We dachten een stevige tour door de alpen in vier landen te gaan lopen, maar vlak voor het zover was kregen we bericht dat wij de enige liefhebbers waren. Omdat we al treinkaartjes voor Oberstdorf hadden, hebben we uit pure nood maar geboekt voor een Welnesswoche, waarbij ook nog gesneeuwwandeld wordt. Dit arrangement duurt wel 1 dag korter, zodat we ons nog 1 dag zelf moeten vermaken.
zaterdag 10 maart 2012
Om 7.32 vertrekken we van station Ede-Wageningen naar Arnhem. Voor de veiligheid een trein eerder dan noodzakelijk, maar de ICE willen we niet missen. De wachttijd doden we in het hok dat tegenwoordig een wachtkamer moet voorstellen, met een armzalig oranjerood staafje dat de suggestie moet wekken dat hier veel warmte wordt uitgestraald. Met een een paar minuten vertraging arriveert de ICE. We hebben voor het eerst geen reservering genomen en ook dat levert geen enkel probleem op. Tot Oberhausen gaat alles goed. Maar voor we onze reis zullen vervolgen deelt de conducteur mee dat de trein een klein mankement heeft en dat de machinist er mee bezig is. Na enige tijd zet de trein zich toch in beweging, maar de snelheid wordt niet verder opgevoerd als die van een fietser. De conducteur deelt mede dat de problemen helaas veel ernstiger zijn en dat we als we het zullen halen in Duisburg de trein zullen moeten verlaten en een flinke vertraging zullen oplopen. Hij heeft dit nog nauwelijks gezegd of de trein maakt een noodstop. De conducteur deelt mee dat de problemen nog veel groter zijn: alle treinen op het baanvak hebben de opdracht gekregen onmiddellijk te stoppen. De vertraging is niet te overzien. Na niet te lange tijd gaan we toch weer met fietssnelheid verder. In Duisburg moeten passagiers voor Düsseldorf en Keulen overstappen. De rest van de mensen wordt geadviseerd voorlopig te blijven zitten. Er is een batterijreset nodig, wat dat ook al mag betekenen. Na 20 minuten zal duidelijk worden of de trein nog verder kan. Wonder boven wonder gaat de trein er daarna als een speer vandoor en haalt zelfs een snelheid van 320 km/h. In Frankfurt-Flughafen moeten we op de volgende ICE overstappen. Zodra we op het perron zijn zien we onze trein aan de overzijde van hetzelfde perron wegrijden. De rest van de reis verloopt dan moeizaam. We moeten nog overstappen in Stuttgart, Ulm en Kempten. Het laatste stuk gaat met een hevig schuddend boemeltje, dat nauwelijks enige snelheid haalt en overal en nergens stopt. In Immenstadt wordt de trein gesplitst en gaat de snelheid nog verder achteruit. Maar goed, ruim voor donker komen we in Oberstdorf aan. Ons overnachtingsadres wordt zonder moeite gevonden en we hebben een nette, niet al te grote kamer met goede bedden. We willen die avond gaan eten in het ons bekende Sacha's Kachelofen, maar we worden resoluut de deur gewezen; de keuken kan de drukte niet aan. We vinden een goed alternatief in Landgasthof Weiler. Ook hier zit het bomvol en elk tafeltje dat vrijkomt is meteen weer bezet. De wijn, een Spätburgonder, kan ons zeer bekoren. Ik eindig met een Heisse Liebe.
zondag, 11 maart 2012
Het ontbijt in de daarvoor bestemde ruimte is druk bezocht. Veel mensen zijn aan het eind van hun vakantie. Wij willen zo snel mogelijk naar buiten, maar van het mooie weer van gisteren is niets meer te merken. Aan tafel wordt gezegd dat het in München al regent en het spoedig bij ons zal zijn. We nemen onze voorzorgen en gaan daarna op pad aan de hand van een de vorige avond uitgezette route. We lopen eerst dwars door het dorp om aan de andere kant van de rivier de Trettach te komen. Even later lopen we licht op en neer door het dal langs de Kalkofenweg. Aan onze linkerhand is een groot natuurreservaat dat uit moerassen en plassen bestaat.
Vlak voor het plaatsje Rubi vindt Lilian op het pad een beschrijving van een nordicwalking-tocht van 18 km en die wil ze verder volgen en zo geschiedt. In plaats van naar links zoals ik had gedacht
wordt het nu rechtdoor. Het terrein wordt meer geaccidenteerd en er is meer bos. In het bos is zelfs een grote kinderspeelplaats ingericht. Lilian voelt zich er ook thuis.
We komen door het plaatsje Reichenbach en gaan vlak voor Schöllang naar het westen. Hoewel een bord zegt dat we in de winter de route niet verder kunnen volgen, zijn we eigenwijs en gaan verder omhoog naar de Burgkapelle. Het weer is tot nog toe koud, grauw en nevelig. Zo nu en dan is er een spatje regen of een vlokje sneeuw, maar veel heeft dit niet om het lijf. De eeuwenoude kapel ligt op een mooi uitzichtpunt waar vroeger een burcht zou hebben gestaan.
Van binnen is hij zeer bezienswaardig. Heel oude beschilderde plafonds
en gedeeltelijk barokke inrichting.
De preekstoel is veelkleurig.
In het koor staan aan weerszijden bijzondere banken en het doopvont.
Zelfs het wijwaterbakje blijft niet onopgemerkt.
Aan de buitenzijde van kerk hangt een reusachtige crucifix
en er naast een mozaïek van Christus bij het graf van de ontsluiter van
de Breitachklamm.
We gaan weer naar onze route terug en er volgt nu een leuk paadje door bos en rotsen en komen uit bij een reusachtige zendmast. We dalen af en zien Oberstdorf in al zijn triestheid in de miezerregen liggen. We komen in Rubi, waar een kapel wordt bezichtigd, die getooid is met een ui waar twee
klokjes inzitten.
Het interieur bevat een smartelijke crucifix
en een smartelijk figuur met een kalfje aan zijn voeten.
We lopen nu naar de rivier de Iller, die we stroomopwaarts volgen tot de Illerursprung. Drie
rivieren vloeien hier samen: De Trettach, de Breitach en de Stillach.
Kunstenaars hebben dit gegeven gebruikt om het vorm te geven.
Langs de Trettach bereiken we Oberstdorf, waar we de kerk gaan bekijken.
Deze heeft nog een gotisch interieur. De altaarstukken
en de preekstoel zijn bezienswaardig.
De plavuizen op de vloer geven een aardig effect.
Aan de achterzijde zijn twee galerijen. Op de bovenste is een nieuw orgel aangebracht, maar blijkbaar was het gewicht iets te veel van het goede, want er staan overal stutten.
De kerk heeft bronzen deuren met vele afbeeldingen.
Buiten de kerk bevindt zich nog een bijzonder bouwwerk. Oorspronkelijk een knekelhuis, later dodenkapel, tijdelijk kerk en nu kapel voor de gevallenen in de beide wereldoorlogen. De zijkant van de kapel is minstens curieus te noemen.
bestemmingen, zoals zalen voor evenementen, de VVV en een groepspraktijk. Hierna maken we nog een rondje aan de zuidkant van Oberstdorf.
Als we een verkeersweg willen oversteken, zakken we weg in de sneeuwrand ernaast. De brug die volgens de kaart aan de overzijde zou moeten liggen is verdwenen, dus lopen we een stukje langs de autoweg tot deze de rivier oversteekt. Als we Oberstdorf weer bereiken, regent het. Het eerste huis blijkt een hotel-restaurant te zijn en omdat het lekker dichtbij is besluiten we hier te gaan eten. Het blijkt wederom een goede keus. Alleen onze wijnkeus is iets minder geslaagd: een Strümpfelbacher Sonnenbühl uit Trollingen. Ik besluit met een sorbet van passievrucht op een carpaccio van ananas.
maandag, 12 maart 2012
We kunnen om acht uur ontbijten en moeten om tien uur in ons nieuwe hotel zijn op 6,5 km van hier. Dat wordt dus flink opschieten. Om kwart voor negen gaan we op pad, terwijl ik een zware last tors.
Gelukkig is het stralend weer en zijn we spoedig buiten de plaats. Even later komen we langs een groep van drie kapellen. We kunnen onze nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar we moeten
door. Na een binnenweggetje komen we op de autoweg naar Spielmansau (nur mit Genehmigung). De weg gaat steil omhoog en dat kost menig zweetdruppeltje. Daarna wordt het vlakker en nemen we een voetpad. Na een tijdje zien we de Christlesee beneden ons liggen met een groot gebouw ernaast, waarvan we vermoeden dat het ons hotel is. Alleen is niet duidelijk hoe er te komen; door de
diepe sneeuw naar beneden is geen optie. We gaan verder hopend op een afslag, maar plotseling staan we voor een veel groter gebouw dat ons Waldhotel blijkt te zijn. Het is precies 10.00. Bij de receptie ontmoeten we de eerste deelnemer: Dirk van 74 uit Noord-Duitsland. Bij de receptie krijgen we meteen de sleutel van onze kamer. Na een aantal trappen en vele gangen zijn we er. Het is een ruime kamer, waar weinig op aan te merken is. Daarna maken we kennis met de gids, Werner die 70 is. Ben ik hier een jong broekje? Even later verschijnen Barbara (62) en Brigitte, ongeveer 50 jaar. We lopen naar de auto van Werner om onze uitrusting te halen en gaan dan op weg richting Oberstdorf.
Daar is een uitgezette sneeuwwandelroute met borden met allerlei informatie over
sneeuwwandelen. Werner maakt bij elk bord een uitgebreide stop om alles nog eens uitvoerig te verklaren.
Na de route grotendeels afgewerkt te hebben gaan we de Trettach over om in Dietersberg naar een restaurant te gaan. Voor ons wel welkom, want na het ontbijt hebben we niets gehad.
We houden het op koffie met gebak en ik ben blij dat we met ons hoofd in de schaduw zitten, want anders wordt je gebakken.
Na deze uitgebreide rust is het nog een klein stukje naar het hotel. We passeren nog een
mooie boerderij.
We eten in een grote eetzaal, waar alles via het buffetsysteem gaat. Lilian heeft een
bordje Hr. Mertens voor zich en ik Hr. Talsma. Het eten is van prima kwaliteit, ook voor Lilian. Na het natafelen wordt gelezen of geblogd. Het hotel beschikt over uitgebreide voorzieningen. Een kegelbaan,zwembad, sauna, massageruimten, een medische praktijk, parkeergarage en grote droogruimte. Het meeste is aan mij niet besteed. Een sauna vind ik nog wel lekker, maar ik heb geen zin daar met onbekenden te zitten.
dinsdag 13 maart 2012
Het ontbijt bevat alles wat je maar wenst. Om half negen moeten we verzamelen op de parkeerplaats.
Vanwege het zachte weer is het programma gewijzigd. We vertrekken niet direct van het hotel, maar gaan een stuk met de auto naar het Kleinwalsertal in Oostenrijk om daar in het Schwarzwassertal te gaan lopen.
Werners auto is te klein voor zes personen. daarom zal de baas met een volkswagenbus komen om die te ruilen met Werners auto. Op de afgesproken tijd lijkt de baas er niet te zijn. Een mobieltje gebruiken heeft hier geen zin, er is geen bereik. Werner loopt het grote complex op en neer. Uiteindelijk blijkt dat de baas ruim op tijd was, maar dat ze steeds achter elkaar liepen. Door de hoge sneeuwwallen was de auto ook niet opgevallen. We kunnen op weg en het is nog een aardig stukje rijden. Bij het dalstation van de Ifenbahn wordt auto geparkeerd en kunnen de sneeuwschoenen aan. Het eerste stuk is vrij vlak. Een groot deel is in de zomer een onbegaanbaar moeras.
Daarna gaat het serieus omhoog.
Aan onze rechterhand zien we de steile rotswand van de Hohe Ifen.
De helling wordt nog steiler.
Hij komt snel dichterbij.
Hier wordt een uitgebreide pauze genomen. Lilian en ik blijven eerst nog buiten om ons lunchpakket naar binnen te werken.
Het is echter te heet om hier lang te blijven zitten, dus voegen we ons bij
de anderen in de hut om nog wat te drinken.
Ook kan ik me op de overgebleven Kaiserschmarren met Preiselbeeren van Barbara storten. Daarna dalen we aan de andere zijde van het dal af.
Halverwege ligt de Alp Melköde.
Een aantal kan de verleiding niet weerstaan om het dak op te lopen.
We eindigen bij de Auenhütte, waar de Duitsers in 1936 trainden voor de Olympische Spelen in Garmisch-Partrnkirchen.
Als we terugrijden maakt Werner ons nog attent op een bijzonder natuurverschijnsel Gedurende de maand maart vormt zich in de middag op de kegelvormige top van een berg een schaduw in de vorm van een mannenkop.
Volgens Werner is het Stalin. De Berg heeft dan ook de toepasselijke naam März Männle.
woensdag 14 maart 2012
Deze ochtend rijden we naar Bolsterlang alwaar we de Hörnerbahn nemen en ons met z'n zessen in een gondeltje omhoog laten hijsen. Boven gekomen hebben we zicht op Berghaus Schwaben, waar we 3 jaar geleden bij een zeer humeurige Wirt overnachtten.
Zijn hut was al 3 weken niet toegankelijk wegens lawinegevaar. Omdat wij over de graat liepen konden we er wel komen. Langs een skiafdaling gaat het steil omhoog naar de Weiherkopf (1665 m) Nu kijken we tegen de andere kant van de graat met de Grosse Ochsenkopf, waar we drie jaar geleden ook op stonden.
We volgen nu de ons al bekende graat tot de Rangiswanger Horn. Halverwege zit een linke passage, die we toen in de steile flank hebben gedaan. Onze gids ziet dat niet zitten. We klimmen naar het hoogste punt en laten ons dan met hulp van een touw zakken.
Het touw hebben we niet echt nodig en het tweede gedeelte van de afdaling doen we als enigen zonder touw.
De rest van de graat is zeer fraai met veel overhangende sneeuw, z.g. Wächten.
Op de Rangiswanger Horn wacht ons een mooi uitzicht op de kleine en de grote Ochsenkopf, de Hohe Ifen en de in verte de Säntis in Zwitserland.
De zonzijde van de bergtop is sneeuw vrij, zodat we hier prima kunnen zitten of liggen. Op de top staat een groot Gipfelkreuz met Gipfelbuch.
Hiermee is de tocht al weer bijna ten einde. In het programma staan nog twee toppen, maar volgens de gids is het daar door het mooie weer een grote modderboel. Dus gaan we na een ruime pauze weer naar beneden. Bij een alm wordt er met moeite water getankt.
Halverwege de helling gaan de sneeuwschoenen uit en lopen we verder over asfalt naar beneden.
Daar pakken we de bus naar ons beginpunt.
donderdag 15 maart 2012
Vandaag rijden we weer naar de parkeerplaats van eergisteren. Elke dag wordt de maximumtemperatuur hoger en wij zoeken het vandaag ook hogerop. Met twee stoeltjesliften laten we ons met de Ifenbahn ruim boven de 2000 m transporteren.
Boven gekomen gaan Lilian en ik als enigen van de groep de Hahnenköpfle op.
Van hier hebben we een goed zicht op de Ifen, waar we een toerskier een mislukte poging doet
om boven te komen.
Het laatste stukje naar het Gipfelkreuz van de Hahnenköpfle is rotsig.
Weer terug lopen we met de groep naar een uitzichtpunt waar we een groot deel van het Alpenpanorama kunnen aanschouwen.
Daarna dalen we iets af naar het Gottesackerplateau.
Dit karstplateau is alleen in de winter toegankelijk als alle spleten dichtgesneeuwd zijn. Het is een
enorme vlakte met wat verheffingen. Hier lopen we nog door de maagdelijke sneeuw en voor het
eerst zijn er stukken Pulverschnee. Bij een sneeuwvrije rotsrichel houden we onze lunchpauze.
Nadat we bijna dubbelgebakken zijn, zetten we ons spoor verder in de sneeuw.
Onze schaduwen begeleiden ons continu.
Het is puur genieten in deze weidsheid van het landschap.
Veel te vroeg zijn we weer op ons uitgangspunt terug. Met de dames ga ik nu van de andere kant de Hahnenköpfle op. Dat gaat lekker steil, dus we kunnen ons nog even inspannen.
Daarna dalen we af naar het terras bij het Bergstation en schuiven bij de andere heren aan.
Als we hier ook weer genoeg van hebben, laten we ons per stoel naar beneden zakken.
Dit duurt geruime tijd, maar met dit weer en uitzicht is het verre van onaangenaam. En dan komt de parkeerplaats weer in zicht.
Na het eten storten we ons met de overige dames nog op Rummicub, waarbij ik beide spelletjes win.
vrijdag 16 maart 2012
Vandaag de laatste dag met ons gezelschap. We lopen van ons hotel door het dal van de Trettach in zuidelijke richting. Het hotel ligt in het nauwste stuk van het dal, dus we beginnen in de schaduw.
Brigitte dacht dat ze in het fraaie weer geen handschoenen meer nodig had, maar het is nog bitter koud en gaat weer terug om ze in het hotel te halen. Wij gaan vast rustig op pad, want van stilstaan wordt je ook koud. De pyramideachtige berg op de achtergrond wordt ook wel de Obersdorfer
Matterhorn genoemd.
Spoedig verbreedt het dal en lopen we in de zon.
Daarna steken we over naar de andere zijde van het dal
om de rivier over te steken en passeren we een oude boerderij.
We lopen een stuk door het bos
en gaan terug naar de westzijde van het dal.
Dan komen we aan het einde van de dalvlakte. Even verder staat het dalstation van de goederenlift naar de Kemptner Hütte, het eindpunt van de eerste etappe van de wandelroute E5 van Oberstdorf naar Merano. We keren om en gaan aan de andere dalzijde terug.
We naderen de Alm Oberau.
Vlak hierbij is een kapelletje met onder de sneeuw een bankje. Met de
lawineschop wordt het bankje opgegraven voor de lunchpauze.
In het kapelletje bevindt zich een geschilderde piëta.
Langs het dorpje Spielmansau, waar het terras boordevol zit met toeristen, lopen we terug naar het hotel.
De Christlesee ervoor ligt er mooi bij.
Werner zal onze grote rugzak meenemen naar het gidsenbureau, zodat we nog ontspannen
een wandeling richting Oberstdorf kunnen maken. We nemen nu het pad in het dal van de Trettach. We passeren de mooie boerderij in Dietersbach nu aan de andere zijde.
Lilian vindt dat de temperatuur nu zomers wordt en kleedt zich hier naar.
Het voorjaar is in ieder geval wel begonnen, getuige de bloemen van het klein hoefblad.
Uiteindelijk komen we bij het dalstation van de Nebelhornbaan in Oberstdorf uit.
Voor we onze grote bagage gaan ophalen willen we eerst nog naar de drie Lorettokapellen, waar we op de heenweg door tijdgebrek aan voorbij zijn gelopen. Op de kaart bestuderen we hoe er zo snel mogelijk te komen. We vinden een leuk landelijk weggetje er naar toe, hoewel we wel voor glad ijs
moeten oppassen. De drie kapellen liggen op een kluitje bij elkaar.
De oudste en kleinste Abbachkapelle dateert uit 1493. Zijn naam heeft men niet kunnen
verklaren, maar het is al eeuwen lang een bedevaartsoord. Het bevat eeuwenoude fresco's en beelden.
Na verloop van tijd werd de kapel te klein voor de bezoekersstroom. Daarom werd in 1657 de
Marienkapelle gebouwd. Midden in een enorm barok altaar staat het beeld van Maria met kind.
De gewelven zijn rijk geschilderd.
Er is een mooi, intiem orgelbalkon.
Een heiligenbeeld met een enorme knots valt op. Verder hangen aan de wanden talrijke votieftafelen. De laatste kapel is de Josefskapelle uit 1671, die als een afsluiting van een kruisweg moet worden
bezien. In het interieur valt vooral de Palmesel op en diverse beelden.
De twee laatste kapellen zijn door een gebouw met elkaar verbonden.
In 1804 beval de regering de afbraak van de kapellen. Dit gaf zoveel onrust onder de bevolking dat de
gemeente de kapellen toen maar kocht en ze tot op de huidige dag voorbeeldig onderhoudt. We lopen terug naar het gidsenbureau, waar we bij Werner onze bagage ophalen en nogmaals afscheid nemen van de Duitse vrouwelijke deelneemsters. Via het Kunsthaus
komen we weer bij het ons bekende overnachtingsadres. We krijgen dezelfde kamer en na ons verfrist te hebben, gaan we eten bij Sacha's Kachelofen. Ook nu is het druk, maar dit keer mogen we bij anderen aanschuiven.
Het dessert is door mij toch iets verkeerd ingeschat. Bij het naar binnenwerken van een Rumtopf, lijkt het of er een grote mok pure alcohol in zit. Toch bereikt ik veilig de slaapplaats.
zaterdag 17 maart 2012
We mogen vroeg genoeg ontbijten om onze trein van half negen te kunnen halen. Met nog steeds stralend weer vertrekken we en dit keer gaat de reis zonder problemen en zijn we halverwege de middag al thuis. Veel inspanning was er niet deze vakantie, maar het weer kon op één dag na niet beter. Dus niet mopperen.
