We wilden een weekendje het Friese Woudenpad lopen, maar de voorspellingen voor zondag waren zo slecht dat we er alleen de zaterdag op uit gaan en weer een Capitoolwandeling nemen. De treinreis verloopt voorspoedig, maar in de bus werkt het scherm met haltes niet, waardoor we heel ergens anders uitstappen dan de bedoeling is. We hebben enige tijd nodig om te beseffen waar we precies zijn. We besluiten op de gps naar onze route te lopen. We kunnen wel meteen in de natuur beginnen. Een paadje lijkt in een groene tunnel te verdwijnen.
Na enige tijd wordt ons pad onbegaanbaar en wijken we uit naar een weiland. Als we op onze route zijn, blijkt meteen het vervolg onmogelijk. De camping Boschlust in Westervelde heeft de doorgang hermetisch afgesloten. Wel zien we een mooie boerderij liggen.
Via een koeiendrift en een boerenerf weten we weer op onze route te komen. Het gaat even goed, maar als we het Tonckensbosch moeten doorkruisen, blijken de paden wel erg dichtgegroeid.
Bovendien staan er ook nog stukken onder water. De begroeiing is nog kletsnat van de regen en geeft al het vocht aan onze kleding en schoeisel af. Ons tempo minimaliseert ook. Hierna gaat het zonder problemen naar Veenhuizen. We bekijken de Hervormde Koepelkerk uit 1825 van buiten.
De meeste gebouwen dateren uit de periode van de Maatschappij van Weldadigheid en dragen vaak brave namen als Toewijding (doktershuis), Bitter en Zoet (apotheek), Kennis is Macht (onderwijzer) en nog vele anderen.
Tussen het Eerste Gesticht (nu gevangenismuseum) en het Tweede Gesticht (nu penitaire inrichting Esserheem) houden we lunchpauze op een bankje in de schaduw. Daarna zetten we koers naar de vrij grote begraafplaats. Het ene graf ziet er niet uit en het andere ligt er nog na meer dan een eeuw keurig bij.
Soms wekt een grafschrift nieuwsgierigheid op.
Stierf zij hier in het kraambed, terwijl haar man in Java was? Internet leert dat de eerste twee kinderen overzee werden geboren en dat het laatste kind hier geboren werd en in Magalang stierf.
Een pad dat ons naar het riviertje de Slokkert moet brengen is onbegaanbaar en dichtgegroeid. Met een omweg weten we er toch te komen, maar het er zeer drassig. Met een bruggetje steken de Slokkert over.
Er volgt een leuk ruig traject.
Het is ongelooflijk dat zo'n klein riviertje zo'n breed breed dal heeft. Het is kenmerkend voor de Drentse beekdalen. Het massatoerisme is hier ver weg.
We gaan weer richting Westervelde. Direct na die plaats passeren we een hunebed
en even later een aardige waterplas.
Thuis gekomen lees ik dat dit nog de enige molen in Nederland is die uitgerust is met bilauwieken op alle roeden (in 1937). De Duitse ingenieur Bilau ontwierp deze met een vliegtuigvleugel als voorbeeld. De molenaar hoeft dan niet met zeilen aan de gang bij wisselende windsnelheden. De kleppen aan de roeden regelen dit. Nadelen zijn het grote gewicht, hogere aanschafkosten en meer onderhoud (Even iets over de molen in Norg, met de Bilau-wieken. Ik draai al vanaf 1985 met deze molen als vrijwillig molenaar.
Het gewicht van het (zelfregelende) systeem is geen nadeel. Dat in het verleden wieken (roeden) braken, kwam doordat deze niet geschikt waren voor het systeem. Prijzig is het wel, maar ook onderhoudsarm! De Hoop is de enige molen die vanaf 1935 steeds Bilau-wieken heeft gehad, vanaf 1937 op beide roeden. vrgr, Germ Geersing.) .
Het laatste stukje naar Norg gaat via leuke paadjes over een landgoed, maar dan staan we plots voor een hek met verboden toegang. Waarschijnlijk willen nieuwe bewoners van het landhuis geen wandelaars in hun omgeving. We weten nog een ander hek te vinden, waardoor we kunnen ontsnappen. In Norg bekijken we eerst de 13e eeuwse kerk.
De toren is het oudste deel,
De kerk heeft een mooi romano-gotisch koor
met meloengewelf.
Oude beschilderingen zijn nog zichtbaar.
In de kerk staan twee doopvonten, die allebei ouder zijn dan de kerk zelf. Uit de oudere (houten?) kerk meegenomen? Tijdens de beeldenstorm zijn de doopvonten waarschijnlijk uit de kerk verwijderd. Tijden later vond een boer tijdens graafwerkzaamheden de doopvonten weer. Hij verkocht ze voor 45 gulden aan het Drents Museum. Bij de laatste restauratie heeft het museum ze in bruikleen aan de kerk gegeven en zijn ze dus weer terug.
Na dit bezoek nestelen we ons op een ernaast gelegen terras. Na een verfrissing wandelen we door boerenland. Als we een asfaltweg moeten oversteken, blijkt het vervolg van de de route afgezet en van borden verboden toegang te zijn voorzien. We lopen dan maar langs de weg naar de bushalte in Zuidvelde waar we vanmorgen begonnen. Het was een wandeling met zeer veel hindernissen, maar met prachtig weer.
Even iets over de molen in Norg, met de Bilau-wieken. Ik draai al vanaf 1985 met deze molen als vrijwillig molenaar.
BeantwoordenVerwijderenHet gewicht van het (zelfregelende) systeem is geen nadeel. Dat in het verleden wieken (roeden) braken, kwam doordat deze niet geschikt waren voor het systeem. Prijzig is het wel, maar ook onderhoudsarm! De Hoop is de enige molen die vanaf 1935 steeds Bilau-wieken heeft gehad, vanaf 1937 op beide roeden. vrgr, Germ Geersing.