120 m stijgen 120 m dalen
Rond de jaarwisseling van 2011/2012 liepen we de Moselhöhenweg van Koblenz tot Ürzig. Reden voor ons om het stuk tot Luxemburg nu ook te beproeven. Met de ICE reizen we naar Keulen, waar we het boemeltje naar Trier pakken. Maar liefst 3 en een half uur doet hij daar over. In Trier zou het logisch zijn de trein naar Wasserbillig te nemen, maar omdat dat in Luxemburg ligt moet daar flik voor gedokt worden. Daarom kiezen we de geheel in Duitsland liggende andere Moezeloever naar Oberbillig. Daar kunnen we ons laten overzetten naar Wasserbillig. We moeten een tijdje wachten voor het veer arriveert.
Maar daarna kan de oversteek naar Luxemburg beginnen.
Er bovenop stond een tempeltje, dat men weer heeft gereconstrueerd.
Vanuit het tempeltje heb je een mooi uitzicht over de Moezel.
Bij dit tempeltje staat een informatie bord waar ook op te lezen is dat ruim 2 km verder een enorme Romeinse gebeeldhouwde zuil staat. Misschien moeten we morgen daar eerst meer naar toe gaan. Door de wijngaarden lopen we verder. We merken dat de wijnstokken op talloze manieren gesnoeid en opgebonden kunnen worden.
We zijn ook enigszins in verwarring, want het pad waar we lopen is gemarkeerd als Moselhöhenweg, terwijl die op mijn gps veel hoger loopt.
Op een gegeven moment gaat er een steile trap bergopwaarts met de vermelding uitzichtpunt. Na ee flinke klim komen we daar inderdaad, maar verder lopen is blijkbaar niet de bedoeling. Wel is het uitzicht de moeite waard.
Lilian stapt over het prikkeldraad en gaat op verkenning uit. Enige tijd later zegt ze een doorgang naar een hoger gelegen weg te hebben gevonden. Zo kunnen we nog een aantrekkelijk rondje afmaken.
In het hotel eten we smakelijk: beiden een grote salade, Lilian met een pizza en ik met tagliatella met zalm. De nachtrust verloopt minder goed. We hebben een ruime kamer onder een schuin dak. Omdat het een warme dag was, is het hier ook flink benauwd. Een open raam is een must, maar het verkeerslawaai is minder amusant.
donderdag 24 april 2014 Langsur - Ehrang 26,3 km 780 m stijgen 780 m dalen
We besluiten deze ochtend de route naar de Romeinse zuil te volgen. In Igel aangekomen wacht ons een grote teleurstelling. De meer dan 20 meter hoge zuil is volledig ingepakt en er is geen klein stukje van te bewonderen.
We moeten het doen met een foto, die aan de steiger is opgehangen, maar de plaatselijke dorpsfontein is fraaier.
We volgen nu verder de Moselsteig een route die misschien op termijn de Moselhöhenweg moet vervangen en nog maar twee weken geleden is geopend. Op de stukken waar hij gelijk loopt met de Moselhöhenweg hebben ze wel geprobeerd hem aantrekkelijker te maken. De nieuwe route loopt dichter langs de Moezel en doet meer plaatsen aan, waarschijnlijk ook uit commerciële redenen. Wij gaan weer flink omhoog. Als de Moselsteig weer naar beneden gaat nemen wij een doorsteek naar onze oorspronkelijk geplande route. Zo komen we door een stukje bijzonder bos met heelblaadjes en gulden boterbloem. Even later zien we onze eerste orchidee, een mannetjesorchis.
Tenslotte komen we bij het plaatsje Herresthal weer op de Moselhöhenweg. We zijn hier op het plateau met prachtige gezichten op de bloeiende koolzaadvelden.
Na een tijdje gaan we het bos weer in en dalen uiteindelijk af naar een rotsrand boven de Moezel. Hier staat een meer dan 40 m hoge zuil. De bovenkant bestaat uit een reusachtig Christusbeeld.
Kort erna worden we overvallen door een onweersbui. We schuilen een tijdje, maar zo schieten we weinig op. Verder afdalend komen we bij een brug over de Moezel die in Trier uitkomt. Trier laten we liggen.We zijn weer op bekent terrein, want de laatste kilometers van de Eifelsteig lopen hier gelijk met de Moselhöhenweg. Het pad loopt ook weer op een rotsrand met regelmatig uitzichten op Trier. Op onderstaande foto staat de dom er prominent op. Daarachter rechts een stukje van de onze-lieve-vrouwenkerk en nog iets verder naar rechts de Romeinse basilica.
In Biewer aangekomen, klaart het weer wat op. We lopen nu ook op de Jacobsweg en heel toepasselijk staat er ook een beeltenis van hem.
Nu we in het dal zijn gaan we natuurlijk weer omhoog en later door de bossen omlaag. We zijn net opgedroogd als we dalend door het bos, vlak voor onze eindbestemming nogmaals een onweersbui over ons krijgen. Druipend komen we bij de receptie van hotel Ehrangerhof aan. Desondanks worden we vriendelijk ontvangen en het hotel ziet er aantrekkelijk uit. We eten er heerlijk, o.a een aspergesalade met mango. We hebben een smaakvolle kamer en het hotel zou een hoge beoordeling krijgen als het niet zo beroerd lag. Een drukke verkeersweg er voor en een spoorbrug over de Moezel, waar de hele nacht goederentreinen over heen denderen.
vrijdag 25 april 2014 Ehrang - Ensch 20,5 km 600 m stijgen 600 m dalen
Het ontbijtbuffet is voortreffelijk. We doen wat inkopen en gaan dan op pad. We steken de Kyll over en gaan dan weer flink omhoog en blijven dan op de rand van het plateau lopen tot we afdalen naar het plaatsje Quint, waarna we weer mogen stijgen. Eenmaal op hoogte is het aangenaam lopen.
Daarna zetten we de afdaling naar Schweich in.. Er staan hier nog oude bloeiende appelbomen.
Schweich is een grote plaats, waar we helaas een flink stuk doorheen moeten lopen. In het centrum zien we een opvallend, kleurrijk, gebeeldhouwd kruis van meer dan 300 jaar oud.
Onderaan de heilige Matthias, die de plaats van Judas innam als discipel na het verraad van Judas. Hij wordt afgebeeld met een bijl omdat hij volgens een legende met een bijl werd onthoofd.
Na Schweich gaat het door de wijngaarden omhoog naar het plateau, waarna we weer ontspannen kunnen lopen. Langs het pad zien we vele witte bosvogeltjes.
Het is nog steeds behoorlijk warm, zodat we er zomers bij kunnen lopen.
Ook zien we karthuizers anjers langs het pad.
Op een hoog punt, te midden van honderden schapen bereiken we het Landwehrkreuz. Het geeft de grens aan tussen Schweich en Mehring.
Weer een stuk verder komen we bij het Zitronenkrämerkreuz. De reden van dit kruis is een stuk dramatischer. Een welgestelde handelaar in citroenen werd hier in 1687 door zijn bediende vermoord.
Zijn kinderen hebben dit kruis te zijner nagedachtenis op gericht.
Op dit gedenkteken komt ook een wapen voor. Datzelfde wapen komt ook voor op een huis in Trier. De familie Carove kwam ongeveer in 1653 van Lemno aan het Comomeer naar Trier en liet daar een huis bouwen. Een zoon werd in 1676 als Zitronenkrämer in Trier ingeschreven.
Wij dalen verder af naar Ensch, waar we van de route afgaan voor de overnachting.Het laatste stukje gaat via een steil trappenpaadje van losliggende stoeptegels.
We vinden ons overnachtingsadres op een wijngoed snel. We krijgen een ruime, smaakvol ingerichte kamer en badkamer. Beneden is een keukentje waar je koffie en thee kunt maken. Als we onze rugzakken uitpakken voor het douchen maken er snel een rommeltje van.
Aan de overzijde van de straat is een restaurant, waar we ons op het terras neerzetten. Het is nog zulk heerlijk weer, dat we het wel aandurven de maaltijd buiten te nuttigen. Bovendien is het heerlijk rustig. Ik geniet van mijn Berner Fillet met Rösti, Preiselbeeren, peer en een voortreffelijke salade.
Onze nachtrust is dit keer ook fantastisch.
zaterdag 26 april 2014 Ensch - Lieser 29 km 700 m stijgen 700 m dalen
We lopen eerst weer terug naar de route, waarna het door de wijngaarden omhoog gaat. Als de
stroken tussen de wijnstokken niet geploegd zijn, staan ze vol met paardenbloemen.
Na de wijngaarden volgt een flink stuk bos, totdat we een dalletje moeten passeren. Hier komen we langs de Weinbergkapelle met flinke mozaïeken.
We stijgen nogmaals tot plateau hoogte. Op een gegeven moment hebben we een zeer weids uitzicht. Op de kaart staat dit aangegeven met Drachenflug.
Een stuk verder krijgen we nog een uitzichtpunt met de naam Grosser Moselblick. Hier is mooi te zien hoe de wegen en de indeling van de landbouwgrond zich hebben aangepast aan de vorm van de meander.
Hierna lopen we over een paadje met diverse kleine kapelletjes. De meeste zijn leeg, maar in één hangt nog een restant van een beeld.
We zijn blij dat de bossen hier voornamelijk beukenbossen zijn. Dat ziet er heel wat vriendelijker uit dan sparrenbossen, ook in de herfst.
Koolzaadvelden geven grote gele plekken in het landschap.
En steeds komt de Moezel weer terug met zijn vele dorpjes, zoals hier met welluidende naam Piesport.
Vlakbij dit uitzichtpunt staat een kapelletje waarvan de naam er ook mag zijn: Piesporter Heiligenhaus.
We gaan weer van de Moezel af en komen bij de Schutzhütte Minheim te midden van de bloeiende koolzaadvelden.
Even verder hebben we een ontmoeting met en hazelworm. Ondanks veelvuldige aansporingen wil hij (zij?) zijn (haar?)tongetje niet uitsteken als ik de foto neem.
Door de bossen gaat het verder tot we afdalen naar Monzel. De rest van de wandeling gaat voornamelijk door wijnbouwgebied. In de helling hebben veel boeren een opslag in de helling. Boven een deurtje hangt een leuk opschrift: Mausloch 1827.
We dalen af naar het dal van de rivier de Lieser, aan de overkant ligt de plaats Lieser. We lopen langs de Moezel naar het centrum. Het gigantische kasteel wordt momenteel door de Nederlandse eigenaar verbouwd tot viersterrenhotel. Het stamt uit het eind van de negentiende eeuw, maar staat op de plaats van een ouder gebouw. Het oudste deel van het kasteel is in neorenaissancrstijl, het jongste deel in Jugendstilstijl.
We maken nog een rondje door de plaats en klimmen naar de hoger gelegen kerk.
Ons onderkomen ligt helemaal aan de andere kant van de plaats en is het laatste huis aan de wijngaarden gelegen. Dit Weingut is wat minder smaakvol ingericht. Voor ons eten komen we terecht in een eenvoudig zaakje, maar we kunnen er ons buikje vullen. Als we later in diepe slaap zijn worden we ruw gewekt door een sirene, maar ook de volgende dag worden we niet wijzer waarom dit is geschied. De baas had diep in het glaasje gekeken en niets gehoord.
zondag 27 april 2014 Lieser - Bahnhof Ürzig - Bahnhof Traben-Trarbach - Trarbach
20 km + trein + 3 km 550 m stijgen 460 m dalen
Het ontbijt is zeer uitgebreid, maar het buffet staat in een ander vertrek, wat niet erg handig is. We kunnen zo vanuit dit huis de wijngaarden in om naar de bosrand te klimmen. Na enige tijd zien we aan de overkant van de Moezel de Burgruïne Landshut in Bernkastel liggen.
Als we bij een groot medisch complex aankomen, wijkt de route af van de geplande. In het bos staan wel aardige houtsnijwerken.
Dan zijn we de markering kwijt, maar het pad is niet onaardig, dus blijven we dat een tijd volgen om daarna na de officiële route terug te keren.Niet lang erna besluiten we moedwillig van de route af te gaan. Wat lager moet een zeer bezienswaardig kerkje liggen. We krijgen hem in zicht, maar moeten meer afdalen dan gedacht. Bovendien padloos door steile wijngaarden.
De Paulskirche stamt van voor 1500 en heeft een bezienswaardig interieur en een kluis, maar niet voor ons. Pas in mei wordt de kerk voor toeristen opengesteld. We moeten het met het exterieur doen.
Door een opening gluur ik naar binnen, maar zie alleen 4 gasflessen voor een dicht hekwerk staan.
Boven de deur staat nog een aardig beeldje van de apostel Paulus.
In het struikgewas naast de kerk staat ook nog een wat afgebrokkeld kruisbeeld.
We laten dit kerkje achter ons en gaan via een makkelijker weg terug naar de route.
Weer een stuk verder op een veelsprong van paden staat onder oude linden de Driefaltigkeitsäule.
Het is een kopie van rococobeeldhouwwerk uit 1760 en markeert de plek waar volgens overlevering Bonifatius zijn bekeringswerkzaamheden verrichtte. Daarna komen we op plekken waar de brem uitbundig bloeit.
Ook de meidoorns mogen er zijn.
We krijgen weer zicht op de Moezel en zien de stuw met schutsluis bij de plaats Zeitingen liggen.
Langs het pad zien we duinsalomonszegel staan.
Helaas worden er in Duitsland nog steeds meer Autobahnen aangelegd. Hier zien we een staaltje van de autolobby dat straks de rust van de wandelaar sterk zal verstoren.
Met een steile afdaling bereiken we Ürzig, vandaar is een mooie gemarkeerde route naar het station.
Dit station was de vorige keer ons eindpunt van de Moselhöhenweg.
De trein brengt ons naar Bullay, waar we overstappen op het lijntje naar Traben-Trarbach.
Lilian fotografeert het spoor achter ons.
In Traben eindigt de spoorlijn. Vandaar lopen we naar de Moezelbrug die ons naar Trarbach brengt.
Het is nog te vroeg om naar ons onderkomen voor de nacht te lopen dus besluiten we de ruïne van de Grevenburg te bezoeken. Het is een stevige klim. De burcht is gebouwd omstreeks 1350 en heeft daarna enige eeuwen een vredig leven gehad. In 1620 veroverden de Spanjaarden het, in 1632 de Zweden, in 1635 door het Heilige Roomse Rijk, in 1646 door de Fransen. In 1650 kwam het korte tijd weer in handen van de oorspronkelijke eigenaren, maar in 1681 bezetten de Fransen de burcht. In 1704 veroverden de Hollanders, Hessen en Denen het, waarna de Hollanders het in 1713 overgaven aan Trier. In 1734 bliezen de Fransen het op, nu resten nog vele muurresten.
Bovendien hebben we hier een fraai uitzocht op Traben.
Na wat puzzelen vinden we een klein leuk paadje dat ons naar het centrum van Trarbach voert. We vinden na niet al te lange tijd ons onderkomen dat in een groot oud pand is gevestigd.
Omdat dit ons goedkoopste adres is, zijn we op alles voorbereid. De eigenaar lijkt op een hippie op leeftijd. Naast de deur hangen talloze briefjes met ongeveer dezelfde tekst.
We krijgen een kamer op de bovenste verdieping met een zee aan ruimte. We hebben een ruime hal met links de keurige badkamer en rechts de slaapkamer met uitstekende bedden. Bovendien hebben hier een prima wifi-verbinding.Hierna maken we nog een wandelingetje om het plaatsje te verkennen en een geschikte eetgelegenheid te vinden. Het plaatsje heeft wel sfeer, maar is wel heel toeristisch gezien de talloze horeca gelegenheden.
Deze avond eten we prima. Ik neem een maaltijdsalade met geitenkaas en vijgen en aardbeien tiramisu toe, We slapen uitstekend.
Trarbach - Reil 16 km 460 m stijgen en 460 m dalen.
Na een goed ontbijt lopen we weer naar Traben, waar we boodschappen doen. Lilian fotografeert nog enige gevelelementen.
Daarna gaat het langzaam omhoog naar het plateau. Boven gekomen staan we oog in oog met de luchthaven van Traben-Trarbach.
Aan de overzijde van Moezel zien we het dorp Wolf liggen aan een meander.
Hierna lopen we een stuk over een vakantiepark van Landal Greenparks voor we de afdaling naar Kövenig inzetten. In het bos we zwart-blauwe rapunzels bloeien.
In Kövenig nemen we het veer naar Enkirch. Aan de overkant zetten we ons op een bankje voor koffie met gebak.
Na het dorp Enkirch gepasseerd te hebben, werken we ons door de wijngaarden omhoog.
Na een tijdje passeren we Schloss Burg, dat aardig verscholen ligt.
Aan de overzijde van de Moezel zien we het treintje naar Traben-Trarbach langskomen.
Tenslotte dalen we weer af. Als we bijna beneden zijn, passeren we een adoptie wijngaard. Elke wijnstok is van een naambordje voorzien.
We gaan de brug over om in Reil het station op te zoeken. Hier eindigt onze vakantie. We nemen de trein richting Koblenz.
