Het is al weer tien jaar geleden dat we met een aantal vrienden een onderkomen huurden in de Eifel om na de kerst een aantal dagen te gaan lopen. Dit jaar mogen wij het organiseren. Even over negen zijn we op station Arnhem, waar we aan de Sonsbeekzijde opgehaald worden door Berend en Marjan. Onderweg hebben we stromende regen, maar na Maastricht wordt het droog en vriezend. Geheel volgens afspraak zijn we klokslag twaalf in Nieder Uettfeld gelijk met Anya, Kees en Henk. Het weer is veelbelovend, de zon laat zich veelvuldig zien en er is niet veel wind. Er ligt zelfs nog een laagje sneeuw. De volgende foto's geven een impressie van onze wandeling.
dinsdag 29 december 2009 26,3 km
Vandaag heel ander weer: regen! De groep laat zich niet uit het veld slaan en via de Matthiasweg lopen we naar Dasburg. De nog bevroren paden zijn spekglad en we maken regelmatig schuivers.
Na enig zoeken vinden we een café dat open is. De waardin reageert verontwaardigd als we vragen of we Kuchen bij de koffie kunnen krijgen. In Duitsland wordt alleen in de namiddag Kuchen gegeten. Maar goed we zitten even droog. Na Dasburg lopen we in zuidelijke richting langs de Our. Daarna gaan we naar het oosten om in het fraaie dal van de Irsen uit te komen. We snakken naar een droog plekje om te kunnen lunchen en vinden dat op de plek waar de Heimbach in de Irsen uitkomt.
We zitten hier vrij lang, maar ongemerkt sluipt de kou je lichaam binnen. Via het Heimbachtal lopen we omhoog naar Daleiden, waar we weer van de warmte van het appartement kunnen genieten. Het was een pittige tocht.
woensdag 30 december 2009
Als we 's morgens aan het ontbijt zitten, regent het gestaag. Omdat ik de vorige dag behoorlijk koud en nat geworden ben, besluit ik vandaag thuis te blijven. De anderen gaan wel op pad en gaan wandelen ten zuiden van Daleiden.
In de middag klaart het wat op. Vandaag is Cees ook op weg naar Daleiden. Hij is met de trein naar Clervaux gereisd en loopt via Dasburg naar ons onderkomen. Als de groep thuiskomt, pakt Anya haar
spullen om weer naar huis te gaan. Ze kan haar katten niet langer alleen laten. Als ze het huis uit wil gaan staat Cees op de stoep en kunnen ze nog snel een welkomst en afscheidszoen uitwisselen. Cees heeft pijnlijke hielen opgelopen van zijn wandeling, naar later blijkt doordat inlegzooltjes op de verkeerde plaats in zijn schoen zitten.
donderdag 31 december 2009
Helaas blijkt het deze dag ook te regenen, maar het belet ons niet weer een pittige tocht naar het oosten te plannen. Van ons huis dalen we direct af naar het dal van de Irsen. Als we de rivier overgestoken zijn vinden we spoedig een hutje voor een korte pauze. We volgen het prachtige dal verder tot we bij de Busbach komen.
Dit dal volgen we stroomopwaarts en gaan daarna richting Arzfeld dat we half één bereiken. We doen navraag naar een koffieadres en we worden verwezen naar de bakker (dat klinkt goed). Om 20 voor 1 staan we voor de deur en zien we dat het personeel de winkel aan het leeghalen en de vloer aan het dweilen is. De sluitingstijd is één uur. Gelukkig worden we nog toegelaten en kunnen we voor de eerste keer Kaffee mit Kuchen nuttigen, maar wel in sneltreinvaart. Dat belet sommigen niet twee stuks Kuchen te verorberen. Daarna staan we weer in de regen. Via een struinroute door weilanden verlaten we Arzfeld en komen dan langs een boerenschuur.
Omdat we nog niet geluncht hebben, lijkt dit de ideale plek hiervoor. Tussen en op strobalen en
landbouwwerktuigen nemen onze posities in.
Als we weer een stuk verder gelopen zijn voelt Cees dat zijn blaren op de hielen openspringen. Ter
plekke wordt hij vakkundig door Henk behandeld op het pad..
Thuisgekomen kunnen we weer van de warmte genieten. Thea komt vanaf nu ons team versterken. Berend heeft al dagen ons lekker gemaakt met een bijzonder toetje, maar op het moment suprême blijkt hij de griesmeel vergeten te zijn. De verhuurster heeft het ook niet in huis en de winkels zijn dicht; jammer dan. De avond worden er fanatiek spelletjes gedaan. In dit dorp worden nog respectabele hoeveelheden siervuurwerk afgestoken, waar we goed zicht op hebben.
vrijdag 1 januari 2010
Vandaag gelukkig geen regen, maar licht vriezend weer. We gaan nu naar het noorden lopen; over de
hoogvlakte gaat het richting dal van de Irsen. Dan dalen we het dal in.
Langs het pad zijn talloze takken met ijsveren bekroond.
Als we de rivier moeten oversteken om hem weer te verlaten, lukt dat alleen met vereende
krachten en een boomstam, die het liefst zo snel mogelijk met de stroom meegevoerd wil worden.
We klimmen het dal uit en dalen al struinend door de begroeiing af in een ander beekdal.
Hier vinden we een hutje voor een pauze. Een groot plakkaat waarschuwt niet binnen te treden. Het
wordt bewoond door Hornissen en die zijn zeldzaam en beschermd. Bovendien wil je liever geen steek van deze beesten hebben. Maar er zijn alleen nog resten van het enorme nest.
Nu lopen we een heel stuk langs de Our naar het zuiden. Via een beekdal gaat vervolgens weer omhoog naar het plateau. We besluiten een stuk te struinen via landerijen naar een beekdalletje dat uitkomt in de bovenloop van de Mühlbach. Anders dan zijn naam doet vermoeden is dit een fraaie beek.
Een tijdje later klimmen we weer naar boven om naar ons huis te gaan.
zaterdag 2 januari 2010
We maken weer een rondje via Dasburg, maar geheel anders dan een paar dagen hiervoor. Het heeft
afgelopen nacht flink gevroren. We lopen eerst via de bovenloop van de Mühlbach , waarbij we een klein stukje hetzelfde lopen als gisteren.
Bij een zijbeek zien we mooie winterse plaatjes.
De paaltjes van omheiningen van de weilanden zitten vol met paddenstoeltjes van hoogstens 1 cm doorsnede.
Andere paddenstoelen zijn dik berijpt.
We klimmen naar het plaatsje Dahnen en dalen dan weer af richting Our. de zon laat zich zo nu en dan even zien.
Vlak voor Dasburg hangen de rotsen vol met allerlei soorten ijspegels.
en komen zo in Luxemburg. Hier is een café-restaurant en een groot bord Kaffee mit Kuchen doet ons binnensnellen.
Helaas kunnen we de Kuchen al weer snel vergeten, ze is er niet.
Hierna volgt weer een flinke klim naar boven.
Op plasjes hebben zich mooie patronen in het ijs gevormd.
Boven een beekje bevinden zich weer mooie ijssculpturen.
Op de top zelf ontnemen talrijke bomen het uitzicht, maar in de buurt zijn wel plaatsen met vergezichten te vinden. We dalen nu af naar een lager gelegen deel van de Mühlbach. Het pad op de
kaart bestaat niet meer dus wordt het struinen. Als we bij de beek zijn blijkt een op de kaart aangegeven oversteek niet aanwezig, dus lopen we het dal verder stroomopwaarts. In het dal houden we nog een laatste pauze
en daarna gaat het weer huiswaarts. Berend, Marjan, Cees en Henk vertrekken en dus blijven we met vier man/vrouw over.
zondag 3 januari 2010
Die ochtend wacht ons een verrassing: het heeft die nacht flink gesneeuwd. Het is onze laatste dag dus we moeten in ieder geval weg. De avond te voren hebben Tea en ik een route uitgezet vanuit Habscheid, lekker dicht bij de oprit van de snelweg. Mocht het weer gaan verslechteren dan hebben we nog aardige kansen om weg te komen. Onze grootste klus is nu veilig in Habscheid aan te komen. De wegen zijn niet geruimd en de hellingen pittig dus rijdt Tea heel voorzichtig. Vlak voor de bestemming dreigt het even mis te gaan. De wielen slippen flink door en we moeten nog een stuk
omhoog. Maar wonder boven wonder lukt het toch.
Vanuit Habscheid lopen we eerst over de hoogvlakte omhoog
en struinen dan naar het dal van de Winterspelter Bach, die we geruime tijd volgen.
Zoals bij zoveel beken in de Ardennen en de Eifel treffen we hier ook forellenvijvers aan.
Als we bij een hutje komen, houden we koffiepauze. Naast het hutje staat een uitgebloeide
schermbloem met op de de plek van de voormalige schermpjes een toefje sneeuw.
We klimmen nu weer het beekdal uit
volgen. Aan het eind van het dalletje houdt ook de weg op en padloos klimmen we omhoog. Uiteindelijk komen we bij een wegwijzer die wel heel moeilijk leesbaar is.
We lopen nu weer over de open hoogvlakte
en komen zo in Heckhuscheid. Hoewel de bus hier niet meer komt is het voormalige bushokje nog in goede staat en een prima plek om te lunchen.
Hierna lopen we eerst door een mooi en hooggelegen stuk beukenbos. Als we het bos verlaten stuiten we op een oude antitankwal.
In de beschutting van een bosstrook lopen we hoog boven een beekdal. De sleedoorns zitten nog vol bessen en smaken nu prima.
Een restant van een distel probeert nog heldhaftig overeind te blijven staan.
Nu dalen we af naar de Bierbach, struinen over de beek en klimmen omhoog naar Habscheid. De zon gaat al bijna onder.
De terugreis verloopt vlot. In Maastricht worden we bij het station afgezet. Helaas zien we de intercity net voor onze neus vertrekken. Ondanks het niet altijd even fraaie weer heeft iedereen het als een geslaagde vakantieperiode ondervonden. Op naar het elfde jaar?
