Met Frits vervolgen we het Noord-Hollandpad. Net als een tijdje geleden nemen we de bus naar Kolhorn met dezelfde vrijwilliger als chauffeur. Dit keer hebben we een medepassagier die naar het crematorium van Schagen moet. De hele reis heeft het geregend, maar als we in Kolhorn uitstappen breekt de zon zowaar even door. Omdat Frits er de vorige keer niet bij was lopen we nog even door het plaatsje met zijn prachtig gerestaureerde huisjes aan de Nieuwe Streek.
Een plaquette vermeldt het wee van dit huis.
Alle huisjes hebben een prachtige overtuin.
We moeten spoedig de regenkleren aantrekken.
Na 1,5 km verlaten we het asfalt en beginnen we aan 17 km grasdijk onder fraaie wolkenluchten.
De ondergrond is bonkig, het gras in wisselende hoogte nat en het ligt vol met schapenstront. Bovendien moeten er de nodige overstapjes en hekjes genomen worden.
Soms ziet de lucht er dreigend uit, waarbij Frits zijn kleding onmiddellijk wijzigt,
We komen bij het plaatsje Nieuwe Sluis. Het moest de belangrijkste plaats van de Wieringerwaard worden, maar het is nog steeds een slaperig plaatsje, waar het wel mooi wonen is.
Het heeft ook een vrij grote jachthaven. Wat verder lunchen we aan de Pishoek. Gelukkig zonder geuren die je bij zo'n naam verwacht.
Na de lunch komen we langs de afslag naar Den Oever, een traject dat voor de volgende keer op het programma staat. Lilian maakt dit keer een studie van een distel.
We naderen de plaats Wieringerwaard. Vroeger stonden hier 6 poldermolens, die het gebied droog hielden. Alleen molen de Hoop uit 1742 is nog over.
In 1871 werd een stoomgemaal in gebruik genomen, die alle poldermolens overbodig maakte.
Molen de Hoop werd omgebouwd tot korenmolen. Tijdens een storm in 2007 brak de molenas. Gelukkig bleef het wiekenkruis hangen. Naast de molen is de gebroken as opgesteld.
Wieringerwaard heeft ook een monumentale watertoren, die te bezichtigen is.
Naast het volgende stuk dijk staan een aantal windmolens opgesteld.
We blijven maar over hekken klimmen. Bij een ervan weet ik een rib te breken of te kneuzen.
Dan wacht ons een verrassing. We vinden een reuzenbovist en weten uit ervaring dat die goed te eten is. Het monster past precies in Lilians rugzak.
We komen bij de sluis van Oude Sluis. Men zegt dat deze de oudste sluis van Europa is. Hij werd in 1562 geheel van hout gebouwd. In 1631 werd hij vervangen door een grotere van steen, die toen tot de grootste van Europa behoorde. In 1765 volgde nog een renovatie.
De sluiswachterswoning is duidelijk aangegeven
en ook de schuttarieven zijn goed leesbaar.
Even verder op de dijk vinden we nog een eetbaar exemplaar van de reuzenbovist, die ook meegenomen wordt. We zitten nu op de Slikkerdijk, die we spoedig verruilen voor de Zijperdijk. Als we een drukke autoweg zijn overgestoken wordt duidelijk dat we het vervolg van de route niet op zondag mogen lopen. Gelukkig is het zaterdag. Via een bruggetje
belanden we op de laatste grasdijk langs het Boermans Zwin, die nog bultiger is dan de voorgaande. We worden compleet gesloopt. Na deze beproeving wacht ons enige kilometers asfalt naar station Anna Paulowna. Het lopen gaat dan in ieder geval lichter. We passeren weer ondergelopen bollenvelden, waar zich een kolonie zwanenbloemen heeft genesteld.
Er rijden vandaag hier geen treinen, zodat we met de bus naar Schagen worden vervoerd, waarna de lange treinreis begint. Gelukkig kunnen we zitten. In Castricum nemen we afscheid van Frits.
Een wandeling met gemengde gevoelens, zoals bij meer trajecten van het Noord-Hollandpad.
Foto's van Frits, Lilian en mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten