zaterdag 3 maart 2018
We zouden afgelopen week een sneeuwschoentocht door de Queyras maken, maar hebben die door de ziekte van Lilian moeten afzeggen. Nu blijkt dat de fysieke toestand van Lilian nog goed is wagen we het erop een weekje een trektocht op Gran Canaria te maken. Niet zelf georganiseerd, maar op korte termijn verzorgd door Stap-reizen. Op een comfortabele tijd reizen we naar Schiphol, maar voor Utrecht komen we tot stilstand. Een onverlaat bevindt zich op het spoor. Als we eindelijk in Utrecht aankomen, krijgen we de mededeling dat de trein niet verder gaat. Op het perron staat dat hij naar Den Helder gaat en de trein stroomt vol met nieuwe passagiers. Een tijdje later wordt er in de trein omgeroepen dat Schiphol de bestemming is. Alle passagiers er weer uit, wij er weer in. Hij zal echter pas na 20 minuten vertrekken. Het gaat spannend worden met de tijd als we in Schiphol aankomen en
waar we ons in de heksenketel van mensenmassa's en controles storten. Gelukkig komen we nog op tijd om ons in te checken. Eenmaal in het vliegtuig krijgen we te horen dat hij nog niet vertrekt omdat het te druk is op de luchthaven van Gran Canaria. De uiteindelijke vlucht duurt langer door fikse tegenwind en bij aankomst moeten we nog drie rondjes draaien omdat er nog steeds geen plaats voor ons is. Maar dan zetten we toch onze voeten op de bodem van Gran Canaria. Nadat we onze bagage opgepikt hebben, moeten we zoeken naar onze chauffeur. Tientallen bordjes worden in de menigte omhooggehouden, maar na enig speuren vinden we de juiste.
Onze chauffeur Jorge zal de komende dagen transfers en bagagevervoer verzorgen. Via zesbaans snelwegen gaat het richting hoofdstad. We passeren McDonald's en Ikea. Nog voor Las Palmas gaan we de bergen in en enige tijd later komen we via kleine weggetjes bij ons Hotel Rural in La Calzada. De kamers zijn gelijkvloers rond een binnenplaats en zien er prima uit. In het restaurant met slechts vier tafels krijgen we een kwalitatief goede maaltijd, alleen zijn de porties minimaal. Het alleen Spaans sprekende personeel is uiterst stug en dat geldt niet voor ons als Nederlanders, want de andere gasten zijn Spaans en worden evenzo bejegend. Gedurende de gehele nacht kun je een speld horen vallen.
zondag 4 maart 2018 La Calzada - La Lechuza 23 km 1165 m stijgen 545 m dalen
Het ontbijt is goed en dat zal de hele week zo blijven.
Het lunchpakket is ronduit merkwaardig: twee witte boterhammen, waar de korsten vanaf gesneden zijn en ook voor Lilian belegd met vlees. Het drinken zit in een glazen fles. Maar goed, we kunnen onze tocht beginnen.
Direct na het hotel duiken we via een klein paadje de Barranco in. Meteen vallen de vele bloemen op.
Heel fraai is de endemische canarina canariensis.
Door de diepte lopen we vaak in de schaduw.
Soms overspannen aquaducten of een brug de barranco.
Na ruim een uur gaat het mis. Er komt hier veel water uit de bergen aanzetten, wat het resultaat is van het slechte weer van de vorige week.
We zien hier nog wel de prachtige monarchvlinder.
Deze Amerikaanse trekvlinder heeft zich hier sinds 1880 bevestigd.
Volgens de beschrijving moeten we bij twee bruggen onder de linker brug door, maar aan de zijkanten van het water zakken onze voeten weg in het moeras. We proberen eerst de autoweg links van de barranco, maar die gaat na verloop van tijd met een haarspeldbocht bergop en wij dalen weer terug naar ons uitgangspunt. Dan maar de autoweg aan de andere kant, dat wordt veel klimmen. Na geruime tijd is er een weg die naar de barranco afdaalt. Vol goede moed vervolgen we hier de barranco, maar onder de drakenboom, in de beschrijving aangeduid als ideale lunchplek (na 2 uur wandelen) zien we het door het vele water niet meer zitten.
Er volgt weer een tactische terugtrekking, waarbij we de barranco uitstijgen en de autoweg vervolgen. Gelukkig zien we nog wel mooie bloemen.
Na enige tijd zien we een landweggetje met een wandelmarkering dat naar beneden gaat. Als we bijna bij de barranco zijn, staat er een groot hek over de weg dat een oprit naar een huis blijkt te zijn. We druipen nogmaals af. Weer een stuk verder op de autoweg zien we een wandelwegwijzer naar San Mateo. Omdat we daar doorheen moeten, lijkt ons dat een goed idee. Het weggetje wordt een vaag spoor zonder markeringen. Op het laatst worstelen we ons door een tunnel in een bamboebos en staan dan aan de oever. Ook hier is er geen sprake van dat we het water over komen. Haast moedeloos aanvaarden we de terugtocht. Halverwege ontmoeten we een Nederlands echtpaar uit Delft dat ook met STAP-reizen op pad is en ook een uitweg zoekt om op dezelfde bestemming te komen als wij. We besluiten nu maar steeds de weg te volgen al is dat een flinke omweg. Via de autoweg passeren we de barranco en stijgen langs de autoweg omhoog. In een bocht van de weg komen we weer bij de route (volgens de beschrijving na 3 uur en 25 minuten wandelen). Wij zijn dan al zeven uur onderweg! Er volgt een aardige route omhoog naar San Mateo.
In San Mateo maakt ik nog een foto voor Dea.
De rest van de wandeling gaat flink stijgend over asfaltwegen, Bij ons Hotel Rural aangekomen, blijkt de enorme houten poort (ook volgens de beschrijving) dicht. Maar we hebben geen aanwijzing wat te doen. Er is geen bel. Dus wordt er telefonisch contact gezocht. We krijgen te horen dat er op zondag tot zes uur geen personeel aanwezig is, maar dat we met een code de poort kunnen openen. Dat moet in een nog niet opgevallen kastje gebeuren. We betreden een fraaie, grote binnentuin waar de kamers omheen gelegen zijn. We hebben te horen gekregen dat aan de buitenkant van de receptie een envelop hangt met nadere informatie. Na enig zoeken vinden we onze kamer, waar we weinig kritiek op kunnen hebben, Zeer ruim, evenals de badkamer. Later blijkt dat een vrolijke Filipijnse hier de boel bestiert en de kok is. Het eten is goed, maar verwacht geen culinaire maaltijd. Ook hier weer een prima bed en weldadige nachtrust.
maandag 5 maart 2018 Rondwandeling vanuit La Lechuza 21 km 1130 m stijgen en dalen
Weer een geweldig ontbijt. Wat ons wel stoort is dat er pas vanaf 9.00 ontbeten kan worden, zeker omdat de wandelingen pittig zijn. Het lunchpakket mag er zijn. Als Lilian de deur van onze kamer wil sluiten, krijgt ze de sleutel er niet meer uit, dus voor we vertrekken dat even aan de receptie doorgeven. Nadat we de bebouwing achter ons gelaten hebben, klimmen we verder via een rug omhoog.
Op de achtergrond is Las Palmas zichtbaar. Overal staan paarse bloempjes te bloeien.
We zitten nu midden in de natuur, hoewel we soms nog een bouwsel tegenkomen.
Omdat we steeds hoger komen, merken we dat hier ook seizoenen zijn. De loofbomen zijn nog geheel kaal.
Na flink wat klimmen zijn we op het hoogste punt van de route op 1820 m, Wij besluiten nog iets verder te gaan naar de Pico de las Nieves op 1951 m, het hoogste punt van Gran Canaria. Omdat de markering er naar toe slecht is, lopen we eerst verkeerd. De route gaat grotendeels door verbrand bos, wat het resultaat is van twee enorme bosbranden in augustus en september waar duizenden hectaren verwoest werden.
Weer wat hoger komen we bij een groot en diep gemetseld gat, waarvan we afvragen wat hier het nut van is.
Het blijkt dat hier tussen 1697 en 1866 hier in de winter sneeuw werd verzameld. In de zomer werd dat met ezels naar Las Palmas vervoerd als koelmiddel.
Even verder staan we aan de voet van de top.
Er zit ook een gigantisch gat in de berg. Van hier kunnen we niet verder over een voetpad omdat hier een groot militair terrein is. Langs de afrastering hiervan volgen we een autoweg tot vrijwel boven. Nog een klein stukje klauteren en we kunnen beginnen aan onze flink uitgestelde lunch.
Het uitzicht is fantastisch.
Voor het eerst zien we de Roque Nublo en veel verder Tenerife
met zijn 3700 m hoge Teide.
We keren weer terug naar de route, maar al vrij snel komen we in de problemen. De gps-track gaat dwars door dicht struikgewas waar ook nog een hoge afrastering in staat. We dalen zijwaarts af, maar zien geen doorgang. Weer terug en de beschrijving nog eens goed lezen, maar dit levert geen nieuwe inzichten op. We dalen dan maar naast de route af, maar ook na flink afdalen blijven we opgesloten tussen hoge afrasteringen. We lopen terug en klimmen dan maar over een 2,5 m hoog hek, waar we geen houvast voor onze voeten hebben. Zonder letsel komen we er over heen en zijn nu op het goede pad. We passeren de nederzetting Cruz del Saucillo, waar we ook een verborgen kruis ontdekken.
Ook krijgen we nu weer zicht op Las Palmas.
Er volgen nu kleine paadjes en omdat het overal nog nat is, blijft het flink oppassen op de glibberige helling niet onderuit te gaan. Vlak voor we in bebouwd gebied komen, hebben we zicht op de Roque de Lechucilla (konijnenoren).
Weer terug weten we toch zonder sleutel door de poort te komen en krijgen we bij de receptie onze sleutel weer terug. Jammer dat we steeds zo laat terugkomen dat we niet meer in de zon voor onze kamer kunnen zitten. We dineren samen met het andere Nederlandse stel, wat gezellig is.
dinsdag 6 maart 2018 La Lechuza - Tejeda 14 km 700 m stijgen en dalen
Na twee inspannende dagen, gaan we het nu twee dagen rustiger aan doen. Helaas moeten we nu ons prachtige onderkomen verlaten.
We lopen eerst nog gedeeltelijk door bebouwing, maar ook hier zijn mooie bloemen te vinden.
Op veel plaatsen is nu de amandelbloesem te bewonderen
of een enorme tros gele bloemen van een succulent.
Daarna betreden we het natuurgebied Las Cumbres, een bergrug die de waterscheiding vormt tussen het groene noorden en het bergachtige midden van Gran Canaria. Helaas zijn alle struiken en bomen hier zwartgeblakerd door de bosbranden en daar zijn we voorlopig nog niet van af.
Op een stuk land zonder struiken of bomen vinden we een mooi plekje voor de koffiepauze.
Hierna gaan we weer verder omhoog en zien nog een witje
en een grote boterbloem.
Als we bijna boven zijn hebben we een opvallend helder zicht op Tenerife.
We komen uit op een toeristische autoweg die over de bergrug loopt. Onze route loopt er ook over, maar gelukkig soms een stukje ernaast. Over de weg gaat een stroom auto's en touringcars. Bij een uitzichtpunt komen we nauwelijks door de mensenmassa heen. Het moet gezegd worden, het uitzicht is hier indrukwekkend.
Links de Roque Nublo en rechts de Roque Bentaiga. Ons einddoel ligt links in de diepte. Wij dalen af naar Cruz de Tejeda.
Het ligt aan een drukke verkeersweg en er is horeca. Wij lopen weer terug, want de route is iets eerder afgeslagen. Nog steeds lopen we door verbrand bos. We kruisen driemaal een verkeersweg en zijn daarna eindelijk in onverbrande natuur. Na enige tijd zien we Tejeda beneden ons liggen.
Tejeda is een redelijk grote plaats. Het is even zoeken naar ons hotel. Bij aankomst worden we overspoeld met informatie. We hebben drie hoog een kamer, een stuk kleiner dan de vorige dagen, maar verder prima. Het is het enige onderkomen waar de wifi op de kamer functioneert. Minpuntje is de krakerige hoes die om de matras zit. Aan de voorkant kijken we op het plaatsje.
's Avonds eten we in het restaurant van het hotel dat een stuk verderop ligt. Het eten is goed en de bediening hartelijk.
woensdag 7 maart 2018 Tejeda - Artenara 15,8 km 765 m stijgen 600 m dalen
Vandaag dalen we eerst flink af naar de barranco. Spoedig zien we Tejeda boven ons liggen Met de Roque Nublo daar weer boven.
Wat verder in het dal torent de Roque Bentaiga er boven
in nauw "contact" met de maan.
Er groeien hier veel Euphorbia soorten,
maar een combinatie van brem- en ijzerhardsoorten is ook fraai.
Een stroompje dat we moeten oversteken is een flinke beek.
Aan de overkant gekomen moeten we niet het pad volgen, maar ons direct links door de bamboe worstelen.
De verdere route naar een bouwval is versperd, maar door links onderlangs te gaan en later terug te steken, komen toch op de route.
We lopen verder over vrij brede onverharde wegen,
maar het landschap is prachtig.
We steken weer een barranco over, waar onder ons als een soort oase een kleine nederzetting ligt.
We hebben al diverse malen patrijzen zien wegvliegen, maar nu lukt het ze in het vizier te krijgen en te fotograferen.
Het blijken Barbarijse patrijzen te zijn.
De begroeiing van de hellingen verrast steeds weer.
In de berm bloeit een prachtige Ipomoea.
We hebben fraaie uitzichten achterwaarts
en voorwaarts.
Op een onverwacht moment moeten we vrijwel onzichtbaar van de weg af een klein bergpaadje op dat heel mooi omhoog gaat.
Ons einddoel komt nu in zicht.
Het laatste stuk gaat via verharde wegen steil omhoog in de brandende zon. Dat is even afzien. In de plaats zijn veel grotwoningen.
We lopen hier weer het echtpaar uit Delft tegen het lijf en samen lopen we verder omhoog naar de grottenkerk.
Weer terug in het centrum vragen we in een bar naar een taxi voor de terugweg. Binnen een minuut komt die voorrijden.In onze informatie staat dat de taxi tussen de 10 en 15 EURO mag kosten en dat je vooraf een prijs moet afspreken. Onze chauffeur wil pertinent het dubbele rekenen. Omdat we met z'n vieren zijn stemmen we maar toe. Pas later begrijpen we wat er aan de hand is. De rechtstreekse weg is al maanden gesloten en er moet een enorme omweg gemaakt worden met veel hoogteverschillen. Zo bezien is toch niet veel geld voor een deze prachtige rit.
In onze hotelkamer rusten we nog even uit.
Deze avond is het restaurant van het hotel gesloten en moeten we naar een ander restaurant, dat we eerst niet kunnen vinden. Na de maaltijd prefereren we duidelijk het eerste restaurant.
donderdag 8 maart 2018 Tejeda - San Bartolome 19,5 km 945 m stijgen 1000 m dalen
Met al weer schitterend weer vertrekken we hier definitief. Eerst een stukje langs de weg, waarna we afslaan en het klimmen begint. Met dank aan de overvloedige regenval van de vorige week blijkt ons pad in een beek te zijn veranderd.
Later komen we op een asfaltweggetje naar La Culata, waar ook horeca is, maar wij laten dat soort gelegenheden meestal links liggen. De Roque Nublo waar we eerst naar toe gaan lijkt nog ver weg.
Na het gehucht La Calata kunnen we kiezen om onderlangs of rond de Roque Nublo te lopen, We kiezen voor de laatste optie. Steeds stijgend over een fraai paadje gaan we verder. De Roque Nublo komt zichtbaar dichterbij.
We passeren zelf een watervalletje.
Als we aan de achterzijde van de Roque Nublo komen, hebben we weer zicht op Tenerife,
Een stuk verder kunnen we afslaan om naar de top te gaan en dat doen we ook. Vlak voor de top komen we in de "Kalverstraat" die voor de gemakmens naar boven leidt. Met de stroom stijgen we verder. Gelukkig is het "pad" hier immens breed.
Als we de rotsblokken (de linker heet Rana (kikker)) naderen wordt je je bewust van de enorme afmetingen.
Na hier rondgelopen te hebben en van het uitzicht genoten te hebben, zetten we ons nog even samen op de plaat.
Zo rustig als we vanmorgen omhoog gewandeld hebben, zo druk is de afdaling naar La Goleta, de parkeerplaats 200 m lager, vanwaar de meute vertrekt. We gaan vele steunende, zwetende en hijgende mensen tegemoet. Het uitzicht blijft fraai
evenals de terugblik.
Aangekomen op de parkeerplaats met kiosk banen we ons een weg door mensenmassa's en blik om hier zo snel mogelijk vandaan te komen. aan de overzijde van de weg gaat een trap omhoog naar een voetpad dat flink omhoog door het bos gaat. Er is ook een makkelijk alternatief door grotendeels de autoweg te volgen, maar dat zien we niet zitten. Op een topje hebben we uitzicht op de Pico de Las Nieves en de ernaast gelegen militaire radarpost.
Na het volgen van een heuvelrug belanden we in rotsachtig terrein en krijgt de wandeling een alpine karakter.
De Roque Nublo lijkt al weer ver weg.
We moeten oppassen niet verkeerd te lopen.
Eenmaal boven gekomen zien we een stuwmeer onder ons liggen.
We gaan nu een mooie kam volgen.
We komen op Degollada de los Hornos, waar de minder inspannende variant zich bij ons voegt. Licht glooiend gaat het verder, maar dan zitten we vrij plotseling in de mist.
Een stuk verder begint de afdaling via de prachtig aangelegde Camina Real.
Ondanks de mist ziet het er spectaculair uit.
We komen uit bij Cruz Grande. Daar steken we de weg over en vervolgen ons pad richting San Bartelome, dat we na enige tijd zien liggen.
Voor we in het centrum zijn staat onze chauffeur Jorge ons al op te wachten. In de auto zitten de wandelaars uit Delft al te wachten. Zij hebben de Roque Nublo links ( in werkelijkheid rechts ) laten liggen. Omdat het overnachtingsadres hier al volgeboekt zit, worden we naar Fataga gebracht. De Delftenaren worden bij een hotel afgezet en wij gaan verder naar het Luxery B&B Tassa/Mio. Daar krijgen we een piepklein kamertje dat vrijwel geheel in beslag genomen wordt or het bed. Dat is overigens van prima kwaliteit en het is ook de enige keer dat we een tweepersoons bed hebben. Het geheel wordt bestierd door twee mannen, waarvan een op de achtergrond blijft. We eten buitenshuis, waarna we nog een kleine wandeling door het plaatsje maken.
vrijdag 9 maart 2018 San Bartolome - Aguimes 20 km 635 m stijgen 1300 m dalen
Als we om negen uur naar het ontbijt gaan is onze gastheer nog druk bezig met de voorbereidingen. Onze kamer mag dan niet groot zijn, het ontbijt is groots. Terwijl we nog aan het eten zijn komt Jorge om ons op te halen. Hij maant ons rustig aan te doen, maar onze gastheer slaat al aan het afruimen. Het wordt nog chaotischer als de gastheer zegt dat we zelf een lunchpakket moeten samenstellen, maar dat is heel er lastig als bord en bestek verdwenen zijn. We vertrekken dan ook enigszins gestrest. We worden weer naar San Bartolome gebracht, waar we onze tocht zullen voortzetten. Voorlopig zullen we eerst een flink stuk afdalen. Na de bebouwing van San Bartolome achter ons gelaten te hebben, dalen we af naar de barranco, waar veel vruchten worden verbouwd. Ook ligt er een fraaie palmenoase met San Bartolome op de achtergrond.
Even later hebben we zicht op hellingen met witte lava.
We steken de barranco over via een brug in een autoweg. Even verder is een barretje, waar we geheel tegen onze gewoonte dankbaar neerstrijken voor een kopje koffie. In de consternatie bij het vertrek hebben we wel thermosflessen heet water meegenomen, maar zijn koffie, thee en soep in de bagage met Jorge meegegaan.
Nu we aan de andere kant van de barranco zijn, mogen we weer stijgen. Na enige tijd bereiken we Santa Lucia. We lopen even de kerk in die natuurlijk naar Santa Lucia is vernoemd.
De heilige is prominent boven het altaar aanwezig.
Op glas-in-loodramen wordt haar leven uitgebeeld. Zo is te zien dat ze tot de brandstapel is veroordeeld, maar dat de vlammen haar niets doen.
Na Santa Lucia stijgen we verder
op weg naar een pasje met een terugblik op Santa Lucia.
Op de pas beklimmen we als extraatje de Cruz del Siglo.
Op de top staat een dubbelkruis.
Weer terug op de route lunchen we eerst op een beschut plekje. Er staat voor het eerst een stormachtige wind. Weer verder lopende zien we een mooie morgenster (Tragopodon porrifolius).
In de verte zien we de zee al, maar daar zijn we voorlopig nog niet. Er volgt een mooi groen en ruig traject met diverse barancos die genomen moeten worden.
Ook cactusvruchten zijn fotogeniek.
We hebben al eerder deze week zien vliegen, de Vanessa vulcania, een inheemse vlindersoort die op onze schoenlapper lijkt. Maar nu zit hij even stil.
Dan staan we weer voor zo'n diepe barranco. Steil afdalen en aan de andere kant weer steil omhoog.
We komen nu in een gebied waar vroeger landbouw werd bedreven. Lange rijen stenen scheiden de terrasvormige verlaten akkers af.
Het staat hier vol bloemen.
De uitzichten blijven prachtig.
Na de doorsteek van de laatste barranco krijgen we Aiguimes in zicht. De kerk springt er prominent uit (met 30x zoom).
Via een stenig pad gaan we er in vrij rechte lijn naar toe. In die plaats zien een plant met een enorme bloeiwijze. Op Madeira zagen we hem al eerder.
Tegen half zeven komen we bij ons hotel aan, waar we een prima kamer krijgen. Omdat we morgenochtend al voor het officiële ontbijt moeten vertrekken, vragen we of er iets geregeld kan worden. We verfrissen ons en gaan uit eten in de plaats. Ons wandelweekje zit er op. Het weer was schitterend, de meeste routes waren heel mooi en we hebben deze pittige tocht goed kunnen volhouden.
zaterdag 10 maart 2018 Aguimes - Ede
Als we deze ochtend in de eetzaal betreden, blijkt het volledige ontbijt al klaar te staan en kunnen we rustig gaan genieten. Jorge is als gebruikelijk al ruim van te voren aanwezig. Ook dit hotel midden in het centrum heeft mooie binnentuinen, maar meer dan een vluchtige blik hebben ze van ons niet gehad. Wij vertrekken naar het vliegveld, waar we afscheid van Jorge nemen. We vertrekken met enige vertraging, maar de gezagvoerder meldt dat we door een krachtige wind mee dit zullen goedmaken. Als we naar de startbaan taxiën, zien we dat over de zee en de kust nog wel de zon schijnt, maar dat het grootste deel van het eiland onder dik dreigend wolkendek ligt. Dat maakt het afscheid wat lichter.
Na een stuk vliegen over de Atlantische oceaan zien Zien we Cabo de Sao Vincente liggen, het zuidelijke puntje van Portugal.
Ook als we de Pyreneeën oversteken is dat duidelijk te zien.
In Nederland vliegen we langs de kust tot vlak bij Den Helder en keren dan om om naar Schiphol te vliegen. onder ons zien we Egmond-Binnen met zijn abdij liggen.
Ook dit maal duurt het taxiën van de Polderbaan naar het platform lang. Het aansluiten van de slurf wil na vele pogingen niet lukken, waarna er wordt omgeroepen dat er eerst veiligheidsmaatregelen genomen moeten worden voor we het toestel via het platform mogen verlaten. Als we eindelijk bij de bagageband zijn, moeten we ook nog heel lang wachten voor dat onze plunjebaal er is. Dan kunnen we eindelijk zonder verdere problemen huiswaarts.
