolgens naar de Kreuzkirche. Het is niet geheel op de originele manier opgebouwd, maar de vormen zijn in beton weergegeven.
In de hal staat een fraai oud beeld.
Aan de Altmarkt aanschouwen we het immense Kulturpalast dat in de DDR-tijd is gebouwd. De grote zaal heeft 2400 zitplaatsen. Het gebouwd staat enigszins misplaatst in de barokke binnenstad. Nu naar de Neumarkt, die nog voor een groot deel bouwput is.
Het gerestaureerde slot valt onmiddellijk op.
Aan de andere zijde zien we de Frauenkirche.
En barok huis heeft een leuk erkertje.
Van Lilian moet ik het fries met blote jongetjes in detail opnemen.
Ik krijg associaties met de Sixtijnse kapel in Rome. Ook daar werd steeds opgeroepen om niet te fotograferen en ook hier gaan de flitsers aan de lopende band af. De koepel is zonder meer heel fraai.
Daarna dalen we af naar de benedenkerk en zijn vele kapellen.
Buitengekomen is nog goed te zien welk klein deel van de kerk na de oorlog nog overeind stond.
We nemen maar meteen de derde belangrijke kerk van Dresden mee: de Hofkirche. Binnengekomen valt meteen de weldadige rust op vergeleken met de Frauenkirche.
Ik vind deze vijfbeukige kerk de mooiste van de drie.
Het lijkt erop dat op het orgel een masterclass wordt gegeven. Om beurten spelen organisten een stukje en krijgen dan uitgebreid commentaar.
Na het zien van vele altaren en de preekstoel verlaten we de kerk.
Zoals een Hofkirche betaamt is hij met een mooie luchtbrug verbonden met het slot. Het wordt tijd om ons hotel in de Neustadt op te gaan zoeken.
Hiervoor steken we Elbe over en op de plaats waar volgens de kaart ons hotel zou moeten liggen zien we een open vlakte met één somber gebouw omringd door trambanen, spoorwegen en drukke verkeerswegen.
Een aanduiding van hotel is nergens te zien.
Voor het gebouw aangekomen blijkt het huisnummer te kloppen.
En zowaar op het bellenbord blijkt ons "hotel" te bestaan: "Gästehaus Metz".
Eenmaal binnen blijkt het allemaal mee te vallen. Alles is erg ruim en van lawaai hebben we geen last. De gastheer is uiterst vriendelijk. Die avond gaan we eten in een serre op de Albertplatz in Neustadt. We zijn tevreden. We lopen terug via de Hauptstrasse en langs de Goldenen Reiter.
Op onze kamer nuttigen we nog een kopje koffie.
vrijdag 23 oktober 2009 Dresden en naar huis.
Na een geweldig ontbijt in een gezellig vertrek nemen we afscheid van onze gastheer. We doen nog een rondje Neustadt. We lopen langs het Hollands-Japans Paleis
met een mooie tuin. Het is eerst in Hollandse stijl ingericht, later in Japanse stijl.
We gaan de Königstrasse in
en bezoeken de DreiKönigskirche. Eenderde van het kerkgebouw is nog tot kerk gerestaureerd, de rest is kerkelijk centrum. Het zwaar in de oorlog beschadigde altaar is grof in elkaar gezet als herinnering aan het verleden.
We verlaten de kerk aan de andere zijde en staan nu in de Hauptstrasse. Vlak hiernaast bevinden zich een paar indrukwekkende barokpanden met voor en achterhuis.
Aan het einde van de Hauptstrasse bevind zich het Blockhaus, oorspronkelijk een wachtgebouw.
Bij de bouw was het de bedoeling dat het gouden ruiterstandbeeld er bovenop zou komen, maar heeft men later van afgezien. Nu weer op naar de Albertplatz. Hier bevinden zich twee prachtige fonteinen.
Ook staan er voorname villa's met grote tuinen. Een ervan is nu in gebruik door de Rafaissenbank.
Toen er later ruimtegebrek kwam hebben ze er een enorme antieke kas tegen aan gebouwd die nu dient als ontvangsthal met balies voor hun klanten. Ook werpen we nog een blik op de eerste wolkenkrabber van Dresden, die nu bepaald niet meer in zijn glorietijd verkeerd.
Terug bij de brug over de Elbe werpen we een blik over de Elbe, waar het gebouw van Kunstakademienadrukkelijk opvalt.
We gaan nog naar het slot. Behalve met de kerk is het ook met een fraaie luchtbrug verbonden met een ander groot gebouw.
De binnenplaats van het slot is tegenwoordig overdekt om de vele museabezoekers comfortabel in de rij te laten staan.
Hier zijn ook leuke architectonische details te ontdekken.
Langs de beroemde opera
komen in de Zwinger, wat wel het toppunt van barokbouwkunst wordt genoemd.
Door het druilerige weer komen de gebouwen niet op hun voordeligst uit, zoals het Wallpavillon.
We spoeden ons nu naar het station. Het einde van de vakantie nadert. Ondanks het zeer koude en natte weer hebben wel genoten. Via Frankfurt gaan we nu naar huis. Er zijn weer problemen op het spoor zodat we vertraging oplopen. Bovendien krijgen we nog een belletje dat ons huis in brand staat, maar dat blijkt al weer loos alarm. Voor middernacht liggen we weer in ons eigen bed.
