zaterdag 10 september 2011
Net terug van de Eifelsteig dient zich de volgende activiteit aan: Monumentendag. Dit jaar hebben we Den Haag uitgekozen. Het thema is dit jaar: Oud gebouw, nieuw gebruik. We beginnen op het binnenhof en bezoeken als eerste de ridderzaal.
De ruimte is van oorsprong uit de dertiende eeuw, maar in 1901 grondig verbouwd. Van buiten is duidelijk te zien dat het onderdeel is van een middeleeuwse burcht.
Floris V voltooide de burcht met de ridderzaal.
We steken over naar de eerste kamer. Oorspronkelijk was dit de zaal van de Staten van Holland en West-Friesland en eind 17e eeuw ontworpen. De op zich mooie zaal wordt volledig verpest door twee afschuwelijke balkons voor pers en publiek. Het is de prijs voor democratie. De kostbare wandtapijten zijn in de Franse tijd geroofd en nooit meer boven water gekomen en nu vervangen door een stemmig patroon van bladeren.
We gaan nu een gedeelte van de Tweede Kamer bezoeken. We komen binnen via het Logement van Amsterdam, waar afgevaardigden uit die stad een onderkomen konden krijgen. Het bevat twee monumentale trappenhuizen.
Dan komen we in het voormalige depotgebouw van het Algemeen Rijksarchief. Het heet een hoogtepunt te zijn van 19e eeuwse archiefbouw. In het stalen skelet zijn schappen van leisteen aangebracht met een gezamenlijke lengte van 25 km.
In dit gebouw zijn tegenwoordig werkruimtes voor medewerkers van de Tweede Kamer.
Aangrenzend ligt het dienstgebouw oorspronkelijk dienstvertrekken voor de Rijksarchivaris en zijn staf. Het gebouw werd zeer brandwerend uitgevoerd. Een vertrek in staal en beton ziet er door de beschildering nog heel verrassend uit.
Het trappenhuis is in gotische stijl en in baksteen uitgevoerd.
Hierna bezoeken we de privé synagoge van een bankier. Het stucplafond bevat vrij recente schilderingen.
De Open Universiteit is gevestigd in een woonhuis uit 1605. Het prachtige interieur is echter grotendeels verwoest door het ministerie van oorlog dat hier in 1937 introk. Later ging het over naar Binnenlandse Zaken en kreeg Prins Claus hier zijn werkkamer.
ontwerp van Daniël Marot is uitgevoerd door Italiaanse Stukadoors omdat Nederlandse vaklui dat niet konden.
Daarna zetten we onze schreden naar de laatgotische kloosterkerk. Na de reformatie werd deze kerk gebruikt als paardenstal, kanongieterij en opslagplaats voor munitie. Het zuidelijke schip heeft een koorafsluiting.
In een kapel bij het koor bevindt zich een mozaïek uit 1925 van J. Thorn Prikker.
Het stelt het laatste avondmaal voor. Op één van de grafstenen staat niet openen voor 1880.
Zou die persoon zijn vermogen mee in zijn grafkist hebben meegenomen? Het is de hoogste tijd om een broodje te eten. Via een lange gang tussen huizen belanden we in De Rusthof, van oorsprong een hofje voor rustende minvermogende hervormde vrouwen.
In de tuin vinden we een bankje in het groen. Van hier is onze volgende bestemming al te zien: de neogotische Heilige Jacobus de Meerdere kerk, het enige bouwwerk van P.J.H. Cuypers in Den Haag. In het interieur is het oorspronkelijke "Gesamtkunstwerk" nog aanwezig. Het glas-in-lood verkeert nog in de oorspronkelijke staat.
Enige fraaie kledingstukken zijn uitgestald.
Noordeinde 164 is weer interessanter. Het was het huis van de beroemde hofarchitect Daniël Marot.
De oude keuken met pomp in het achterhuis is nog bewaard gebleven.
Aan de achterzijde is een grote tuin met een tweehonderd jaar oude beuk.Louis Couperus beschreef deze tuin in zijn novellen. Er staan een paar aardige kunstwerken.
De Waals-Hervormde kerk is een sober gebouw. In een van de bijvertrekken hangt een eeuwenoud
schilderij. De naam Adriaen Bloemaert (1609 1666) wekt mijn nieuwsgierigheid. De Bloemaerts waren destijds een niet onverdienstelijke kunstenaarsfamilie. Hoe komt dat schilderij daar? Op internet vind ik enige informatie. Het blijkt in bezit te zijn geweest van de Église Francaise te Voorburg, waar Franse hugenoten kerkten. In 1947 was de gemeente dusdanig verarmd dat ze samengingen met de Waalse gemeente in Den Haag en o.a. dit schilderij inbrachten. Vervolgens gaan
we de kapel van de Zusters der Liefde. Het kloostercomplex dateert oorspronkelijk uit de 17e eeuw. In de kapel uit 1928 zijn gebrandschilderde ramen en muurschilderingen.
We drinken iets met wat erbij in de tuin van een 16e eeuws pand. De laatste gebruiker was de drankenhandel firma Richters. Het interieur is grotendeelsgesloopt om er een bedrijfsruimte van te maken. Er zijn nu allerlei ambachtelijke bedrijfjes gevestigd. In het Nutshuis bekijken we de commissarissenzaal met mooie versieringen.
De kluisjes
en de kluisdeuren zijn in stand gehouden.
Dan bezoeken we het Hooftshofje in 1756 geschonken door Angenis Hooft. Haar beeltenis is zichtbaar boven in de gevel van de toegangspoort.
Midden in de tuin staat een zonnewijzer
en in de muur achter in de tuin zit een poort vanwaar men in een tweede tuin komt.
Het gebouw van de Emmaus is van oorsprong uit de 17e eeuw, maar daar is niet veel meer van te
zien. Van binnen is het volgepropt met 2e hands waar. De geroemde kloostertuin blijkt een stukje wildernis. De Hof van Wouw, gesticht in 1647 door Cornelia van Wouw is wel weer aardig.
De dennenappel op de toegangspoort is het symbool voor gastvrijheid.
De zwaan verwijst naar het recht van de familie om zwanen te houden. Het hofje ziet er heel
authentiek uit met in het midden een grote pomp.
Ook hier kan men via een smal gangetje in een tweede tuin komen. Vervolgens belanden we in
het museum van Kleef, een oude destilleerderij met inventaris uit de 19e eeuw.
Als laatste en intussen al weer 20e object bezoeken we De Waterspin. Op het voormalige terrein van het Duinwaterleidingbedrijf is een wooncomplex voor wie groen en duurzaam wil wonen.
Er is gedeeltelijk gebruik gemaakt van de oude bebouwing. Het heeft warmtepompen, een wasmachineruimte, waarbij de water gerecycled wordt door een helofytenfilter en een binnentuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten