vrijdag 20 februari 2009
Na het avondeten stappen we in de trein om naar Venlo te reizen. Daar ontmoeten we Arnold die in Rotterdam is opgestapt. We nemen nu de bus naar Baarlo om daar de nacht bij Lilians moeder door te brengen.
zaterdag 21 februari 2009
Omdat er veel bezoekers voor het carnaval in Venlo verwacht worden, vertrekken we een bus eerder. Gelukkig is er op het perron een verwarmde wachtkamer. Eerst nemen we de trein naar Düsseldorf, waarna we een rechtstreekse trein naar Oberstdorf hebben. Het treintraject langs de Rijn blijft altijd mooi. Het is al avond als we in Oberstdorf aankomen en de straten liggen vol met sneeuw. We gaan op zoek naar ons hotel "Sachas Kachelofen". Het ligt dicht bij het station, dus is het snel gevonden. Ze zijn op de hoogte van onze komst en krijgen het advies snel te reserveren voor de "tweede ronde" in het restaurant, dat zo te zien uitstekend loopt. We hebben een ruime kamer met loggia. We eten uitstekend en de nachtrust is prima.
zondag 22 februari 2009
Na een overweldigend ontbijt gaan we weer naar het station, waar ook de Bergschule Oberstdorf is gevestigd. daar maken we kennis met de gids Matthias en vier Duitse deelnemers. Katrin, een jonge kinderarts, Angelika, ook arts en bezig met sociale projecten, Daniel, een "jonge hond" en Hugo, een gescheiden vijftiger met zijn ziel onder zijn arm. Hier krijgen we ook onze uitrusting: een paar sneeuwschoenen, een paar telescoopstokken, een sneeuwschop met telescoopsteel, een opvouwbare sondeerstok en een lawinezender/ontvanger, die we permanent onder onze bovenkleding moeten dragen. Matthias controleert het gewicht van de rugzakken. De rugzak van Arnold wordt te zwaar bevonden, maar hij werpt tegen dat hij alleen het allernoodzakelijkste heeft meegenomen. Na enig aandringen van ons laat hij toch nog wat spullen achter; wij vinden het in deze omstandigheden niet noodzakelijk je elke dag van een verschoning te voorzien. Uiteindelijk kunnen we met de trein naar Immenstadt (gisteren waren we er ook al langs gekomen). Daar aangekomen drukt Matthias ons op het hart vooral nog naar het toilet te gaan en dan kan het echt beginnen. Eerst nog wel op gewone schoenen over een autoweg, maar al spoedig houdt de geruimde weg op en kunnen de sneeuwschoenen aan om vele honderden meters te gaan klimmen.
We doen vandaag ook nog twee topjes. Als we aan de eerste beginnen zien we achter ons op een rand boven een steile helling de hut liggen waar we de komende avond en nacht zullen doorbrengen.
Na een tijdje ploeteren bereiken we de top van de Immenstädter Horn. Het is koud en het zicht slecht, maar ik maak wel een groepsfoto bij het Gipfelkreuz: v.l.n.r. Arnold, Hugo, Katrin, Angelika, Daniel, Lilian en Matthias.
We gaan nu weer een heel stuk omlaag om vervolgens de Gschwender Horn op te gaan. We zijn al moe en de helling is verschrikkelijk steil. We hebben het gevoel tot ons nek door de sneeuw te gaan. Maar ook hier komen we boven.
Het is gelukkig nog een klein stukje afdalen en lopen naar de hut van de Naturfreunde, het Kemptner Haus. Tussen twee hoge wallen van sneeuw kunnen we naar binnen. De grote hut is ouderwets gezellig ingericht. De Wirtin doet eerst erg moeilijk over vegetarisch eten, maar uiteindelijk komt er toch iets heel fatsoenlijks op tafel. De nacht in het Lager overleven we goed.
maandag 23 februari 2009
Volgens ons programma gaan we vandaag twee topjes doen en daarna afdalen naar een Talstation in een dal om ons per Seilbahn naar de hut voor de overnachting te laten vervoeren. Er ligt echter zoveel sneeuw en het weer en zicht zijn zeer slecht bij aanzienlijk lawinegevaar, zodat Matthias besluit direct af te dalen en via het dal naar de kabelbaan te lopen. Voor de hut maken we ons gereed voor de start,
waarbij ook altijd een controle van lawineapparatuur behoort. Onderweg bij een verlaten alm passeren we een mooi winters kruisbeeld.
Ik heb mijn GPS meegenomen om thuis precies te kunnen zien waar we gelopen hebben. Gisteravond vroeg Katrin aan Matthias wat voor apparaat ik bij me had en hij antwoordde: das ist nur Spielerei. Nu staan we op een sneeuwhelling, het mist en het sneeuwt. Matthias bestudeert aandachtig de kaart en komt daarna naar me toe lopen: Mag ik je GPS even zien? Spoedig gaan we weer in de goede richting. We passeren een brug waar manshoog sneeuw op ligt.
Soms heeft de wind de sneeuw in hoge richels opgeblazen, zodat we flink wat moeite moeten doen om deze barrières te nemen.
In het dal passeren prachtig door de sneeuw toegedekte beekjes
en enorme ijswatervallen
.
Als we in de buurt van de kabelbaan komen stelt Matthias voor Apfelstrudel te nuttigen, wat iedereen wel ziet zitten. Hoe groot is de deceptie als we er aankomen: er is geen hond te zien.
De kabelbaan is wegens de slechte weersomstandigheden buiten gebruik. De hut ligt nog ruim 800 m boven ons, al met al nog zo'n drie uur lopen. Matthias probeert de hut te bellen, maar er is bij de kabelbaan geen bereik. Hij loopt een eindje weg en nu lukt het hem wel contact met de hut te krijgen. Hij krijgt te horen dat er halverwege de helling een goederenlift is, die we kunnen gebruiken om het laatste stuk van onze rugzakken verlost te zijn. Een schrale troost en we moeten de lift ook nog zien te vinden. Na anderhalf uur zwoegen komt hij gelukkig in zicht en gooien we onze last in de bak.
Het weer is slechter geworden, de wind neemt toe en de sporen van je voorganger zijn snel weer uitgewist. Bovendien is het zicht slecht en begint het al donker te worden.
Naarmate we hoger komen zie ik steeds minder van de voorgangers, soms heb ik moeite de laatste man/vrouw te zien. We zijn dan ook blij het Staufner Haus te bereiken, maar er is meteen een kleine paniek. Daniël blijkt niet in de hut te zijn. Hij liep voor Matthias uit en Matthias dacht steeds sporen van hem te zien. Meteen vertrekt hij weer met de Hüttenwirt om Daniël te zoeken. Ze vinden hem vrij snel bij het eindstation van de kabelbaan. Hij had de kabelbaan gevolgd en bij het eindstation was het zicht en het weer zo slecht dat hij niet weer verder dorst te zoeken. Wij warmen ons ondertussen op in de hut en drinken wat warms. Katrina zit lekker met haar rug tegen de Kachelofen.
Ondanks dat we met z'n tweeën op een kamer liggen, slaap ik slecht omdat een spandoek met bierreclame aan de buitenkant van de hut steeds tegen ons raam slaat door de wind.
dinsdag 24 februari 2009
Die nacht is er weer veel sneeuw gevallen en het weer ziet er 's morgens niet veelbelovend uit. De geplande tocht is weer niet mogelijk, maar de hoogste top van deze week wil hij toch proberen te bereiken en vandaar afdalen naar het dal waar onze volgende overnachtingsplaats is. We pakken ons goed in en als we op pad gaan ligt de hut er ijzig bij.
We krijgen de nadrukkelijke waarschuwing niet buiten het spoor te lopen, de route loopt langs steile hellingen en het zicht is nihil. We bereiken veilig de Hochgrat.Er staat een kruis met veel aangekoekte sneeuw. Arnold en ik poseren ervoor.
De ondergesneeuwde bankjes zullen in de zomer vast goed bezet zijn. Aan de andere zijde dalen we af. Het is belangrijk boven op een rug af te dalen om het lawinegevaar zo klein mogelijk te maken. Maar daar is wel enig zicht voor nodig. Al spoedig besluit Matthias dat er onvoldoende zicht is keren we weer terug naar het pad van de heenweg.
We dalen af naar de goederenlift waar we gisteren onze rugzakken naar toe gebracht hebben. Matthias laat ons langs steile hellingen naar beneden gaan, zodat we zo nu en dan bijna in de sneeuw verdrinken. Vanaf de goederenlift gaan we met een grote boog naar een bergstation van een stoeltjeslift boven Steibis. De route gaat op en neer en er is nog genoeg zicht om te genieten.
Bij het bergstation duiken we het restaurant in, waar we ons tegoed doen aan allerlei lekkernijen. Matthias regelt ondertussen een aantal sleetjes voor ons, zodat we ook met het rodelen kennis kunnen maken. Nadat we verzadigd en opgewarmd zijn, wagen we os aan de afdaling. Het gaat best hard en de klappen als je over een bultje of door een kuil gaat zijn fors. Maar we komen allen veilig beneden.
Matthias heeft er voor gezorgd dat beneden een taxibusje staat. We zijn helemaal aan de verkeerde kant uitgekomen en moeten nu met een flinke omweg via Immenstadt weer aan de goede kant van de bergketen komen. Na een klein uur zijn we op de overnachtingsplek buiten Gunzesried. Het blijkt een Engels alpine opleidingscentrum te zijn. De accommodatie is uitstekend en het eten verrukkelijk. Na het eten worden we uitgenodigd een presentatie over de beklimming van de Mount Everest bij te wonen, wat we zeer op prijs stellen.
woensdag 27 februari 2009
Als we wakker worden blijkt het voor het eerst fraai weer te zijn. maar als we aan het ontbijt komen wordt de vreugde ietwat getemperd, want Daniel en Katrina blijken nog doodziek in bed te liggen. Het is onmogelijk dat ze met ons meegaan en na ruggespraak met met gidsenbureau wordt er besloten dat ze op dit adres nog een dagje mogen uitzieken. Als we met een uitgedund groepje op weggaan lijkt het of we in een totaal andere wereld zijn beland. Zodra we helling opgaan hebben een helder uitzicht
en als we nog iets hoger zijn zien we de top waar we gisteren op stonden (de linker top op de foto) en niets konden zien.
We hoeven nu niet meer zo dik ingepakt te lopen en het stijgen heeft nu iets feestelijks.
Uiteindelijk bereiken we de Rangiswanger Horn, waar een topfoto wordt genomen en we voor het eerst een langere tijd een pauze nemen nu het wat het weer betreft kan.
We genieten uitgebreid van het 360 graden uitzicht. Via een prachtig graatje gaat het richting Weiherkopf.
Het laatste stukje is lawinegevaarlijk, dus moeten we uit elkaar lopen. De Weiherkopf is niet idyllisch. Er komt een skilift boven met alle drukte van dien. We laten ons wel met de pet van de organisatie op de foto zetten.
We volgen nu een lange graat. Een sneeuwhaas is ons voorgegaan en wijst ons de weg. Aan het eind van de graat vraagt Matthias of er nog iemand zin heeft de Grosse Ochsenkopf op te gaan. Lilian meldt zich onmiddellijk aan. Matthias zegt dat hij dat prima vindt, maar dat wij dan moeten sporen. Ik bijt de spits af, en dat valt niet mee. Lilian neemt het over, het spoor van de sneeuwhaas leidt ook naar de top. Arnold neemt het weer van Lilian over.
Op de top kunnen we weer genieten van een helder panorama rondom. Lilian neemt een bonbon Napoleon op de derde top van vandaag.
Tevreden dalen we nu snel af naar Berggasthof Schwaben.
We zijn de enige gasten, want de enige normale toegangsweg is al weken wegens lawinegevaar gesloten. Het humeur van de huttenbaas is helaas ook ver beneden nul.
donderdag 26 februari 2009
Ook vandaag moet de route omgegooid worden. Dit keer omdat de twee zieken uitgeziekt zijn en in een dorpje met bushalte opgehaald moeten worden. Het mooie weer is weer vertrokken en wij dalen af naar Obermaiselstein.
Daar aangekomen vieren we de hereniging van de groep met koffie en gebak. Vervolgens gaan we met de bus over de Riedbergpas en enkele kilometers erna stappen we uit om de sneeuwschoenen weer aan te trekken. We beginnen bij een langlaufloipe en stijgen dan naar een pasje. We passeren een houtstapel weer fraaie ijskristallen opzitten.
Na de pas is het alleen nog maar afdalen.
Bij een zomerboerderij ligt de sneeuw zo hoog dat je zo het dak op kunt lopen.
Onze eindbestemming is Rohrmoos een gehucht dat alleen via een tolweg is te bereiken. Ons berggasthof is net te zien tussen de linker takken.
Blijkbaar is er niet op ons gerekend, want de groep overnacht in de huiskamer en Lilian en ik in een zijkamertje ervan, waar we kunnen genieten van de escapades in bed in de gastenkamer naast ons.
vrijdag 27 februari 2009
Het sneeuwt weer, maar het uitzicht uit ons raam is sprookjesachtig.
Bij het ontbijt blijkt dat Hugo er de brui aan geeft. Hij vindt het te zwaar. We maken nog eenmaal een groepsfoto naast het gasthof.
Ook deze dag gaan we eerst weer naar een pasje door een laag vers gevallen sneeuw.
Op de pas aangekomen dalen we af naar het Kleinwalsertal, een stuk Oostenrijk dat alleen vanuit Duitsland bereikbaar is.
We zijn nog maar net met de afdaling begonnen of we zien een groot aantal gemzen onze route kruisen.
Matthias probeert ons tijdens de afdaling ons nog langs extra steile hellingen te loodsen, maar niet iedereen trapt daarin. Uiteindelijk komen we bij de beroemde Breitachklamm, die vooral in de winter bezienswaardig is door de vele ijsgordijnen die daar naar beneden komen.
Met een bus gaan we weer naar Oberstdorf terug, waar we bij het kantoor van Oase onze geleende spullen weer inleveren. Die avond eten we weer uitstekend. We moeten wel met een iets kleinere kamer genoegen nemen wat vooral Arnold moet bezuren met een niet zo comfortabel bijzetbed.
