Sinds we met de hele familie 2 jaar geleden in Zwitserland waren heeft kleindochter Marin de smaak van de bergen te pakken. Vorig jaar wilde ze wel met opa op stap, maar het zomervakantie programma was te vol. Ook dit jaar leek het niet te lukken, maar uiteindelijk werd er toch nog iets gepland tussen de gezinsvakantie in Zweden en Kinderdorp in Bennekom. Zo komt het dat we vanavond rond negen uur uitgezwaaid worden op het station Ede-Wageningen.
Broer Tijmen vindt het niet leuk dat zus Marin verdwijnt. In Arnhem stappen we over op de nachttrein naar München. Dat is voor Marin natuurlijk nieuw, maar om elf uur gaat ze toch slapen tot kwart over zes 's morgens.
maandag 1 augustus 2016
In München nemen we de te trein naar Wörgl en vandaar naar Sankt Johan im Pongau. Hier moeten we een tijd wachten op de bus naar Grossarl, die ook nog eens een kwartier te laat komt. Als we instappen blijft onze lunch met heerlijke boterhammen in het bushokje achter. In Grossarl moeten we ons eerst bij de VVV vervoegen, maar die begint net aan de middagpauze tot twee uur en in ons onderkomen kunnen we ook vanaf twee uur terecht. Geduld hebben dus, Bij de VVV moeten we onze 3-daagse tocht bespreken, maar alle dagen met goed weer zijn al volgeboekt, dus moeten wij het doen met wat onzekere dagen. De eerste dag zal wel mooi zijn. Marin krijgt nog een T-shirt en daarna begeven we ons naar ons onderkomen, waar we een studio mogen betrekken. De ruimte wordt grotendeels in beslag genomen door het bed. Er is nog een kleine eethoek en een mini keukenblok. Omdat de uitrusting van de keuken ook minimaal is maken we eerst een lijstje van wat we nodig hebben: afwaskwast, afwasmiddel, doekjes om schoon te maken en af te drogen en eten natuurlijk.In de supermarkt, die het dichtstbij is slaan we het nodige in. Teruggekomen pakken we alles uit en laat Marin weten graag te koken. Omdat het een regendag is, ondernemen we verder weinig. Om negen uur is het donker en omdat we maar één ruimte hebben rest me niets anders gelijk met Marin naar bed te gaan.
dinsdag 2 augustus 2016 12,6 km (horizontale afstand) 600 m stijgen en dalen
Vandaag maken we een rondje om het Elmautal. Vanuit het centrum gang we richting kerk omhoog.
Het weer is niet onaardig en via een klein paadje bereiken we de Europatisch, een grote stenen tafel met uitgestoken handen in 1978 opgericht door het Europese Padvinder Forum.
Onder de buste van Baden-Powell staat: Einmal Pfadfinder, immer wieder Pfadfinder.
Even verder vermoedt Marin een geo-cache onder een boomwortel en het is meteen raak.
Hierna komen we uit op een asfaltweggetje dat veelvuldig gebruikt wordt door toeristen omdat aan het eind een grote parkeerplaats is. Op een steile helling in een sparrenbos zien we gele vlekjes en Marin roept meteen cantharellen. Voorzichtig gaan we de helling af en kunnen zoveel we willen verzamelen.
We passeren een boerderij met veel struisvogels.
Overal staan bosaardbeien, frambozen en bosbessen. Soms ook aalbessen en bramen en dat alles moet geplukt worden. Na een restaurant wordt de route beter, We steken de Elmau over en lopen aan de andere zijde van het dal terug. Langs natte hellingen groeien pollen fraaie steenbreek.
Er is steeds een afwisseling van boerenland en natuur.
Ook vliegen er veel vlinders rond.
Zodra we terug zijn, vraagt Marin mijn fototoestel en schiet in no time meer dan 100 foto's. Zoals van de ingang van ons huis
en van de bloemen in de bloembakken.
Ze maakt ook nog een originele foto van mij door een hartje in een stoel, maar die is niet scherp. Ik laat Marin zien dat het wel kan door haar te fotograferen.
Marin helpt graag mee in de keuken. Vandaag eten we maaltijdsalade met boontjes van de Nieuwe Ronde en zelfgeoogste cantharellen.
Het toetje bereidt Marin elke avond met de verzamelde bosvruchten. Na het eten ontdekt ze in het tegenoverliggende huis een Nederlands meisje, waar ze het goed mee kan vinden. Ze vermaken zich op de trampoline.
Helaas gaan we overmorgen voor drie dagen op stap en als we terugkomen, vertrekt de Nederlandse familie al weer. Omdat we geen aparte slaapkamer hebben ga ik weer gelijk met Marin om 21.00 uur naar bed.
woensdag 3 augustus 2016 12,6 km 300 m stijgen 1300 dalen
Vandaag zal het warm worden. Daarom lopen we naar de Panoramabahn om ons 1000 m omhoog te laten hijsen. Je hebt het hele tochtje vrij uitzicht.
Boven gekomen is het duidelijk dat we in een skigebied zitten. Wij zetten koers naar de Kreuzkogel (2027 m). Alleen de laatste meters zijn steil. Marin zet een stempel in haar boekje.
Daarna kunnen we comfortabel genieten van de Gipfelrast
met een lekker stuk gebak.
De alpenweiden zijn hier gelukkig nog niet gemaaid.
Op naar het volgende topje: de Fulseck (2035 m).Een plankier moet de ruimte boven wat vergroten.
We volgen de graat nu verder en zijn nu verlost van pistenrommel.
Bij het Arltörl beginnen we met de lange afdaling. Eerst padloos, later over paden en steenslagwegen, maar zonder andere wandelaars. Marin fotografeert koeien.
Op drassige stukken staat wollegras.
Als we lager komen neemt ook de temperatuur toe en in het dal is het zweten in de laatste kilometer naar ons onderkomen. Daar pakken we vast de rugzakken in voor de driedaagse tocht die morgen begint.
donderdag 4 augustus 2016 7,8 km 1050 m stijgen 600 m dalen
Om exact 7.30 rijdt het taxibusje voor dat ons naar Grund achter in het Elmautal brengt. Al snel komt het doel van de dag in zicht: de Draugstein (2359 m), maar we moeten nog meer dan 1000 m klimmen.
We passeren een moerasje dat vol met vreemd gekleurde kikkers staat.
Er bloeien hier veel alpenroosjes
en ook staat de voor het vee dodelijke dodewaad overal.
Steeds weer vlinders, hoewel dit exemplaar behoorlijk afgevlogen is.
Als we op het Filzmoossattel (2062 m) aankomen, moeten we nog 300 m omhoog voor de top, Eerst door een grashelling,
daarna over een graatje
Het stijgen gaat Marin goed af. Op de top hebben we alle tijd om te eten en van het uitzicht te genieten.
We zien verschillende mensen onder ons, die weer omkeren. Marin schrijft onze namen in het Gipfelbuch, er is net plaats voor één persoon.
Dan moeten we weer naar beneden. Dat is voor Marin een stuk lastiger dan omhoog. De route ligt vol losse steentjes en afdalen met je gezicht naar de berg vindt ze heel onwennig. Tijdens de afdaling blijft het uitzicht prachtig
Op het graatje kan er weer normaal gelopen worden.
Als we op het Filzmoossattel zijn aangekomen, moeten we nog enige honderden meters afdalen naar de Draugsteinalm. Onderweg zien we nog een zwarte slang, waarschijnlijk een aspisadder
We overnachten in de Schrambachhütte. Als we daar om half drie aankomen blijken 14 van de 15 slaapplaatsen al vergeven. Ik krijg een bed op de overloop.
Voor Marin wordt voorgesteld dat ze op de hooizolder zal slapen. Ze stemt eerst toe, maar later lijkt haar dat toch niet zo leuk en wordt er een oude matras aan mijn voeteneind gelegd.
Er zijn verder nog drie gezinnen met kinderen. Marin vermaakt zich eerst met houtsnijden.
Als ik met anderen Duits praat is Marins reactie steevast: heb je het over mij? Ze vindt het niet leuk dat ze de Duitse taal niet beheerst. Tijdens het melken komen alle kinderen kijken.
Op luttele meters van onze hut ligt de Steinmannhütte. Zij melken wat later. Kathi die al meer dan 50 jaar op de alm werkt gaat de koeien halen.
Het eten op een alm beperkt zich voornamelijk tot zelfgemaakte spijzen. Geen groente, aardappelen of fruit dus. Wij doen het met een Tiroler Käseknödlsuppe en een Käsejause (brood met vele soorten kaas). We kunnen lang buiten zitten.
Aan de eerste tafel de Duitse familie, daarna de Nederlandse familie met drie dochters en aan de laatste tafel de Nederlandse familie met drie zoons. Op de achtergrond de berg waar we vandaag op waren. Tandenpoetsen buiten bij de waterbak en daarna proberen te slapen.
vrijdag 5 augustus 2016 10 km 650 m stijgen 630 m dalen
De weersvoorspelling voor vandaag is ronduit slecht (81 mm neerslag) en het zal in de loop van de dag steeds harder gaan regenen. Daarom zitten we al om 7.00 aan het ontbijt.
Als we vertrekken, hangen de wolken laag en regent het, maar niet hard.
Het uitzicht blijft beperkt.
Marin heeft er nog wel zin in.
Ondanks de regen toch nog een bloempje schieten.
Zonder zijn bakkie koffie kan opa niet verder.
Hierna begint het serieus te regenen en spoedig lopen we ook met onze voeten in het water. Dankzij dit weer zien we nog wel een alpensalamander.
Op het laatste stuk begint het ook nog te onweren. Marin schrikt behoorlijk, maar raakt niet in paniek. De beklimming van de Grundegg laten we zitten, we gaan onderlangs. Compleet verzopen komen we na vijf en een half uur in de Elmaualm aan. Behalve een paar dagjesmensen is het verder leeg. We kunnen onze natte kleding rond een tegelkachel hangen. Gelukkig is het hier binnen warm. Marin heeft het koud, maar een flinke bak Käseknödlsuppe warmt op.
Door de foto van de alpensalamander is het toestel wat te nat geworden en geeft een wazig beeld.De dagjesmensen verdwijnen en wij blijven alleen achter. Marin mag samen met het kleine dochtertje van de "baas" naar de kalfjes kijken. Deze nacht is een tweeling geboren.
Een wat ouder kalfje wordt langdurig geknuffeld.
Aan het eind van de middag komt er nog een drijfnatte 70-jarige Oostenrijker aan. Hij zal hier ook overnachten en wil morgen bosbessen zoeken. Na het verorberen van een Käsejause nemen we nog een heerlijke yoghurt met honing. Voor het naar bed gaan spelen we nog met de Oostenrijker mens-erger-je-niet.
Doordat hier minder mensen zijn, slaap ik beter. De Oostenrijker snurkt gelukkig niet.
zaterdag 6 augustus 2016 12 km 350 m stijgen 1270 m dalen
Het ontbijt is rijker dan in de vorige hut. Als de Oostenrijker een zelf meegebracht broodje op zijn bord legt, kijkt Marin zo begerig dat hij haar er een schenkt. Later krijgen we ook nog een perzik.
Buiten regent het nog steeds. Voorlopig wachten we nog even af. Maar om half tien wagen we het er maar op. We moeten nog het nodige afleggen (en afdalen). Het alm moet heel mooi liggen, maar wij zien alleen maar wolken.
De Oostenrijker loopt voor de gezelligheid met ons mee, maar als we bij de Henerbichalm omhoog gaan, haakt hij af. We passeren diverse styles.
Wel staat er veel liefdesvetkruid.
Er komt een stel van rond de 30 hijgend boven. Het blijkt dat twee mannen via de klettersteig naar boven komen en zij ze zullen verwelkomen. Wij lunchen hier en de anderen vertrekken. Als wij willen teruggaan, klaart het toch even op. Dat is een heel ander gezicht.
Het drinken bij een waterval blijkt toch niet eenvoudig.
Dan wordt het even spannend. Ons pad wordt in beslag genomen door een rij liggende koeien. Er staat een stier voor op wacht. Als die bij onze nadering begint te snuiven, stormt Marin de helling op. Met een boog weten we dit gevaar te pareren.
Na een tijdje komen we op bekend terrein en zijn we spoedig weer bij ons onderkomen. Opa vergeet dat het zaterdag is en de winkels om 17.00 sluiten. Voor ons vertrek geen inkopen meer. We moeten het doen met wat we hebben. Er zijn vandaag weer bosvruchten verzameld, dus maakt Marin weer een heerlijk toetje.
zondag 7 augustus 2016 11 km 320 m stijgen 255 m dalen
Van dat uitslapen kan ik weinig merken. Om zeven uur 's morgens zegt Marin dat we kunnen ontbijten. Ze heeft alles klaargezet en de thee zit al in de mokken. Toch wil ik het de twee laatste dagen rustig aandoen, want ze gaat direct na thuiskomst weer naar Kinderdorp. Vandaag zullen we een dalwandeling maken. De Panoramaweg verder het dal in. Het is prachtig weer. We lopen langs beken, door bossen en door weiden
met zo nu en dan verrassende routes. We verzamelen weer bosvruchten. Als Marin de wiebelbalk probeert komt ze ten val en liggen alle vruchten in het gras.
Daarna oefent ze net zo lang tot ze zonder problemen de oversteek kan maken.
Overal zien we roodstaartjes.
We eindigen in Hüttschlag, waar we op de bus terug wachten. Als de bus komt vliegt ze de bus in, haar rugzak in het bushokje achterlatend. Nadat ze de eerste wandeldag ook haar zonnepetje is kwijtgeraakt ben ik alerter geworden en blijft de rugzak niet liggen. Voor een vriendenprijsje komen we weer in Grossarl.
maandag 8 augustus 2016
Vandaag doen we het nog rustiger aan. Wel op tijd weg, want we willen voor de toeristenmassa komt de Lichtensteinklamm bekijken. Met de bus rijden we naar Alpendorf. Vandaar gaat een leuk paadje, al dalend de Klamm in. Als we de kassa gepasseerd zijn, blijken er nog twee andere mensen te zijn.
Verder is het genieten van de kloof, het woeste water, tunnels en een 50 m hoge waterval.
Als je aan het eind van de kloof bent, moet je dezelfde route teruglopen. Al spoedig lopen we een mensenmassa tegemoet. Wij hebben alles in alle rust kunnen bekijken! Gedeeltelijk via een andere route lopen we omhoog terug. De bosrank staat in bloei.
Ook hebben we zicht op de besneeuwde toppen van de Berchtensgadener Alpen.
Hoewel we volgens de regels ons verblijf om 10.00 uur verlaten moeten hebben, mogen we er tot aan het eind van de middag gebruik van maken. Tijdens lunchtijd gaan we naar het centrum om eindelijk eens uit eten te gaan. We nestelen ons op het enige terras dat we kunnen ontdekken. Wel onder een parasol want het is weer flink warm. Het eten is buitengewoon lekker. In ons verblijf maken we vast een afscheidsfoto vanaf ons balkon.
We maken nog een wandelingetje naar de dorpskerk.
Een klein orgel staat boven op een galerij
en op het plafond zijn schilderingen.
Een ladder is volgehangen met engelen, die door kinderen zijn gemaakt.
Op de terugweg verkoelt Marin zich aan de dorpsbron.
Marin wil de overgebleven tijd nog graag op de trampoline. Ze zal dat zelf aan mevrouw vragen en oefent eerst met mij de vraag in het Duits. Dat lukt zeker goed want even later staat ze te springen. Voor de terugreis nemen we een bus eerder om zeker te zijn van onze treinaansluiting. Op het station van Sankt Johann in Pongau eten we ons laatste voedsel op. Dit keer hebben we een rechtstreekse trein naar München over Salzburg. Een mooi traject, zeker op deze zonnige dag. In München zit in onze coupé in de slaaptrein nog een jongen uit Ede en een Duitser. Ik slaap beter dan op de heenreis. Als de Duitser er in Keulen uitgaat, ziet de jongen uit Ede hem op het perron met zijn dure koptelefoon lopen. Geen leuke ervaring. Vlak voor Venlo krijgen we te horen dat de eerste stop Utrecht zal zijn. We zullen niet via Arnhem gaan en we zijn al aardig vertraagd. Dennis belt waarom we niet op Ede-Wageningen zijn. Ook heeft hij een alarmmelding gekregen, waarvan later blijkt dat die door een neefje van Lilian is veroorzaakt. Als we later wel op Ede-Wageningen aankomen is Marin snel met Dennis vertrokken.
Het was een geslaagd en leuk experiment. Volgend jaar weer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten