Dankzij Femke houden we dit jaar ons familieweekend op een kasteeltje in Porcheresse in Zuid-België. Dat is voor ons een hele reis per trein, maar we komen zonder vertraging halverwege de middag in Graide-Station aan. Ik heb al een leuk pad op de kaart uitgezocht naar Graide.
Het blijkt een oude spoorbedding te zijn. Na Graide duiken we weer het bos in, waarbij we gewaarschuwd worden dat er dit weekend een drijfjacht is. Het laatste stuk lopen we over de verharde weg en het kasteeltje is niet moeilijk te vinden. Marin wil ons meteen een rondleiding geven. Verdeeld over vier voor ons toegankelijke verdiepingen zijn vele ruime vertrekken die met oude meubels zijn gestoffeerd. Wij zoeken een slaapvertrek voor ons uit.
Douches en toiletten bevinden zich aan het eind van de gang. We bereiden voor de aanwezigen een maaltijd en zitten daarna in een salon boven bij het haardvuur.
zaterdag, 16 oktober 2010
We worden 's morgens gewekt door Marin en Corné, die recht boven ons slapen en het bed als trampoline gebruiken, wat een enorm gebonk geeft. Na het ontbijt met croissants gaan Jelmer, Joanneke en Teake de omgeving verkennen, waarbij Teake zijn beide sokjes verliest. De andere kids gaan ook naar buiten.
Aan de rand van het kasteelterrein is een speeltuintje. Marlene vind het prachtig een steeds hetzelfde rondje in een speeltoestel te maken, waarbij de kettingbrug de sleutelpassage voor haar is.
Aan het begin van de middags arriveren de Krommeniers en zijn we eindelijk compleet. Na de lunch maken Frits, de Finnen en wij een wandeling. We lopen eerst naar de kapel en gaan dan richting de rivier L' Our.
Het weer is eerst nog een beetje vriendelijk, maar het wordt snel grauw en grijs. Uiteindelijk gaat het regenen en dat blijft de rest van de middag zo. Als we bij een brug over de L'Our komen gaan we er even op
maar niet er over. We blijven de oever van L'Our volgen totdat hij in de Lesse uitmondt.
Na nog een stuk langs de Lesse gelopen te hebben gaan we weer omhoog richting Porcheresse. Op een boom zien we een Gr-markering en terwijl we ons afvragen welke Gr het zal zijn zien we op de stam ook een Merians borstelrups.
Bovendien blijkt er onder aan de stam nog een sponszwam te groeien.
Naarmate we hoger komen hebben ook steeds meer last van de koude wind, terwijl de regen doorgaat. Gevoed moet er toch worden en dat gebeurt staande tussen de sparren.
's Avonds koken Bouke en Jeanne. Het is erg lekker, maar ons geduld wordt wel op de proef gesteld, omdat het rijzen van het deeg meer tijd kost dan ze gedacht hadden. De hele nacht hebben we een concert van loeiende koeien en een enkele maal het machinale gebrul van een maal-WC, die door één van de slapers van de volgende verdieping wordt gebruikt.
zondag, 17 oktober 2010
We hebben er al lange tijd op gezinspeeld. De route Semois van bron tot monding eindigde jaren geleden met een onfortuinlijke val van mij en daarom ligt het slot van de route nog steeds open. Ondertussen zijn er vijf koters bijgekomen wat het afmaken van deze wandeling niet vergemakkelijkt. Maar er is vandaag een plan. Een soort pelgrimage van de plek des onheils naar de laatste overnachtingsplek of beter gezegd in omgekeerde volgorde. Destijds liepen we een breed pad langs de Semois om mij zoveel mogelijk te sparen. Vandaag lopen we de officiële route en gaan dan langs de andere oever terug. Uniek is ook dat alle drie de dochters meelopen met hun jongste spruit. Op het bruggetje waar we toen een zucht van verlichting slaakten dat we in de bewoonde wereld waren, maken we nu een staatsiefoto.
Hierna gaat het al snel omhoog de beboste rotsen op. Langs het pad ontdekken we een kakelverse stinkzwam.
Langs kleine Renskepaadjes gaat het verder op en neer.
Er is wel een koude wind, maar het blijft gelukkig droog. Tijdens de lunchpauze houden de meesten van ons zich lekker ingepakt.
Dan gaan we weer naar beneden naar de Semois, die we oversteken. Langs de Semois zijn nog vele restanten van de vroegere tabakscultuur in de vorm vervallen tabaksschuren.
We houden nog een laatste pauze. Tijmen heeft zoals gewoonlijk handen te kort om genoeg voedsel binnen te krijgen.
Jelmer maakt nog een kleine omweg om een kerkje te bekijken is is enthousiast over de moderne plafondschildering. Bij Vresse is ons rondje van 14 km compleet en kunnen we terugzien op een gezellige wandeling, waarbij de kleinkinderen zich ook goed hielden. 's Avonds zijn Jasper en Femke al weer naar Brussel vertrokken en wordt er al weer over de volgende reünie gesproken. Conclusie: het was een prachtige locatie, maar wat ver weg voor een weekendje. Volgend jaar wat dichterbij. Gelukkig zijn we nog onwetend over de grote problemen die ons de volgende dag wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten